Αρκετές ήταν κατά καιρούς ανά το Παγκόσμιο οι περιπτώσεις που τα θρησκευτικά πιστεύω ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων έρχονται σε σύγκρουση με τα διδάγματα της θρησκείας (χωρίς εισαγωγικά, βεβαίως) του ποδοσφαίρου, και θα εξετάσουμε κάποιες ακόμα τέτοιες περιπτώσεις.
Η πιο γνωστή περίπτωση σύγκρουσης του ποδοσφαίρου με κάποια άλλη θρησκεία είναι αυτή του Αργεντινού τερματοφύλακα Κάρλος Ρόα. Πολλοί από μας θυμόμαστε τον Ρόα στο Μουντιάλ του 1998 να κλέβει την παράσταση με τη φανέλα της Αργεντινής, με αποκορύφωμα την εμφάνισή του κόντρα στην Αγγλία. Ωστόσο, ο Ρόα εξαφανίστηκε ξαφνικά από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Και η αιτία ήταν τα θρησκευτικά πιστεύω του.
Βλέπετε, ο Ρόα ανήκε στην «Εκκλησία των Χιλιαστών της Έβδομης Ημέρας», μια χριστιανική αίρεση, τα μέλη της οποίας πίστευαν ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 2000. Επίσης, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις του απαγόρευαν να αγωνίζεται τα Σάββατα, ενώ του επέβαλλαν την χορτοφαγία, μια διατροφική συνήθεια που οι συμπαίκτες του έβρισκαν αστεία (ειδικά οι Αργεντίνοι, που έχουν μια τρέλα με το κρέας) και η οποία του απέφερε το παρατσούκλι lechuga, δηλαδή…»μαρούλι»!
Έτσι, το 1999, στην τρυφερή (ποδοσφαιρικά) ηλικία των 29 ετών και ενώ οι εμφανίσεις του κάτω από τα γκολπόστ της Μαγιόρκα είχαν αποσπάσει την προσοχή συλλόγων όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Άρσεναλ, ο Κάρλος Ρόα αποφάσισε να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο και να απομονωθεί σε μία φάρμα στην Αργεντινή, περιμένοντας το μοιραίο.
Φυσικά, όπως ξέρουμε όλοι, το «μοιραίο» δεν ήρθε ποτέ. Η Αποκάλυψη δεν συνέβη, ο κόσμος δεν καταστράφηκε (αν και είναι σε πολύ καλό δρόμο) και ο Ρόα διαψεύστηκε. Έτσι, ο ίδιος άνθρωπος που το 1999 είχε δηλώσει «αν επιστρέψω στο ποδόσφαιρο, θα είναι σαν να εξαπατώ τον Θεό«, τελικά… τον εξαπάτησε, επιστρέφοντας κάτω από τα δοκάρια της Μαγιόρκα το φθινόπωρο του 2000. Ωστόσο, το δεύτερο πέρασμά του από την ισπανική ομάδα δεν ήταν καθόλου πετυχημένο, και το 2002 πήγε στην Αλμπαθέτε, όπου έμεινε για δύο χρόνια, πριν επιστρέψει στην πατρίδα του και στην Ολίμπο, όπου και έκλεισε την πολυτάραχη καριέρα του, άνευ βαΐων ή κλάδων.
Κι αν ο Κάρλος Ρόα τουλάχιστον επέστρεψε στην ενεργό δράση κάποια στιγμή, στην περίπτωση του Πίτερ Νόουλς η απόφαση ήταν μη αναστρέψιμη. Ο Νόουλς ήταν μόλις 17 ετών το 1962, όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την αγγλική Γουλβς. Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος μεσοεπιθετικός, ο οποίος στα επόμενα 8 χρόνια θα σημείωνε περισσότερα από 100 γκολ με τη φανέλα των «Λύκων», τους οποίους βοήθησε να ανέβουν στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία της Αγγλίας, ενώ θα αγωνιζόταν και με την εθνική ομάδα Under-23 της Αγγλίας.
