Το 2007, ο καθηγητής βιολογίας, επιστημονικός σύμβουλος και φωτογράφος άγριας φύσης Josef Friedhuber, από την Αυστρία, επισκέφτηκε τον Εθνικό Δρυμό Kahuzi-Biega στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό για να φωτογραφίσει τους γορίλες που ζούσαν εκεί.
Μετά από μια διαδρομή δύο ωρών στην πυκνή ζούγκλα, ο Friedhuber και η ομάδα του είδαν μερικούς θηλυκούς γορίλες να τρώνε από τους θάμνους. Πάνω που ήταν έτοιμος να τραβήξει φωτογραφία, ξαφνιάστηκε από μια κίνηση. Ήταν ο Chimanuka, ένας σπάνιος ασημόραχος γορίλας που τώρα είναι περίπου 35 ετών, και ένας από τους λίγους επιβιώσαντες του είδους του – βίαιες συγκρούσεις τη δεκαετία του ‘90 οδήγησαν στον θάνατο του μισού περίπου πληθυσμού τους στην περιοχή.
«Βγήκε ξαφνικά από τον θάμνο περίπου πέντε μέτρα μπροστά μου, χτυπώντας το στήθος του και επιδεικνύοντας την εντυπωσιακή του συμπεριφορά», είπε ο Friedhuber σε δελτίο Τύπου που έστειλε στο VICE. Παρόλο που ανησύχησε, έδρασε γρήγορα και μπόρεσε να φωτογραφίσει τον σπάνιο γορίλα. «Τρόμαξα και έπεσα μες στον θάμνο», είπε. «Τη φωτογραφία την τράβηξα καθώς έπεφτα, γι’ αυτό είναι θολή, λόγω της κίνησης»
Μια δεκαετία αργότερα, η φωτογραφία του Friedhuber ήταν μια από τις φωτογραφίες που βραβεύτηκαν στα βραβεία Nature Photographer Of the Year (NPOTY) 2021, διαγωνισμό που στηρίζει και τιμά τη φωτογραφία άγριας φύσης και τις προσπάθειες προστασίας μέσω της τέχνης. Υπό την αιγίδα του οργανισμού Nature Talks, τα βραβεία τιμούν φωτογράφους σε διάφορες κατηγορίες όπως τοπίο, υποβρύχια ζωή, τέχνη της φύσης, και άνθρωποι στη φύση. Πέρσι πάνω από 20000 φωτογράφοι από περισσότερες από 97 χώρες έστειλαν φωτογραφίες, και ο νικητής έλαβε 3000 ευρώ και ειδικό φωτογραφικό εξοπλισμό.
Οι νικητές έχουν να μοιραστούν ιστορίες που είναι εξίσου συγκλονιστικές με τις φωτογραφίες τους.
Ο Terje Kolaas, φωτογράφος πουλιών από τη Νορβηγία, ήταν ο γενικός νικητής για τη φωτογραφία του που τιτλοφορείται “Winter Migration”. Ενώ ο Kolaas φωτογραφίζει πουλιά για πάνω από 20 χρόνια, χρησιμοποιώντας τεχνολογία drone για να τα πετυχαίνει εν πτήσει, συνάντησε διάφορα εμπόδια για τη συγκεκριμένη λόγω των θραυσματικών τοπίων, κτιρίων που χαλούσαν το κάδρο, ανθρώπινα αντικείμενα και κακό μπαγκράουντ.
«Στα τέλη Απριλίου του 2020, με τις παράξενες και σπάνιες χιονοθύελλες και τις μεγάλες χιονοπτώσεις, συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να βγάλω τη φωτογραφία των ονείρων μου – να φωτογραφίσω τις χήνες από ψηλά σε ένα πεντακάθαρο λευκό χιονισμένο τοπίο», είπε καθώς θυμάται τη στιγμή που οδήγησε σε αυτή τη φωτογραφία. «Πήρα θέση κοντά σε ένα χωράφι, όπου ήξερα ότι αυτές οι χήνες έρχονταν να φάνε συχνά και τις περίμενα. Μόλις άρχισαν να έρχονται, ξεκίνησα το drone».
