“Πρόσωπο είχε εξαφανιστεί στην περιοχή του Καρνάγιου, όπου διασκέδαζε και κατανάλωνε αλκοόλ με ομάδα ομοεθνών του” διαβάζω σε είδηση και αμέσως ξεχνώ ποιο ήταν το συμβάν. Τι επιδίωξαν να καλύψουν, τον παρολίγο πνιγμό του ανθρώπου αυτού ή το ότι βρέθηκε με τους ομοεθνής του να διασκεδάσει;
Τι σημασία έχει αν ήταν με άτομα της ίδιας εθνικότητας; Αν δεν ήταν θα του άξιζε λιγότερο ή περισσότερο να πνιγεί; Ποια ζυγαριά τα μετριάζει όλα αυτά και γιατί δεν την έχουμε κομματιάσει ακόμα;
Τις παίρνω προσωπικά τέτοιες εκφράσεις. Πάντα ο νους μου πάει στον δικό μου πατέρα, που αν με ρωτάτε πολύ λάθος η ενσυναίσθηση να προέρχεται καθαρά από την σκέψη των δικών μας στη θέση ενός άγνωστου. Τον φόβο του ότι μια μέρα κάποιος θα γράψει κατηγορηματικά για τον δικό μου πατέρα και τους ομοεθνής του.
Μου βγάζει μια αλαζονεία του ύφους, πως τολμάτε να περνάτε καλά με τους δικούς σας ενώ είσαστε στη χώρα μας. Είσαστε ένα τσούρμο ξένοι. Να ενταχθείτε στην κοινωνία μας εδώ και στην κοινότητά μας. Τα δικά σας απ’ όπου και να τα φέρατε να τα ξεχάσετε. Έτσι νιώθω πως το εννοούν, όσες φορές και να τα διαβάσω αυτά τα σχόλια. Μα και να κάνουν κάποια προσπάθεια, την χλευάζετε, κρίμα για εσάς.
Θυμάμαι από μικρή τον πατέρα μου να δίνει άλλο όνομα κάθε φορά που θα παραγγέλναμε φαγητό απ’ έξω. Θύμωνα πάντα. Γιατί είπες Νίκος, δεν σε λένε Νίκο. Η απάντηση ήταν κάθε φορά η ίδια, για τους άλλους είναι πιο εύκολο το Νίκος. Εγώ αυτό δεν το δέχτηκα ποτέ. Γι’ αυτό και κάθε φορά που έπαιρναν παρουσίες στο σχολείο άμα κάποια δασκάλα έλεγε το επίθετό μου λάθος σηκωνόμουν πάνω να την διορθώσω.
Ξένη. Μήπως έτσι θα πρέπει να συστήνομαι πια; Χαίρετε, είμαι μισή ξένη- μισή δική σας, μου επιτρέπεται; Όχι πως διαφέρει από την δική μου πραγματικότητα. Άνθρωποι σαν εμένα, κράματα εθνικοτήτων, δεν νιώθουμε ποτέ ότι ανήκουμε. Μας έχετε μπερδέψει με τα ρατσιστικά σας πιστεύω. Ποτέ δεν είμαστε αρκετοί. Μια πλευρά πάντα μπάζει.