Σε ένα ταξίδι της Γουλβς στις ΗΠΑ το 1969, στα πλαίσια ενός τουρνουά με σκοπό την προώθηση του ποδοσφαίρου στη χώρα, ο Νόουλς είχε προσηλυτιστεί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ένα γεγονός που σημάδεψε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Έτσι, σε ηλικία 24 ετών, ο Πίτερ Νόουλς άφησε άναυδους τους πάντες, όταν ανακοίνωσε ότι σκόπευε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Θα συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο για την ώρα, αλλά έχω χάσει τη φιλοδοξία μου. Αν και δίνω τον καλύτερό μου εαυτό στο γήπεδο, χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να μάθω για τη Βίβλο, και ίσως παρατήσω το ποδόσφαιρο». Πράγματι, αγωνίστηκε σε 8 παιχνίδια της Γουλβς τη χρονιά 1969-70, και μετά αποσύρθηκε.
Ωστόσο, ήταν τέτοιο το ταλέντο του Νόουλς, ώστε ο προπονητής του δεν τον αποδέσμευσε από την ομάδα, ελπίζοντας ότι αυτός θα άλλαζε γνώμη και θα επέστρεφε στα γήπεδα. Το ίδιο έπραξαν και οι επόμενοι προπονητές της Γουλβς για τα επόμενα 12 χρόνια (!), μέχρι που το 1982 ο Γκρέιαμ Χόκινς το πήρε απόφαση ότι ο 36χρονος πια Πίτερ Νόουλς δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Γουλβς, και έλυσε το συμβόλαιό του.
Ένας άλλος γνωστός ποδοσφαιριστής που προκάλεσε αντιδράσεις με τα θρησκευτικά του πιστεύω ήταν ο Νιγηριανός αμυντικός Ταρίμπο Γουέστ, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε μάλλον για τα εκκεντρικά χτενίσματά του, παρά για την ποδοσφαιρική του καριέρα. Ο Γουεστ βαφτίστηκε Χριστιανός στα τέλη της δεκαετίας του ’90, κι ενώ αγωνιζόταν στην Ίντερ. Μάλιστα, ίδρυσε μια εκκλησία στο Μιλάνο (την οποία ονόμασε «Καταφύγιο από την Καταιγίδα»), στην οποία ασχολείτο κυρίως με μετανάστες από χώρες της Δυτικής Αφρικής.
Ο Νιγηριανός αμυντικός έφυγε από το Μιλάνο το 2000, με προορισμό την Ντέρμπι Κάουντι, όμως δεν άφησε «ακέφαλη» την εκκλησία του: Κάθε τόσο «πεταγόταν» στο Μιλάνο, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν από την ομάδα, με αποτέλεσμα να εξοργίσει τον προπονητή του και τη διοίκηση της Ντέρμπι, η οποία πολύ ευχαρίστως τον «ξεφορτώθηκε» το καλοκαίρι του 2001, στέλνοντάς τον στην Καϊζερσλάουτερν, όπου ο Γουεστ δεν άλλαξε συνήθειες, με αποτέλεσμα η γερμανική ομάδα να του δείξει σύντομα την πόρτα της εξόδου. Η αντίδραση του Νιγηριανού; «Ο Κύριος είναι πιο σημαντικός για μένα από μια ποδοσφαιρική ομάδα».
Στη συνέχεια της καριέρας του, ο Γουεστ αγωνίστηκε σε Σερβία, Κατάρ, Αγγλία και Ιράν, χωρίς να καταφέρει να πετύχει κάτι αξιοσημείωτο. Προφανώς, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων στη ζωή.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Όταν η θρησκεία σου προστάζει να κάνεις κάτι και η ομάδα σου σού ζητάει να κάνεις το ακριβώς αντίθετο, τι πρέπει να κάνεις; Αυτό ήταν το δίλημμα στο οποίο έπρεπε να απαντήσει ο Ισραηλινός τερματοφύλακας Ντούντου Αουάτε τον Οκτώβριο του 2006.
