Γράφει ο Κωνσταντίνος Πουλής*
Το αστυνομικό ρεπορτάζ αγαπά τα “ειδεχθή εγκλήματα”. Όσο πιο ειδεχθή, τόσο καλύτερα. Άνθρωποι-τέρατα, σαδιστές δολοφόνοι, και μάλιστα δολοφόνοι παιδιών. Ο συνδυασμός που μας δίνει το “ανθρωπόμορφο τέρας” από τη μία μεριά και η παιδική αθωότητα από την άλλη, βγάζει στη φόρα τον πιο ακραίο θυμό.
Η θανατική ποινή δεν επιτρέπεται από τον νόμο, αλλά δεν έχει πάψει ποτέ να έχει υψηλά ποσοστά κοινωνικής αποδοχής. Ο κόσμος που συγκεντρώνεται έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης απολαμβάνει τη βεβαιότητα ότι είναι αγνός και αμόλυντος όσο τα παιδιά που χάθηκαν, πολέμιος του απόλυτου κακού.
Σαν τον Λεόντιο στην Πολιτεία του Πλάτωνα που μιλάει στα μάτια του κοιτάζοντας ανθρώπινα κουφάρια και τους λέει “χορτάστε το ωραίο θέαμα”.Η διεστραμμένη χαρά που αντλείται από αυτό το γεγονός συνίσταται στο ότι η απόλυτη αθωότητα των παιδιών και το σοκ μπροστά στον θάνατό τους μας επιτρέπει επιτέλους να γίνουμε εμείς τέρατα χωρίς τύψεις.
Η τηλεόραση ξέρει να γαργαλάει αυτά τα ένστικτα και να ζητάει από τους ανθρώπους να ανεβάσουν λίγο ακόμα τους τόνους. Τα παιδιά στέκονται ως σύμβολο της απόλυτης αθωότητας. Αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να ταυτιστούμε μαζί τους ως εκπρόσωποι της απόλυτης αθωότητας επί γης για να εκδικηθούμε το κακό. Όσοι νιώθουν έτσι, μου προκαλούν τρόμο.