Δεσπόζουσα μορφή της τελευταίας τριακονταετίας στο χώρο του Κυπριακού αθλητισμού και από τους καλύτερος όλων των εποχών, που ανέδειξε αυτός ο τόπος!
Το όνομα του είναι συνώνυμο με την ταχύτητα ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που όταν έβλεπαν κάποιον να τρέχει τόσο γρήγορα αναφωνούσαν: «Μα ποιος είσαι ο Μαρκουλίδης»;
Εκείνη η επική επιτυχία στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, το 1996, όταν προκρίθηκε μέχρι την ημιτελική φάση των 100 μ. και αποκαλείτο ως ο ταχύτερος λευκός στον κόσμο είναι κάτι που ακόμη και ως σήμερα είναι άξιο αναφοράς! Τα προσωνυμία που του έχουν «κολλήσει» και ακόμη του «κολλούν» πολλά, από «τρένο» «σίφουνα» και τόσα άλλα!
Μαζί με το δικό μας «γιο» του ανέμου είχαμε μια ανάλαφρη κουβέντα κάπως πιο εναλλακτική, κάνοντας τον να αναπολήσει το παρελθόν!
Άκουσα ότι ήσουν πολύ καλός ποδοσφαιριστής πριν ασχοληθείς με τον κλασικό αθλητισμό;
«Το άκουγα και εγώ και το ακούω ακόμη και ως σήμερα (γέλια), αλλά ποτέ δεν κατάλαβα αν ήμουν όντως τόσο κάλος όσο μου λένε διάφοροι φίλοι. Σαν παιδί, μιας δεκαετίας που το ποδόσφαιρο ήταν σχεδόν η μόνιμη ενασχόληση των πιτσιρικάδων της τότε εποχής, μου άρεσε και έμενα να κλωτσώ, αλλά δεν καταλάβαινα αν ήμουν καλός ή όχι! Πάντως αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν όταν μια χρόνια στο ενδοσχολικό πρωτάθλημα του Λανιτείου τους κερδίσαμε όλους και μάλιστα στον τελικό έβαλε τρία γκολ του τότε μεγάλου τερματοφύλακα της εποχής και μετέπειτα πολύ κάλου καλαθοσφαιριστή του φίλου μου Άκη Κωνσταντίνου»!
Τελικά σε κέρδισε ο κλασικός αθλητισμός όμως. Το ήθελες; Ήταν όνειρο σου ή προέκυψε…
«Ένα σκασιαρχείο ήταν η αφορμή και ειλικρινά ποτέ μου δεν πίστευα ότι κάποια στιγμή θα γινόμουν αθλητής! Ο τότε γυμναστής του σχολειού κύριος Πανταζής έψαχνε δρομείς για να συμπεριλάβει την τελευταία στιγμή στην ομάδα που θα εκπροσωπούσε το Λανίτειο, στο επαρχιακούς αγώνες. Ρώτησε κάποιο φίλο αν ξέρει κάποιον, που τρέχει καλά και αυτός με υπέδειξε. Άλλο που δεν ήθελα εγώ να κάνω σκασιαρχείο! Όλοι προτιμούσαν να τρέξουν στα 100μ και κανείς στα 200μ. Τότε πήρα την απόφαση να αυτοπροταθώ. Έτρεξα, πήρα την πρώτη θέση αφήνοντας πίσω μου τον Νικόδημο τον Παπαβασιλείου τον μετέπειτα σπουδαίο ποδοσφαιριστή ο οποίος ήταν πολύ κάλος αθλητής στους δρόμους ταχύτητας. Εκεί ήταν η αρχή παρότι στους Παγκύπριους απέτυχα παταγωδώς (γέλια) ο κύριος Αγγελίδης ο μετέπειτα μέντορας μου εντόπισε ότι διέθετα ταλέντο και ξεκίνησα την πορεία μου. Και μιας και μιλήσαμε για γυμναστές ή καλυτέρα προπονητές πάντα θα είμαι ευγνώμων στον κ. Αγγελίδη, στον Ούγγρο Στιπιτζ και στον Γιώργη Παναγιωτόπουλο, που ήταν αυτοί που με βοήθησαν να πετύχω όσα κατέγραψε η πορεία μου».
Μια πορεία που είχε πολλά με απίστευτες επιτυχίες. Ποια ξεχωρίσεις περισσότερο;
«Πολλοί θα περίμεναν να κατατάξω την πρόκριση μου στα ημιτελικά της Ολυμπιάδας του 1996 στην πρώτη θέση, όμως το μετάλλιο το 1998 όπου αναδείχθηκα 2ος στα 200 μ. στους Πανευρωπαϊκούς κλειστού στίβου στη Βαλένθια ήταν νομίζω κάτι το ανεπανάληπτο»!