Οι φωτογράφοι της άγριας φύσης συχνά παραδέχονται ότι για την τέλεια φωτογραφία περνάνε πολύ χρόνο περιμένοντας σε απομονωμένες περιοχές με ακραίες συνθήκες. Οι νικητές στην κατηγορία φωτογραφία άγριας ζωής και θηλαστικών το επιβεβαιώνουν.
Ο Βρετανός William Burrad-Lucas, του οποίου η φωτογραφία μιας σπάνιας μαύρης λεοπάρδαλης κέρδισε στην κατηγορία «Πορτρέτα Ζώων», λέει ότι χρειάστηκε μήνες προετοιμασίας και επιμονής για να τραβήξει τη φωτογραφία. «Πρέπει να υπάρχουν πολλά στοιχεία μαζί. Πρώτον έπρεπε να είναι ανέφελη νύχτα, που δεν ήταν πολύ σύνηθες εκείνη την εποχή. Ο μόνος τρόπος να αναδείξω τα θαμπά αστέρια ήταν να χρησιμοποιήσω μεγάλο χρόνο έκθεσης κι έτσι δεν μπορούσε να υπάρξει φεγγάρι, που θα δημιουργούσε ghosting. Και φυσικά έπρεπε να εμφανιστεί η λεοπάρδαλη».
Ο Burrad-Lucas απαθανάτισε τη στιλπνή μαύρη λεοπάρδαλη με μια κάμερα παγίδα, μια κάμερα που συνήθως έχει υπέρυθρο αισθητήρα για να ανιχνεύει την παρουσία ζώων και να καταγράφει τη συμπεριφορά τους.
Ο Εσθονός Aare Udras χρησιμοποίησε μια παρόμοια τεχνική για να βγάλει τη φωτογραφία του ‘Young Wolf’, δεύτερη στην κατηγορία Θηλαστικών. «Στην περιοχή μου ο λύκος είναι το πιο έξυπνο ζώο με τρομερά ανεπτυγμένες αισθήσεις. Οι λύκοι μαθαίνουν επίσης να ερμηνεύουν και να καταλαβαίνουν τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Όλα αυτά καθιστούν τη φωτογράφισή τους πρόκληση».
Για να βγάλει τη φωτογραφία του, ο Udras έπρεπε να βρει την αγέλη και ένα σωστό σημείο στη συνηθισμένη τους διαδρομή. Όταν ανακάλυψε ένα μικρό χαντάκι ένα φράγμα από κάστορες στα πυκνά δάση της Εσθονίας το 2019, αποφάσισε ότι ήταν ιδανικό σημείο για μια κάμερα παγίδα. «Μετά από 6-7 μήνες στάθηκα τυχερός. Αυτή η νεαρή λύκαινα με άφησε να τη φωτογραφίσω. Αυτή η φωτογραφία δείχνει πόσο χαλαρή είναι ακόμα κι όταν τρέχει στο φράγμα μες στο απόλυτο σκοτάδι».
Ενώ η φωτογραφία άγριων ζώων μπορεί να είναι δύσκολη και να ενέχει κινδύνους, υπάρχουν τελείως άλλοι κίνδυνο και περιπλοκές στη φωτογράφηση του υποβρύχιου κόσμου. Ο Γερμανός φωτογράφος Georg Nies, του οποίου η φωτογραφία σπάνιων πυγμααίων ιππόκαμπων έρδισε στην κατηγορία Υποβρύχια ζωή, είπε ότι τον ταλαιπώρησε πολύ.
«Το να φωτογραφίσεις πυγμαίους ιππόκαμπους είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ μικροί, σπάνια μεγαλύτερα από δύο εκατοστά. Αλλά κυρίως είναι καμουφλαρισμένοι και δεν τους βρίσκεις εύκολα». Για να κάνει ζουμ στα μικροσκοπικά πλάσματα, ο Nies δούλευε με έναν τοπικό οδηγό δύτη. Αλλά και πάλι η διαδικασία δεν ήταν εύκολη.
