Γράφει η Βιάνα Έρικσον*
Ένα τραγικό συμβάν. Ένα ατύχημα που στοίχισε τη ζωή ενός μικρού παιδιού.
Μια τραγική είδηση που μπήκε στα σπίτια μας γιατί είμαστε όλοι πλέον τόσο διαδικτυακά connected μεταξύ μας.
Διότι τέτοια τραγικά συμβάντα συνέβαιναν και στο παρελθόν απλά δεν ταξίδευαν τόσο γρήγορα. Ένα τραγικό ατύχημα. Μια πολύ κακιά στιγμή η οποία θα μπορούσε να τύχει στον καθένα/καθεμιά από μας.
Αλλά το Υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας βγήκε αμέσως να προτρέψει τους γονείς να εξετάζουν την κατοχή άδειας εγγραφής για άσκηση επαγγέλματος κατ’ οίκον παιδοκόμου, από τα άτομα που αναλαμβάνουν την φροντίδα των παιδιών τους.
Ένα κράτος με ΜΗΔΕΝ κοινωνικές παροχές και ΚΑΜΙΑ κοινωνική πρόνοια, χωρίς καμία απολύτως στήριξη προς τους νέους γονείς. Που αν δεν ήταν οι γιαγιάδες και οι παππούδες, ούτε κατοικίδια δεν θα μπορούσαμε να αναλάβουμε.
Με μια υποτυπώδη άδεια μητρότητας και μια κωμωδία άδεια πατρότητας.
Ένα κράτος που σε αναγκάζει να αποχωριστείς το 4ων μηνών βρέφος ενάντια σε κάθε κανόνα της φύσης. Που σε αναγκάζει να παραδίνεις το μωρό φυρμένο στο κλάμα σε τρίτους και αγνώστους. Που σε φορτώνει με τύψεις κάθε πρωί σαν φεύγεις και κλείνει η πόρτα.
Που σε αναγκάζει να μπαίνεις σε αποθήκες να βγάλεις γάλα.
Που δεν σου αφήνει άλλες επιλογές και σε ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να αφήσεις το παιδί σου είτε σε βρεφονηπιακούς σταθμούς είτε σε “γυναίκα”.
Αυτό το πατριαρχικό κράτος που λέτε, έχει το θράσος αυτή τη στιγμή να μιλά. Και να επιρρίπτει ευθύνες πίσω από τις γραμμές.
Για τα παιδιά που μεγάλωσαν σε τέτοιες συνθήκες αλλά κυρίως για τα παιδιά που έφυγαν, κάντε μας τη χάρη.
Αφήστε τους γονείς να θρηνήσουν και απλά σκάστε.
*εκπαιδευτικός