Οδεύεις από το παλιό λιμάνι με προορισμό τον Ζωολογικό κήπο! Στα πρώτα φώτα τροχαίας που συναντάς, γυρνάς το κεφάλι σου αριστερά και αντικρίζεις το πρώην ξενοδοχείο «Continental», που αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα και πιο εντυπωσιακά κτίρια της πόλης μας. Πλέον δε λειτουργεί ως ξενοδοχείο αλλά φιλοξενεί το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου, στεγάζοντας τη Σχολή Οικονομίας και Διοίκησης. Ωστόσο «στέκει» εκεί αγέρωχο και σου θυμίζει στιγμές μιας άλλης εποχής!
Λίγο πιο κάτω και πάλι αριστερά ξεπροβάλει ακόμη ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα με ιδιαίτερη όψη και αρχιτεκτονική, που βρίσκεται εκεί για περισσότερο από έναν αιώνα. Η καθολική εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, ή Φραγκοκλησιά, όπως την γνωρίζουν οι πιο περισσότεροι, είναι από τους παλαιότερους ναούς της πόλης, που φτιάχτηκε μετά από οδηγίες του Βατικανού. Συνεχίζεις την πορεία σου και μηχανικά λίγα μετρά πιο κάτω, ξαναγυρίζεις το κεφάλι σου αριστερά και το θέαμα που αντικρίζεις μόνο θλίψη σου προκαλεί! Ναι θλίψη και αν υπάρχει ένας που νιώθει το αντίθετο θα ήθελα να το μάθω!
Πόσες φορές εμείς που ζήσαμε το Γ.Σ.Ο μονολογούμε: «Πως κατάντησαν έτσι τούτον τον τόπο»; Ναι το μονολογούμε και πριν φτάσουμε στα επόμενα φώτα τροχαίας, που βρίσκονται στο τέλος του Ζωολογικού κήπου, ένα σωρό αναμνήσεις περικλείουν τη μνήμη μας.
Θα μου πει κάποιος: «Μα καλά πόσο χρονών είσαι και θυμάσαι το Γ.Σ.Ο»; Η απάντηση είναι απλή! Τεσσάρων δεκαετιών και πέντε χρονών και στα 80’s, ήταν ο τόπος που ο πατέρας μου περνούσε τις ελεύθερες του ώρες τα Σαββατοκύριακα παρακολουθώντας ποδόσφαιρο μικρότερων κατηγοριών, τελικούς αγροτικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Και εγώ μαζί του να κάθομαι είτε στην ξύλινη κερκίδα, είτε στην τσιμεντένια και να πηγαίνω πίσω απ’ αυτές στα ημίχρονα, για να αγοράσω αναψυκτικό και σάντουιτς στην καντίνα.
Είναι ο τόπος που πήγα, την πρώτη συναυλία της ζωής μου και πάλι συνοδευμένος από τον πατέρα μου όταν ο Γιάννης Γιοκαρίνης έκανε πάταγο με το τραγούδι «Ευλαμπία»! Ήταν θυμάμαι το καλοκαίρι του 1986! Στο ΓΣΟ, παρακολούθησα και πάλη με τον αείμνηστο Απόστολο Σουγκλάκο να δέρνει όλους τους αντιπάλους του και με το ξεχωριστό του τρόπο να ξεσηκώνει το πλήθος!
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια απογεύματα όταν υπήρχαν δημοσιές αργίες είχα την εύκαιρα να μπω στον αγωνιστικό χώρο και να παίξω μπάλα μαζί με φίλους. Και δεν ζούσαμε εκεί στην γύρω περιοχή αλλά αρκετά βόρεια προς Τσίρειο στάδιο μεριά! Και όμως με τα ποδήλατα και κρυφά απ’ όλους, κατηφορίζαμε για να μπούμε στο γήπεδο και να παίξουμε ποδόσφαιρο! Θυμάμαι ότι αντιμετωπίζαμε, κάποιες δυσκολίες αλλά στο τέλος καταφέρναμε να πείσουμε τον τότε υπεύθυνο να μας αφήσει έστω και ένα μισάωρο να παίξουμε. Ήταν άλλωστε μεγάλο επίτευγμα, την τότε εποχή να αγωνιστείς, να σουτάρεις την μπάλα για να πετύχεις γκολ σε κανονικά δίκτυα!!!
Αυτές είναι μερικές απ’ τις δικές μου εμπειρίες στο συγκεκριμένο τόπο. Για φανταστείτε όλους αυτούς τους μεγαλύτερος πόσα βιώσαν εκεί; Αγόρια, που έγιναν άντρες και τώρα παππούδες, κορίτσια που έγιναν κοπέλες και τώρα γιαγιάδες όλοι μα όλοι αυτοί έχουν από μια θύμηση απ’ τον συγκεκριμένο «ιερό» χώρο!
Αν αναλογιστεί κανείς ότι στάδιο κατασκευάστηκε το 1898 και άνοιξε το 1899 και για πολλές δεκαετίες αποτελούσε το μοναδικό χώρο των αθλητικών δραστηριοτήτων της Λεμεσού τότε μπορούμε να καταλάβουμε πόσος κόσμος «μύρισε» το χώμα του! Εκτός από τη διοργάνωση αθλητικών αγώνων, το στάδιο φιλοξενούσε και άλλες σχολικές και κοινωνικές εκδηλώσεις της Λεμεσού, όπως τα Ανθεστήρια και άλλες παρελάσεις.
Και όλα αυτά μέχρι το σωτήριο έτος το 2008 που μετατράπηκε σε ένα αθλητικό δήθεν πάρκο με την ονομασία Φυτίδειο Αθλητικό Κέντρο!!! Να κάτσω τώρα να καταλογίσω ευθύνες ή να κάτσω να γράψω για το έκτρωμα αυτό, χαμένη υπόθεση αφού ως γνωστό ο άτιμος ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω! Ακόμη και αυτοί που πήραν την απόφαση να το μετατρέψουν έτσι, κάθε φορά που περνούν από το συγκεκριμένο σημείο μια κατάθλιψη σίγουρα τους πιάνει και θέλω να πιστεύω ότι μέσα τους έχουν μετανιώσει!
Κρατάμε λοιπόν το φωτογραφικό υλικό που βρίσκουμε κατά καιρούς, κρατάμε κυρίως τις αναμνήσεις, έχοντας ως σκοπό πλέον να διηγηθούμε στα παιδιά μας-έστω και με μάτια βουρκωμένα-ότι κάποτε εκεί, υπήρχε ένας χώρος, που ένωνε όλη την πόλη, έτσι ώστε το Γ.Σ.Ο να συνεχίσει να ζει στην ψυχή και στην καρδιά του κάθε Λεμεσιανού!
