Μια ιστοσελίδα που ξεκίνησε από ρομαντισμό, από νοσταλγία, από αγάπη για όσους έγραψαν την ιστορία τους στον αθλητισμό, και η οποία κατάφερε να προσελκύσει εκατοντάδες κόσμου ο οποίος θέλει να θυμάται, θέλει να θυμίζει, θέλει να συστήσει το παρελθόν στο παρόν, θέλει να μην ξεχαστεί ό,τι έγραψε και διαμόρφωσε τον σημερινό αθλητισμό, τράβηξε το ενδιαφέρον μας. Ο δημιουργός της σελίδας Γιάννης Χαραλαμπίδης, μοιράζεται το πως προέκυψε, πως εξελίχθηκε, τόσο ο ίδιος, όσο και η σελίδα.
Μια συνέντευξη στον Άθω Παπαμιχαήλ
Οι περισσότεροι κυρίως μέσα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σε ξέρουν ως…«Ανάμνηση μιας Φανέλας». Αλήθεια ποιος είναι ο Γιάννης Χαραλαμπίδης;
«Ο Γιάννης είναι ένας απλός άνθρωπος μιας διαφορετικής καθημερινότητας. Στόχος μου είναι να μεγαλώνω τα παιδιά μου με αξιοπρέπεια και αρχές, όπως με μεγάλωσαν οι γονείς μου μέσα από τις δυσκολίες που πέρασαν. Εργάζομαι ως κοινωνικός λειτουργός ενώ τα τελευταία χρόνια και για κάποιες μέρες ως διερμηνέας για συγκεκριμένα εταιρεία που εδρεύει στη Λεμεσό, μιας και είμαι γνωστής της εβραϊκής γλώσσας. Κατάλαβα ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι αργά φτάνει να το θέλεις. Είμαι 38 Μαϊών παρότι σε ένα μήνα θα κουβαλήσω άλλο ένα χρόνο στη πλάτη μου. Κατάγομαι από τη Λεμεσό ωστόσο δηλώνω Πολεμίτης αφού στο πανέμορφο χωριό μου το Πολέμι της επαρχίας Πάφου γεννήθηκε η μητέρα μου. Πέρασα και περνώ πολύ όμορφες στιγμές εκεί στο γραφικό μου χωριό, μιας και το επισκέπτομαι πολύ συχνά. Δεν το κρύβω ότι θα ήθελε να ζήσω κάποια στιγμή μόνιμα με την οικογένεια μου στο αγαπημένο μου αυτό μέρος»
Θυμάμαι όταν σε πρωτοσυνάντησα και είχαμε μια πρώτη ολιγόλεπτη συνομιλία, συνεχώς μου μιλούσες για ρετρό θέματα και αθλητικές θύμησες. Πότε άρχισε να σου μπαίνει και σε σένα αυτό το πανέμορφο «μικρόβιο» των αναμνήσεων;
«Χαίρομαι πολύ που το τελευταίο καιρό έχουμε μια συχνή επαφή αφού μας ενώνουν κάποια κοινά ενδιαφέροντα. Πριν μια πενταετία όταν πρωτοσυναντηθήκαμε έκανα τρεις διαφορετικές δουλειές μιας και το να δημιουργείς οικογένεια οι ανάγκες είναι τεράστιες όπως και υποχρεώσεις. Φυσικά και θα μιλούσα μαζί σου για ρετρό θέματα, αφού σε γνώριζα λόγω του επαγγέλματος που ασκείς, ότι είσαι παθιασμένος με την αθλητική ιστορία και έρευνα. Το «μικρόβιο» μπήκε και σε μένα από μικρή ηλικία και πιο συγκεκριμένα εν έτη 1993 όπου άρχισα εκείνη τη χρονιά να κρατώ ημερολόγιο με την ανασκόπηση όλων των σημαντικών αθλητικών γεγονότων. Από και πέρα ξεκίνησε η συλλογή, ό,τι μπορεί να φανταστείς που έχει να κάνει με τον αθλητισμό…»
Η ιδέα για την δημιουργία αυτής της σελίδας των Αναμνήσεων πότε σου μπήκε στο μυαλό; Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος για να την δημιουργήσεις;
