Οι παιδοκτονίες απορρέουν απο τις ιδιοκτησιακές σχέσεις των γονιών με τα παιδιά με τρόπο παρόμοιο που οι γυναικοκτονίες απορρέουν από τις ιδιοκτησιακές σχέσεις των αντρών με τις γυναίκες. Η ιδέα πχ πώς μπορώ να τιμωρώ το παίδί μου όπως γουσταρω, πως η ζωή του ανήκει στους γονείς καθώς αυτό ειναι πλήρως εξαρτημένο από τους τελευταίους, ιδίως σε μια πυρηνική οικογένεια εντός μιας καπιταλιστικής κοινωνίας, πάει πολύ βαθιά.
Ωστόσο, στην περίπτωση των γυναικών οι παιδοκτονίες έχουν να κάνουν και με το γεγονός ότι η φροντίδα και η ανατροφή τους πέφτει δυσανάλογα στη μητέρα. Ομοίως, η αποστροφή που προκαλεί μια παιδοκτόνος σε σχέση με έναν άντρα παιδοκτόνο, έχει να κάνει με τις βαθια ενσταλαγμένες ιδέες περί υποτιθέμενου “μητρικού ενστίκτου” και βιολογικής μητρικής αγάπης. Οι γυναίκες αυτές θα πρέπει να κατασκευαστούν ως ένα ιδιαίτερο είδος τέρατος ακριβώς εξαιτίας της απειλής που αποτελούν για την πατριαρχική τάξη.
H περίπτωση του όχλου της Πάτρας καλό είναι να μας υπενθυμίζει πως, οπως δεν είσαι τόσο καλύτερος και ηθικότερος άνθρωπος όσο περισσότερο ψόφο και κρεμάλα εύχεσαι σε μια (φερομενη ως) παιδοκτόνο, έτσι δεν είσαι και τόσο καλύτερη φεμινίστρια όσο πιο αυστηρότερες ποινές εύχεσαι σε σεξιστές, βιαστές και γυναικοκτόνους. Το θέμα δεν είναι να πλειδοτούμε σε επιτέλεστική οργή, αγανάκτηση και αυστηρότητα ποινών αλλά να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς σχέσεις εξουσίας πάνω σε άλλους ανθρώπους. Και οι αυστηρότερες ποινές ουδέποτε έθεσαν τα θεμέλια για κάτι τέτοιο.