Ναι αλλά στην Ατλάντα όλος ο κόσμος μιλούσε για εσένα αφού ήσουν ο μόνο λευκός αθλητής στα ημιτελικά των 100μ…
«Εγώ δεν καταλάμβανα εκείνες τις μέρες τι είχα πετύχει. Άλλες εποχές, χωρίς διαδίκτυο χωρίς τίποτα. Πραγματικά ούτε είχα αντιληφθεί ότι ήμουν ο μόνος λευκός στα ημιτελικά. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής στην Άτλαντα βλέποντας όλα εκείνα τα μεγαθήρια που είχα να συναγωνιστώ για μένα ήταν όντως ένα σπουδαίο κατόρθωμα, όμως γνώριζα ότι μέχρι εκεί μπορούσα σε σχέση με την Σεβίλλη που πήγα αποφασισμένος και με τεραστία αυτοπεποίθηση να ανέβω στο βάθρο».
Από τις Ολυμπιάδες που έλαβες μέρος ποια ξεχωρίζεις περισσότερο;
«Καλή ερώτηση γιατί πρέπει εδώ να αποκατασταθεί μια ιστορική αλήθεια που βλέπω συχνά να γράφετε για έμενα. Έλαβα μέρος σε τρεις Ολυμπιάδες και όχι σε τέσσερεις αφού λίγο πριν την Βαρκελώνη τραυματίστηκα και δεν ταξίδεψα! Τώρα όσο αφορά στην καλύτερη για εμάς τους αθλητές όλες είναι το ίδιο μην ακούτε περιττά λόγια. Και στις τρεις Ολυμπιάδες που έλαβα μέρος αποκόμισα εμπειρίες αλλά επαναλαμβάνω, για εμάς τους αθλητές, ένα τεράστιο στάδιο βλέπουμε μπροστά μας και πως μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο που έχουμε θέσει».
Κεφάλαιο Κώστας Κεντέρης. Πίστεψες ότι στο Σίδνεϊ θα κέρδιζε το χρυσό; Και το λέω αφού διάβασα ότι τον κέρδισες λίγους μήνες πριν από την συγκεκριμένη Ολυμπιάδα…
«Όντως τον κέρδισα στην Γάνδη πέντε μήνες πριν την Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ! Εκεί όμως, όταν με κέρδισε στον προκριματικό γύρο γύρισα και του είπα ότι «Εσύ θα πάρεις χρυσό…».Έσκασε ένα χαμόγελο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τώρα τι έγινε μετέπειτα δεν θέλω να επεκταθώ, κρατώ μόνο τις κούρσες που ήμασταν αντίπαλοι, αλλά και την στιγμή που κέρδισε εκείνο σπουδαίο χρυσό στα 200μ στην Ολυμπιάδα».
Με τους Σιζιμίδη και Κατσαντώνη υπήρχε κόντρα εκείνη την εποχή;
«Υπήρχε ανταγωνισμός και ευγενής άμιλλα. Και αυτό ήταν σημαντικό για να έχεις στόχους και να γίνεσαι καλύτερος».
Μπορούσε ο Άννινος για περισσότερα πράγματα;
«Ο Άννινος είναι ευχαριστημένος με αυτά που έκανε. Προσπάθησα να μπω σε πιο εξειδικευμένα προγράμματα αλλά δεν το άντεχε η ιδιοσυγκρασία μου. Το λέω-γιατί πάντοτε είμαι αληθινός-ότι εκεί που έβλεπα ότι δεν είχα προσωπική ζωή, «πνιγόμουν» εξού και ποτέ μου δεν γυμνάστηκα Σαββατοκύριακο»!
Λέγεται ότι η κορούλα σου ακολουθεί τα χνάρια του πάτερα και της μητέρας, αληθεύει;
«Πάει καλά! Δεν της το επιβάλαμε. Μονή της ήθελε, προσπαθεί, δουλεύει αλλά δεν την πιέζουμε. Αν το θέλει πολύ και είναι γραφτό της γιατί να μην ακολουθήσει τον συγκεκριμένο χώρο. Δεν υπάρχει όμως καμία πίεση»!
Υπάρχει ταλέντο το κυπριακό κλασικό αθλητισμό;
«Μα τα αποτελέσματα μιλούν πλέον από μόνα τους. Και βεβαία και πρέπει να δοθεί ακόμη περισσότερη έμφαση».
Τελειώνουμε όπως αρχίσαμε, με μια ερώτηση ποδοσφαιρική. Έκανες γυμναστής σε αρκετές ομάδες πρώτης κατηγορίας. Ξεχώρισες κάποιον ποδοσφαιριστή που θα ήθελες να τον δεις να τρέχει και σε αγώνες ταχύτητας;
«Και βεβαία! Τον Ουόν! Τι αθληταράς ήταν αυτός. Απίστευτος ο άνθρωπος, πραγματικά απίστευτος. Σαν και ήταν εξωγήινος! (γέλια) Και επειδή αναφερθήκαμε σε ποδοσφαιριστές μου άρεσε ο τσαμπουκάς του Φρέντι ενώ απ’ όλους τους ποδοσφαιριστές που γύμνασα και παρακολούθησα να παίζουν μπάλα το ταλέντο του Μπαγκούρα δεν το είχε κανείς».
