Ένα όνομα, μια ιστορία, Δημήτρης Παλάλας

Αρχικά ο Δημήτρης Παλάλας, ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, όμως δεν του βγήκε γιατί η μοίρα του είχε τάξει ένα άλλο σπουδαίο ρόλο στην καλαθόσφαιρα. Να καταξιωθεί σαν καλαθοσφαιριστής στην ΑΕΛ. Το όνομα
του έγινε συνώνυμο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καλαθοσφαιρικής
ομάδας της ΑΕΛ. Η ιστορία είχε και συνέχεια με τον Γιώργο Παλάλα, ενώ
θα μπορούσε να διαπρέψει και ο άτυχος Μάριος που μας έφυγε νωρίς… Ο
Δημήτρης Παλάλας έζησε και πανηγύρισε την κατάκτηση του πρώτου
τίτλου της ΑΕΛ, το 1974 και μέχρι το 1988, που αποχώρησε από την ενεργό δράση, κατέκτησε συνολικά 14 τίτλους. Δεν έχουν καταφέρει πολλοί παρόμοιο επίτευγμα! Άθλος και μοναδικό επίτευγμα για ένα καλαθοσφαιριστή, που έζησε μοναδικές στιγμές στην αθλητομάνα ΑΕΛ.
«Μαθητής ακόμη του γυμνασίου ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο. Πήγα για
δοκιμαστικά στην ΑΕΛ, αλλά ο προπονητής μας έβαλε σε μια γραμμή, σαράντα περίπου παιδιά και περνούσε μπροστά και μας επέλεγε. Χωρίς να δει αν μπορούσαμε να παίξουμε, ή αν είμαστε ικανοί να γίνουμε ποδοσφαιριστές. Εμένα, η αλήθεια μου είπε να φύγω. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και αποφάσισε ότι δεν του κάνω. Πιστεύω πως θα μπορούσα να γίνω και καλός ποδοσφαιριστής. Δεν έγινε όμως και δεν μετάνιωσα, που πήγα στο μπάσκετ. Ένα άθλημα, το οποίο χρειάζεται περισσότερη ευελιξία και περισσότερη σκέψη. Πήγα λοιπόν το 1970 στην ΑΕΛ να παίξω μπάσκετ. Ξεκίνησα από τις ακαδημίες της ΑΕΛ. Στην πρώτη ομάδα μπήκα το 1973-74, με μία συμμετοχή στο πρώτο πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΛ και την επόμενη χρονιά καθιερώθηκα. Με βοήθησε και ο τραυματισμός του Πανίκου Εύζωνα με τον Μιχάλη Νικολαίδη, τον προπονητή μας, να με εμπιστεύεται αμέσως. «Με τον Διγενή στη Λεμεσό κτύπησε ο Εύζωνας. Ο προπονητής γύρισε στον πάγκο και με μεγάλη έκπληξη μου είπε να μπω στον αγώνα. Πέτυχα αρκετούς πόντους και από εκείνη τη στιγμή μέχρι το τέλος του αγώνα, ήμουν αναντικατάστατος». Η ΑΕΛ είχε μεγάλα ονόματα εκείνη την περίοδο. Θυρώτος, Εύζωνας, Κατσαμπής, Μιχαηλίδης, Κουνούνης, Κυριάκου, αρκετοί καλοί καλαθοσφαιριστές. Ήταν η καλή φουρνιά της ΑΕΛ που
ξεκινήσαμε να ανεβάζουμε την απόδοση και να καθιερώνουμε την ΑΕΛ».
Συνεχίζοντας ο Δημήτρης Παλάλας, θυμάται:
«Προς το τέλος της δεκαετίας του 70, αρχές του 80, δεν είχαμε αντίπαλο. Μας βοηθούσε και ο κόσμος, γιατί στον οπαδό της ΑΕΛ, αρέσει το μπάσκετ. Γινόντουσαν δυνατά παιχνίδια, αλλά εμείς πάντα ξεχωρίζαμε. Υπήρχαν πολύ καλές ομάδες, όπως η ΕΝΑΔ, ο Αχιλλέας, ο ΑΠΟΕΛ, ο Πεζοπορικός. Είχαν αποχωρήσει οι Κουνούνης και Κατσαμπής και συνέχιζε μια άλλη φουρνιά με τον Θυρώτο και μένα. Παίζαμε τότε σε ανοιχτά γήπεδα. Θυμάμαι σε παιχνίδι στη Λευκωσία, με τα νερά που είχαν πέσει να είναι το κάτι άλλο. Δεν μπορούσαμε να χτυπάμε τη μπάλα κάτω, αλλά ο διαιτητής ήθελε να παιχτεί το παιχνίδι και παίζαμε χωρίς ντρίπλα».
Ο Δημήτρης Παλάλας, θα μπορούσε να έκανε καριέρα με μεγαλύτερη διάρκεια. Σταμάτησε νωρίς όμως γιατί είχε πρόβλημα με τους χιαστούς του. Συνέχισε σαν προπονητής και ήταν ο πρώτος προπονητής της γυναικείας ομάδας της ΑΕΛ. Μαζί με τη γυναικεία ομάδα κέρδισε και το πρώτο πρωτάθλημα στη γυναικεία καλαθόσφαιρα. Υπηρέτησε από την ΑΕΛ από διάφορα πόστα, στο διοικητικό συμβούλιο της ΑΕΛ, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος της Κυπριακής Ομοσπονδίας Καλαθόσφαιρας, από το 2004 μέχρι το 2010.
«Από την καλαθόσφαιρα, αναφέρει ακόμη, έχω κερδίσει πάρα πολλά πράγματα. Καταξιώθηκα να αποκτήσω ένα όνομα που εμπνέει σεβασμό, να αποκτήσω φίλους συμπαίκτες και αντίπαλους, που μέχρι σήμερα να είναι πραγματικοί μου φίλοι. Με αρκετούς από αυτούς βρισκόμαστε ακόμα και τα λέμε. Αυτό ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία, για μένα».