«Δυστυχώς όμως πολλές φωτογραφίες πυγμαίων ιππόκαμπων και άλλων περίεργων ζώων της θάλασσας δεν τραβιούνται με τρόπο φιλικό προς το είδος και το περιβάλλον», λέει και συμπληρώνει ότι πολλές φορές οι φωτογραφίες αυτές είναι πειραγμένες. «Επιπλέον, οι ιππόκαμποι στρέφονται από την άλλη όταν πας να τους φωτογραφίσεις», λέει.
«Χρησιμοποιώντας ένα ραβδί ο οδηγός τα στρέφει προσεκτικά προς τον φωτογράφο, ώστε να τα τραβήξει από μπροστά. Οι ιππόκαμποι κυρίως δεν θέλουν το φλας. Επειδή δεν έχουν βλέφαρα πρέπει να αντέξουν το φως από τα φλας. Σε περιοχές όπου υπάρχουν πολλοί φωτογράφοι αυτά τα ζώα τυφλώνονται σύντομα και δεν επιβιώνουν για πολύ. Έτσι κάθε φωτογράφος θα πρέπει να τραβάει 6 με 8 φωτογραφίες», λέει ο Nies.
Το να φωτογραφίζεις την άγρια ζωή στο φυσικό της περιβάλλον έχει να κάνει και με το ιδανικό φως και με την ιδανική στιγμή.
O Ισπανός Miquel Angel Artús Illana, του οποίου η φωτογραφία “Fishing trip at sunrise”βγήκε δεύτερη στην κατηγορία Πουλιά, πέρασε πολλές μέρες απομονωμένος για να φωτογραφίσει μια ομάδα πιγκουίνους του Μαγγελάνου που πήγαιναν στη θάλασσα την ώρα που ανέτειλε ο ήλιος.
«Η φωτογραφία τραβήχτηκε στα νησιά Σόντερς, όπου για πέντε μέρες ήμουν απομονωμένος με μια μικρή ομάδα φωτογράφων, μόνο με πιγκουίνους και στρείδια, πουλιά και θηλαστικά», λέει. «Εφόσον το καλύτερο φως είναι την αυγή, στάθηκα σε έναν λοφίσκο στις πέντε το πρωί και περίμενα να εμφανιστούν οι πιγκουίνοι σε ομάδες, ως συνήθως. Τα υπόλοιπα τα έκανε το φως και το περιβάλλον γύρω μας».
Για τον Levi Fitze, νικητή της κατηγορίας Μικρά, το ιδανικό φως έδωσε την αιθέρια αύρα στη φωτογραφία ενός νεαρού αλπικού αίγαγρου σε ένα λιβάδι. «Πέρασα τη νύχτα σε έναν καταυλισμό για να φωτογραφίσω το πρωί και τις απογευματινές ώρες», λέει ο φωτογράφος που ζει στην Ελβετία. «Οι συνθήκες εκείνο το απόγευμα ήταν τέλειες. Ήμουν ήδη ικανοποιημένος με τα όμορφα λουλούδια κλπ όταν ξαφνικά βγήκε ο ήλιος ανάμεσα από τα σύννεφα και το φως ήταν υπέροχο».
Για την Ισραηλινή Roie Galitz, της οποίας η φωτογραφία ήταν δεύτερη στην κατηγορία «Πορτρέτα Ζώων», η προοπτική είναι τα πάντα. Με τίτλο “Last Embrace”, η φωτογραφία της απεικονίζει μια νεαρή λέαινα και έναν νεκρό ελέφαντα, σχεδόν σαν να αγκαλιάζονται.
«Εκτός από τη σύνθεση και το φως, αυτό που μου αρέσει σε αυτήν τη φωτογραφία είναι ότι ο θεατής βιώνει δυο διαμετρικά αντίθετες εμπειρίες», λέει η Galitz. «Μου αρέσει να βλέπω την αντίδραση των ανθρώπων, στην αρχή λένε “ααχ, αγκαλιάζονται” και αμέσως μετά συνειδητοποιούν ότι κάτι άλλο συμβαίνει».
Από την έκρηξη ενός ενεργού ηφαιστείου μέχρι ραγίσματα πάγου που μοιάζουν με ανθρώπινα κύτταρα και πάγο που μένει στα κλαδιά, δείτε παρακάτω κι άλλες βραβευμένες και αξιοσημείωτες φωτογραφίες.
