Γράφει ο Βαγγέλης Χαντζής
Δεν πήγαν να φωνάξουν οτι αυτή είναι ένοχη, είναι τέρας, είναι το χειρότερο είδος γονιού.
Πήγαν να φωνάξουν ότι οι ίδιοι είναι αθώοι, ότι οι ίδιοι είναι καλοί γονεις και σωστοί άνθρωποι. Πήγαν να το “φωνάξουν” με την παρουσία τους και τη διάθεση λιντσαρίσματος. Πήγαν να πάρουν την άφεση αμαρτιών τους.
Πήγαν να το φωνάξουν μήπως πείσουν τον εαυτό τους και κανέναν από τους γύρω τους ότι αυτοί είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Το λευκο στο μαύρο, το γιν στο γιανγκ, το ηθικο στο ανήθικο, το σικ δίπλα στα σκουπιδια που έλεγε η Χρυσηίδα Δημουλίδου, το καλό ενάντια στο κακό.
Και πηραν και τα παιδιά μαζί τους να τους δείξουν “ποσο τυχερό εισαι που ζεις και εχεις ΕΜΕΝΑΝΕ γονιο. Δες το αλλο ειναι στο χωμα. Να λες φχαριστω. Και δες τωρα τον μπαμπά σε ρολο βιτζιλάντι Ευλογητού να τιμωρεί”.