Η ομάδα του Αουάτε, Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, αντιμετώπιζε την Ρεάλ Σοσιεδάδ τη μέρα του Γιομ Κιπούρ, μιας εβραϊκής γιορτής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Εβραίοι απέχουν από κάθε δραστηριότητα, προκειμένου να νηστέψουν και να προσευχηθούν. Αν τηρούσε το έθιμο της θρησκείας του, ο Αουάτε κινδύνευε να χάσει τη θέση του στην ομάδα, ενώ αν αγωνιζόταν στο παιχνίδι, θα ήταν σαν να πρόδιδε τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Δεν ξέρω τι θα κάνατε εσείς στη θέση του, αλλά ο Αουάτε βρήκε μια συμβιβαστική λύση: Αγωνίστηκε κανονικά στο παιχνίδι με την Σοσιεδάδ, διακόπτοντας το έθιμο του Γιομ Κιπούρ, όμως το συνέχισε μετά το παιχνίδι και για δύο ώρες ακόμα μετά τα μεσάνυχτα, ώστε να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Έξυπνο, ε;
Ωστόσο, οι φανατικοί Εβραίοι δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου με την ιδέα του Αουάτε. Μάλιστα, πολλοί απαίτησαν να μην αγωνιστεί ποτέ ξανά ο Ισραηλινός τερματοφύλακας με τη φανέλα της εθνικής ομάδας, ενώ ένας συντηρητικός Ισραηλινός βουλευτής δήλωσε: «Κάποιος που αγωνίζεται τη μέρα του Γιομ Κιπούρ καταπατά βάναυσα τις αξίες του εβραϊκού λαού και δεν είναι άξιος να εκπροσωπεί τη χώρα».
Ευτυχώς, τίποτα απ’όλα αυτά δεν επηρέασε την καριέρα του Αουάτε, ο οποίος σήμερα είναι ο βασικός τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας του Ισραήλ, ενώ έχει θέση βασικού και στη Μαγιόρκα, στην οποία αγωνίζεται σε επίπεδο συλλόγου.
Ποια από τις μεγάλες θρησκείες αφήσαμε έξω; Ναι, το Ισλάμ, το οποίο φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο αφιέρωμα.
Στις 14 Ιανουαρίου του 2010, ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Αιγύπτου, Χασάν Σεχάτα, προκάλεσε αντιδράσεις με τις δηλώσεις του, στις οποίες τόνιζε κατηγορηματικά ότι δεν θα καλούσε στην εθνική ομάδα κανέναν παίκτη ο οποίος δεν ασπάζεται το Ισλάμ. Μεταξύ άλλων, ο Σεχάτα είπε: «»Χωρίς την ισλαμική πίστη, δεν θα επιλέξουμε ποτέ κανέναν παίκτη, ανεξάρτητα από την ικανότητά του. Πάντα προσπαθώ να βεβαιώνομαι ότι αυτοί που φορούν τη φανέλα της Αιγύπτου έχουν καλές σχέσεις με τον Θεό«.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Σεχάτα «ξαναχτύπησε» έναν μήνα αργότερα, μετά από ένα άρθρο ισραηλινής εφημερίδας, το οποίο τον πρότεινε ως ιδανικό τεχνικό για την εθνική ομάδα του Ισραήλ: «Κατανοώ τη ζήλεια των Ισραηλινών για τα επιτεύγματα της Αιγύπτου, αλλά δεν θα σκεφτόμουν ούτε καν να επισκεφθώ μια χώρα που σκοτώνει παιδιά. Καλύτερα να πέθαινα από την πείνα μαζί με την οικογένειά μου, παρά να το κάνω αυτό. Ακόμα κι αν το Ισραήλ ήταν η τελευταία ομάδα στον κόσμο, θα προτιμούσα να αποσυρθώ παρά να τους προπονήσω. Ακούω σε όλη μου τη ζωή ότι το Ισραήλ σκοτώνει Άραβες, εξαπολύει πυραύλους και καταστρέφει χωριά και πόλεις. Αλλά πρώτη φορά ακούω ότι το Ισραήλ παίζει ποδόσφαιρο«, ήταν οι εμπρηστικές δηλώσεις του Σεχάτα.
Πάντως, η καριέρα του Σεχάτα δεν κινδύνευσε ποτέ από τέτοιου είδους δηλώσεις – κάτι που πιθανότατα δεν θα ισχυε αν ο Σεχάτα δούλευε σε κάποια ευρωπαϊκή ομάδα…
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν δύο θρησκείες συγκρούονται, ειδικά αν μία από αυτές είναι το ποδόσφαιρο; Πανικός. Αυτό συμβαίνει.
