γράφει ο Κωνσταντίνος Αβραάμ
«Ας δούμε την ουσία, και όχι την βιτρίνα», ήταν το σλόγκαν του δημάρχου Νικολαϊδη για τις τότε εκλογές για την Δημαρχία της πόλης. Στις 25 του Νοέμβρη επραγματοποιηθήκαν τα εγκαίνια του νέου γηπέδου της πόλης, στο οποίο στρώθηκε κυριολεκτικά κόκκινο χαλί για να υποδεχτεί αξιωματούχους του κράτους, ιερείς, πολιτικούς και προέδρους ομάδων. Προχθές, παρευρέθηκαν χιλιάδες υποστηρικτές ομάδας της Λεμεσού για να γιορτάσουν τα εγκαίνια του γηπέδου και να τιμήσουν ιστορικές προσωπικότητες της ομάδας τους.
Νωρίς το πρωί εφκήκαν στην δημοσιότητα εικόνες ντροπής με το γήπεδο να μοιάζει σαν σκουπιδότοπος, τόσο στις κερκίδες, όσο και εντός του χλοοτάπητα, ενώ στις τουαλέτες του σταδίου απουσίαζαν κάδοι για σκουπίδια! Υπήρχαν στηβασμένες χαρτοπετσέτες, τόσο πάνω στους νυπτήρες, όσο και στο πάτωμα σε σχήμα πυραμίδας για να παριστάνουν ένα δήθεν σημείο ρίψης αποριμμάτων. Ένα εύλογο ερωήτημα που προκύπτει, αφορά το ποιοι και γιατί ξέχασαν να μεριμνήσουν για θέματα υγιεινής και καθαριότητας, να μην τοποθετηθούν δηλαδή κάδοι απορριμάτων σε σημαντικά σημεία του γηπέδου, ενώ γνώριζαν για την παρουσία χιλιάδων φιλάθλων.
Με λλία λόγια είδαμεν την κυπριακή νοοτροπία με την οποία έχουμε όλοι γαλουχηθεί. Να δείχνουμε τον καλό μας εαυτό-βιτρίνα στους ταξικά και συνεπώς θεσμικά ανωτέρους αξιωματούχους, ενώ η ουσία που αφορά την νοοτροπία τζιαι την κουλτούρας μας σαν λαός η οποία καλλιεργείται εκ των άνω τζιαι διαπερνά ολόκληρο το φάσμα της κοινωνιάς να είναι απουσιάζει.
Το συγκεκριμένο σλόγκαν αλλά τζιαι η μικρή εισαγωγή, αθθύμισε μου τα χρόνια της δημοτικής εκπαίδευσης, όταν μας ενημερώναν για την προγραμματισμένη επίσκεψη κάποιου συγκεκριμένου τζαι κάθε χρόνο ίδιου επιθεωρητή. Γνωστή περίπτωση, ούλλοι θυμάστε την τάξη στολισμένη, να μας βάλλουν να καθαρίζουμε τα θρανία, τα τζάμια, τους πίνακες, τους τόιχους, το πάτωμα, ακόμα τζαι τες πιο σκοτεινές χαραμάδες που μπορεί να φανταστεί ο νους. Παράλληλα, οι πιο όμορφοι, περιποιημένοι και καλοί μαθητές, ή οι μαθητές που προέρχονταν από εύπορες-γνωστές στο επίθετο οικογένειες, να τοποθετούνται εσκεμμένα στην πρώτη σειρά, στα πρώτα θρανία. Να παρουσιάζουν την βιτρίνα της τέλειας τάξης, το τέλειου σχολείου, τζαι συνεπώς του τέλειου εκπαιδευτικού συστήματος.
Φυσικά κατά την διάρκεια της επιθεώρησης του μαθήματος ήμασταν σαν κουρδιστά στρατιωτάκια, εξέραμεν που πριν ένα περίπου το περιεχόμενο των ερωτήσεων. Είχαμεν καλό δάσκαλο ή μάλλον πειθήνιο τζαι φοητσιάρη δάσκαλο που εν έθελε σε καμίαν περίπτωση να δεχτεί την όποια δίποτε επίπληξη, είτε για το δικό του όνομα, είτε για το δικό του σχολείο. Η ίδια ακριβώς διαδικασία μεταφερόταν τζιαι στα επόμενα σχολικά χρόνια, γυμνάσιο τζιαι λύκειο, ίσως σε πιο ήπιο βαθμό.
Η ίδια νοοτροπία της βιτρίνας το να δείξουμε δηλαδή το τέλειο πρόσωπο-εικόνα που να διαρκεί 30-40 λεπτά ή κάποτε τζαι ώρας, εφαρμόζετουν τζαι συνεχίζει να εφαρμόζεται ακόμα τζαι στο στρατό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να φκάλλεις προς τα έξω πέρα που την αψεγάδιαστην εικόνα του καλού στρατιώτη (ξύρισμα, γυάλισμα, στρωμένο κρεβάτι, φάκελος το μαξιλάρι κλπ), ούλλην την τεστοστερόνη, τζαι μίσος για τον εχθρό που σου δημιούργησε είτε η οικογένεια είτε το εκπαιδευτικό σύστημα για να γίνεις στρατιώτης-πρότυπο σε ένα ελληνορθόδοξο μισό κράτος.
Η πιο πάνω περιγραφή σκιαγραφεί κυρίως τον θεσμό της εκπαίδευσης και την νοοτροπία που καλλιεργείται τζαι διοχετεύεται συνειδητά που τους αξιοματούχους του κράτους, ενώ ο θεσμός της οικογένειας πολλές φορές αμβλύνει την κοινωνικοποίηση των μαθητών-εφήβων και των μελλοντικών πολιτών του τόπου.
Η τέχνη της βιτρίνας λοιπόν καταφέρνει να γίνει μέρος της ταυτότητας των ατόμων, καθώς διδάσκεται και ασκείται από γενιά σε γενιά. Εν έχω την παραμικρή ιδέα πότε τζαι ποια που τα πιο πάνω εννά αλλάξουν σε τούτον τον τόπο, γνωρίζω όμως αξιόλογα άτομα που δραστηριοποιούνται ενεργά στην κοινωνία των πολιτών και στοχεύουν για μια ριζική αλλαγή σε τούτον τον τόπο.
Σίουρα εν μπορούν να αλλάξουν που την μιαν μέρα στην άλλη, ούτε που τες επερχόμενες ούτε που τις μεθεπόμενες προεδρικές εκλογές. Το μόνο για το οποίο είμαι σίουρος αλλά τζαι πεσιμιστής, αφορά την τέχνη της βιτρίνας η οποία θα συνεχίζει να μας στοιχειώνει για πολλά χρόνια ακόμα, ενώ η ουσία επιλεκτικά θα συνεχίζει να παραγκωνίζεται.