Γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη
«Μέρα Μνήμης Μαχητών της Αντίστασης σήμερα» τάχα μου. Σύμφωνα με τις εγκυκλίους του Υπουργείου Παιδείας θα έπρεπε να αφιερώνεται χρόνος για να διαβαστεί τουλάχιστον ένα φυλλάδιο και να στηθεί μια κεντρική πινακίδα με κάποιες πληροφορίες για το τι έγινε τη μέρα ετούτη καθώς και ποιοι είναι οι Μαχητές της Αντίστασης. Πόσο βολικό, άμα θέλεις να παρακάμψεις κάτι, το κάνεις φυλλάδιο στα σχολεία απλά και μόνον για να πεις πως το έκανες. Με μια γρήγορη έρευνα σε σχολεία όπου εργάζονται φίλοι, από περιέργεια και μόνον, διαπίστωσα βεβαίως, πως σε κάποια σχολεία, για άλλη μια φορά δεν έγινε ούτε φυλλάδιο, ούτε πινακίδα.
Ωραίο χαλί το εκπαιδευτικό σύστημα. Κάτω απ΄ αυτό κρύψαμε την σύγχρονη ιστορία του τόπου μας. Κρύψαμε τα ουρλιαχτά των θυμάτων, το αίμα τους, την απελπισία των δικών τους να αναζητούν – μάταια- δικαιοσύνη. Κρύψαμε ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, τρομοκρατία, τίτσιρους ράμπο πάνω σε λαντρόβερ, κρύψαμε μιαν αρρωστημένη τεστοστερόνη που έρχεται πάντα χεράκι – χεράκι με έναν αρρωστημένο πατριωτισμό, φανατισμό και μίσος, κρύψαμε την ΕΟΚΑ Β΄. Είναι βαθύ το άνοιγμα κάτω από το χαλί σας λέω. Πιο βαθύ από τα χαρακώματα της πράσινης γραμμής. Πιο βαθύ από τους ομαδικούς τάφους του 1963, 1964,1967,1974. Χωρά νεκρούς, χωρά αίτιους, χωρά τόνους κλάδων ελαίας, χωρά τα τανκς του πραξικοπήματος, χωρά τα αεροπλάνα της εισβολής, χωρά τον Πενταδάκτυλο με την σημαία του.
Τίποτε δεν λέμε στα παιδιά. Τίποτε δεν είπαμε και στους σημερινούς πενηντάρηδες, που κάποτε υπήρξαν παιδιά. Τους βλέπω σήμερα, ζωσμένους τις σημαίες των ομάδων τους λες και πάνε να πάρουν πίσω τον Πενταδάκτυλο με συνθήματα, λες και μπερδεύουν το βάρος της κάθε σημαίας. Μια να κλάψω μια να γελάσω μού ‘ρχεται. Μα κυρίως αυτό που παθαίνω είναι πως τα βάζω με όλους, και με τον εαυτό μου. Πόσες κυβερνήσεις πέρασαν; Πόσα συμβούλια υπουργών, βουλευτών, δικαστών, εκπαιδευτικών, στρατιωτικών και λοιπών άλλων; Πόσοι Υπουργοί Παιδείας; Πόσοι άλλοι συμβουλάτορες και γλείφτες διαφόρων θεσμικών πόστων, κρυμμένοι πίσω από το πρόσχημα του «Σιωπάτε, μπας και ξαναρχίσουμε τα ίδια» δεν έκαναν τίποτα, δεν διεκδίκησαν τίποτα. Πόσο βολικό άλλοθι για την μη απονομή της δικαιοσύνης. Το δε πρόσχημα της αστυνομίας ήταν πάντα το ίδιο: κάηκαν οι φάκελοι κατά το πραξικόπημα. Να μη μιλήσω για τον περιβόητο «κλάδον ελαίας» που τον έκαναν ολόκληρο ελαιώνα όπου κρύφτηκαν όλοι τους. Κλαυσίγελως μου έρχεται. Κάτι ανάμικτο με εμετό. Για την υποκρισία, τη δειλία, την υποτίμηση, την επιβεβαίωση της ρήσης του λαού «το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει» τζιαι «ξένος πόνος, ούλλον γέλιον». Και τότε είναι που σκύβω ευλαβικά και θαυμάζω τις ψυχικές αντοχές της μάνας μου, της γιαγιάς μου, του παππού μου και των υπολοίπων συγγενών των θυμάτων. Η Κύπρος ολόκληρη πλήρωσε μα το δράμα του κάθε ενός ήταν άλλο (Αλεξία Παπαλαζάρου μου, υποκλίνομαι).
Και αφού η θεσμική δικαιοσύνη δεν επήλθε, η δικαιοσύνη της αρχαίας τραγωδίας σύμφωνα με το σχήμα, ύβρις-τίσις- κάθαρσις, ούτε, η δικαιοσύνη του Χριστιανισμού, του Ινδουισμού, το κάρμα ξερωγώ ίσως, δεν ξέρουμε, δεν έχουμε παρά την μνήμη και την αναζήτηση της αλήθειας. Εύχομαι το 2024 που προβλέπεται χρονιά δακρύβρεχτων μνημοσύνων, στεφανιών, λογυδρίων κλπ, (καθότι τα 50χρονα πραξικοπήματος και εισβολής), οι θεσμοί και κυρίως το Υπουργείο Παιδείας, να κάνουν την τομή στο μάθημα της ιστορίας που με τόση μαεστρία κρύβουμε. Να πουν ολόκληρες αλήθειες στα παιδιά, όχι μισόλογα. Βιβλιογραφία υπάρχει άφθονη, 50 χρόνια μετά. Ζητείται βούληση και τόλμη. Και μη μας πείτε πάλι «Η Κυπριακή κοινωνία δεν είναι έτοιμη». Οφείλετε να την ετοιμάσετε. Είναι κι αυτό χρέος σας για χάρη της συλλογικής ωριμότητας, για χάρη ενός υγιέστερου μέλλοντος.