Είμαι Instagram fiend. Δεν το αλλάζω με τίποτα, χρόνια τώρα είμαι κολλημένη. Η τοξικότητά του στο Θεό, όπως και σε κάθε άλλη πλατφόρμα για να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη, κυρίως λόγο της χρήσης των εκατοντάδων φίλτρων για τις αναρτήσεις. Άλλωστε έτσι δεν απέκτησε την χάρη του το Instagram; Φιλτράκια σε τόνους σέπια με ένα old-school polaroid vibe. Άμα σκρολάρετε στον πάτο του προφίλ σας όσοι το έχετε από παλιά θα τα θυμηθείτε.
Ε, πως είναι το Instagram το BeReal φαντάσου είναι στην άλλη άκρη, μη σου πω και πλανήτη. Όσοι φίλοι μου είναι των 2000’s γέννημα με έχουν πρήξει να το κατεβάσω. Εγώ μόνο ακουστά το είχα από τότε που κυκλοφόρησε και το λάνσαραν ως το αντίδοτο στα τοξικά social media platforms.
Η εφαρμογή βασίζεται σε εικόνες για να σπάσει την εμμονή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με την τελειομανία ξαναγράφοντας τους κανόνες ανάρτησης επεξεργασμένου περιεχομένου. Η μορφή είναι παρόμοια με το Snapchat, αλλά δεν υπάρχει επεξεργασία, ούτε επαναλήψεις, αν το κάνετε, η εφαρμογή θα προειδοποιήσει τους άλλους χρήστες, επισημαίνοντας πόσες ακριβώς επαναλήψεις χρειάστηκαν.
Πως λειτουργεί; Λοιπόν, κάθε μέρα σε μια άσχετη στιγμή θα λάβεις ειδοποίηση, time to be real! Εκεί είναι που το ρολόι ξεκινά να μετρά αντίστροφα, διότι φίλοι και φίλες έχετε μόνο 2 λεπτά. Όταν λέω 2 λεπτά, εννοώ 2 λεπτά να ανοίξετε την εφαρμογή, να βγάλετε την φωτό σας και να την αναρτήσετε να σας καμαρώσουν οι φίλοι σας. Η τσαχπινιά του BeReal κείτεται στο ότι πρέπει οπωσδήποτε να είστε κάτοχος smartphone γιατί η φωτογραφία βγαίνει από την πίσω αλλά και από την μπροστινή κάμερα ταυτόχρονα.
Ρώτησα τον καλό μου φίλο Αντρέα να μου πει λίγα λόγια για το appeal της εφαρμογής ως χρήστης διότι εγώ αγαπητοί αναγνώστες δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν θέλω να κάνω βουτιά σε αυτό τον κόσμο. « Είναι ότι να ναι» μου είπε, «μου αρέσει γιατί δεν ξέρεις σε τι φάση θα σε πετύχει και είναι ωραίο το ότι έχεις λίγα άτομα στο feed σου και δεν χάνεσαι. Το αγαπημένο μου είναι που κάνεις react με την δική σου φάτσα στα πόστ των άλλων».
Εγώ όμως ακόμη αναρωτιέμαι, είναι όντος ένα βήμα προς την απεξάρτηση από την εμμονή με την τελειότητα που μάταια προσπαθούμε να αποδείξουμε στους γύρο μας; Ίσως και όχι.
Τουλάχιστον όμως είναι μια φρέσκια πρόταση. Εσείς θα το δοκιμάζατε;