«Εν μέσω πανδημίας και πιο συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2020 και όταν αρχίσαμε σιγά σιγά να ξαναμπαίνουμε έστω κα για λίγο στην κανονικότητα, μου κατέβηκε η ιδέα αφού λόγω δουλειάς επισκεπτόμουν συχνά πόλεις και διάφορα άλλα μέρη του νησιού, να αυξήσω τη συλλογή μου με οτιδήποτε είχε να κάνει με τον αθλητισμό. Η συλλογή μου άρχισε πάλι και αυξανόταν, και ένα δειλινό ανοίγοντας μια βαλίτσα, βρήκα πολλές φανέλες που είχα όταν ξεκίνησα από εφηβική ηλικία αυτό το συναρπαστικό χόμπι. Εκείνο ήταν! «Η Ανάμνηση μιας φανέλας» είχε πάρει σάρκα και οστά! Άρχισα να συναντώ προσωπικότητες, να συνομιλώ μαζί τους, να συλλέγω υπόγραφες και να ταξιδεύω πίσω σε εκείνα το ρομαντικά χρόνια τον αναγνώστη, όπως πράττετε και εσείς με την ρετρό σελίδα που διάθετε μαζί με τον Κώστα. Από τις 9 του Σεπτέμβρη εκείνου του χρόνου, η σελίδα είναι αφιερωμένη στο Νικόλα ενός νεαρού παιδιού-ποδοσφαιριστή, που έφυγε νωρίς για την γειτονιά των αγγέλων, αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό αλλά πλέον δεν είναι μαζί μας. Ο Νικόλας είναι για μένα φάρος προσφοράς. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, ούτε το επίθετο του να αναφέρω ποτέ, αλλά αυτό το παιδί θα το αγαπώ και θα το τιμώ ώσπου να κλείσω τα μάτια μου. Είναι ένα δικό μου μυστικό που θα παραμείνει για πάντα δικό μου… Μέχρι στιγμής η σελίδα έχει φιλοξενήσει περισσότερα από 150 πρόσωπα και σωματεία μιας άλλης εποχής. Τα πάντα μέσα από ένα ανιδιοτελή σκοπό, μακριά από υποσχέσεις και πολιτική προβολή, ενώ η σελίδα αρκετές φορές συνεισφέρει υλικό για φιλανθρωπικούς σκοπούς»
Από όλους όσους έχεις συνομιλήσει και φωτογραφηθεί μαζί τους, ποιος σε έκανε να νιώσεις περισσότερο δέος; Δεν μπορεί, κάποιος απ όλους αυτούς έστω και λίγο περισσότερο, σε έκανε να νιώσεις ευλογημένος που τον συνάντησες…
«Έχω κλάψει από συγκίνηση όταν συνομίλησα με τον Ανδρέα Κωνσταντίνου, τον σπουδαίο πορτιέρο της ΑΕΛ, έχω αγκαλιάσει νιώθοντας δέος τον αξεπέραστο Πανίκο Κρυστάλλη, έχω κοιτάξει στα μάτια με θαυμασμό τον Πανίκο Χατζηλοϊζου. Βούρκωσα παρέα με τον αείμνηστο Δημήτρη Ζάγκυλο, ενώ ταξίδεψα στη ψυχή του Ανδρέα Παπακώστα του εμβληματικού αρχηγού της «Ελαφράς Ταξιαρχίας».
Κάποτε μου ανέφερες ότι διαθέτεις πολύ μεγάλο αρχείο από παλιές αθλητικές εφημερίδες και περιοδικά… Έχεις υπολογίσει ποτέ των αριθμό του; Και τι προτίθεσαι να τα κάνεις;
«Συλλέγω εδώ και περίπου 30 χρόνια! Είναι χωρισμένο σε δυο τοποθετήσεις. Στη Λεμεσό και στο Πολέμι! Σε έντυπη μορφή έχω περίπου 16 χιλιάδες εφημερίδες και 4.5 χιλιάδες περιοδικά από 65 διαφορετικές χώρες του πλανήτη. Τα φυλάω σαν κόρη οφθαλμού και στόχος είναι να αυξάνω αυτό το αρχείο συνεχώς. Στα δωμάτια που υπάρχουν όλα αυτή η κατάσταση είναι κάπως «τρελή» αλλά σιγά-σιγά μπαίνει σε τάξη χρονολογικά το κάθε έντυπο»!
Εκτός από εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, τι άλλο παθιάζει να συλλέγεις; Φανέλες, αυτόγραφα έχει το μενού της συλλογής σου;
«Είμαι συλλέκτης των πάντων που έχει να κάνει με αθλητισμό. Μινιατούρες, σουβενίρ, αυτόγραφα, φιγούρες, πόστερς, κασκόλ, μπάλες και φυσικά φανέλες που είναι και η αδυναμία μου. Δεν στο κρύβω ότι ήδη ξεκίνησα να ασχολούμαι κάπως περισσότερο με τα συγγράμματα αφού ετοιμάζω βιβλίο με όλες τις συναντήσεις μου τις οποίες φιλοξένησα στην σελίδα η «Ανάμνηση μιας φανέλας», συμμετέχω στο σπουδαίο συγγραφικό εγχείρημα του Γιώργου Στεφανίδη με ονομασία οι «Παίκτες» γράφοντας ένα μίκρο κομμάτι, ενώ ξεκίνησα και συνεντεύξεις από διαφόρους συντελεστές του σωματείου του Άρη Πολεμίου, που σε δύο χρόνια συμπληρώνει 70 χρόνια ζωής, έχοντας ως σκοπό την έκδοση ενός αναμνηστικού βιβλίου».
Μεγάλη αδυναμία ο ευρωπαϊκός σύλλογος Τοτέναμ αν θυμάμαι καλά! Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος;
«Έτυχε! Από την εποχή του Ζινόλα και του Κλίνσμαν στην ομάδα του Λονδίνου. Ήμουν από πολύ μικρός συνδρομητής του μηναίου περιοδικού της ομάδας και θερμός -για χρόνια υποστηρικτής- όπως και του Άρη Θεσσαλικής. Κάτι μοναδικό ο Άρης. Μπασκετική ιστορία, απίστευτους οπαδούς που δημιουργούν μια άλλη διάσταση κυρίως στο Χαρίλαου».
Συζητώ με έναν άνθρωπο που τρελαίνεται για αθλητική ιστορία. Άρα δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω ποιον θεωρείς τον καλύτερο ποδοσφαιριστή, τον καλύτερο καλαθοσφαιριστή, αλλά και τον καλύτερο αθλητή όλων των εποχών…
«Μάρκο Φαν Μπάστεν ο αγαπημένος μου. Καλλιτέχνης του γκολ, αδικήθηκε λόγω τραυματισμού. Ο απόλυτος επιθετικός. Στην Κύπρο αγαπημένος ο Πανίκος Χατζηλοϊζου ο οποίος για μένα γεννήθηκε σε λάθος εποχή, και φυσικά ο Μιλέγκο Σπόλιαριτς. Μάγος ο άνθρωπος, μάγος. Όσο για την καλαθόσφαιρα, ο ένας, ο μοναδικός, ο απόλυτος σταρ, Νίκος Γκάλης. Τι να πω εγώ για τον Γκάλη, το λέει πλέον η ιστορία».
Έφθασες και εσύ πιτσιρικάς -έστω και για λίγο- το ποδόσφαιρο που πολλοί χαρακτηρίζουν πιο αγνό, πιο ορθόδοξο. Γενικά έφτασες έστω και προς το δύση του έναν αθλητισμό αλλιώτικο είτε σε γήπεδα, είτε σε παρκέ, είτε ακόμη και στον στίβο. Πολλές οι διαφορές με το σήμερα;
Και βεβαία και σίγουρα εκείνες οι εποχές νομίζω έχουν περάσει ανεπίτρεπτη. Ναι, προσπαθώ όπως όλοι μας να συμβιβάζομαι με αυτή την άλλη πιο μοντέρνα εκδοχή του αθλητισμού αλλά ένα φαινόμενο εύχομαι συνεχώς να εκλείψει και δεν είναι άλλο από τη βία. Είναι και το καταλυτικό μου σχόλιο αυτό για όλους. Μακριά η βία από τα γήπεδα γιατί σκοτώνει στην κυριολεξία τον αθλητισμό»
