Γράφει η Ανθή Ερμογένους
-Τι να γράψω;
-Γράψε κάτι για τον καταναλωτισμό τις γιορτές λέει ο φίλος μου.
Πρώτη μέρα του έτους μετά από μια χρονιά γεμάτη πολιτική, οικονομία, εκποιήσεις, τράπεζες, Κυπριακό, κοινωνία, πολέμους, σεισμούς, τραγωδίες. Δεν κρίνω ότι είναι ώρα για καπιταλισμό, ή πόλεμο, ούτε οικονομία και ας έπρεπε να είναι η στήλη πιο πολιτική. Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα ήθελα για τον χρόνο που μπήκε, για να έχω του χρόνου τέτοιο καιρό να γράφω.
Από κάποιον διάβαζα να λέει, πως γίναμε σχολιαστές όντας αόρατοι, τόσο που οι λέξεις ‘χασαν το μεδούλι τους. Έλεγε ουσιαστικά, πως μιλάμε για την σιωπή, την οργή, το δίκιο, την εξέγερση, την ανατροπή, τον συλλογικό μας καημό, αλλά δεν μιλάμε από σιωπή, από οργή, από δίκιο, από εξέγερση, από ανατροπή, από συλλογικό πόνο.
«Λες και το να μιλάμε είναι ένας εξωραϊσμός. Μιλάμε και επειδή μιλάμε νομίζουμε κιόλας πως ζούμε. Αλλά δεν ζούμε. Απλά σχολιάζουμε την ίδια την ζωή μας. Τη ζωή που δεν ζούμε».
Και σκέφτομαι τι λείπει από τις ζωές όλων μας για να είναι ακέραιες, αρκετές. Να γεννήσουν ουσία. Να γράψουμε από όρια, από ταυτότητα και από επανάσταση.
Τη μοναδική φορά που ερωτεύτηκα, ήταν ένας αεικίνητος σε ένστικτα τύπος. Δεν ξέρω αν τα έκανε να με ενθουσιάσει, όμως τότε έδινε, έτρεχε, ήθελε δικαιοσύνη εφ’ όλης της ύλης. Δεν είχε τίποτα άψυχο. Τον αγάπησα πολύ. Ένιωθα να θέλω μαζί του κάθε μέρα να το διεκδικώ το δίκιο του κόσμου.
Σήμερα δεν μου έμεινε κανένας ενθουσιασμός για αυτόν. Ένας συμβατικός, κλισέ πια να είναι οκ η επιχείρηση, να πάει σε καμιά κλαρινο-κοινωνική υποχρέωση, να κοιμηθεί αφού ετοιμάσει τα λογιστικά πλάνα των πελατών. Δεν ξέρω αν συζητά με τη σύντροφο του πια για τον κόσμο, τους ανθρώπους, αν γεννά ιδέες και αίσθημα. Αποφορτισμένος και στεγνός από φιλότιμο κοινωνιολογικό. Βιομηχανικός άνθρωπος. Να βάλουν ένα όμορφο συνολάκι τα παιδιά, φωτογραφία στην Παραμυθούπολη στο λιμάνι, χλιδέ γεννέθλιο πάρτυ κανενός τάχα κυριλέ φίλου, από αυτούς που στη ζωή τους δεν έχουν κάνει κάτι άλλο εκτός από λεφτά. Έχασε την ευγένια για την οποία τον αγάπησα. Η ζωή του για αλλού ξεκίνησε και αλλού τον πήγε. Ύστερα άφησε να συνεχίσει μακριά από το ψαχνό της κοινωνίας. Μου φαίνεται σαν θάνατος.
Δεν μπορώ να τον αγαπώ, έτσι που δεν αγάπησα και κανέναν που κοιτούσε την κοινωνία ξένα.
Οι άνθρωποι που διαλέγουμε είναι δείγμα ζέουσας σχέσης με τις κοινωνίες που ονειρευόμαστε. Είναι πράξεις επαναστατικές (ή καθηλωμένες). Ο ρηχός άνθρωπος καταργεί τη σχέση σου με τον κόσμο. Σε διαμορφώνει εις βάρος του. Κι όσοι εγώ αγάπησα ήταν φως και φωτιά. Μακριά από φράξιες. Έζησα μαζί τους την ευτυχία της έξαψης. Την έμπνευση που σου γεννούν τα (με τουλάχιστον κάτι) παθιασμένα μυαλά. Τέτοιοι μόνο αγαπούν τον άνθρωπο και μετακινούν εσένα στον κόσμο και τον κόσμο στο φως.
Στην πολιτική, στις φιλίες και στον έρωτα, μέλλον, έχουν οι ζωές που ρέουν, που δεν λιμνάζουν στη στέρνα. Αυτούς να διαλέγεις. Που σε παίρνουν να πάτε και το κάνουν ζωή.
Λέει μια θειά μου, να τον βρεις και να είναι σαν εσένα – και πιο πολύ. Να σε τραβά μπροστά, να έχεις να μιλάς, να μην σε σέρνει, να τον νοιάζει ο κόσμος. Να τον παλεύει να αλλάξει. Να σε σπρώχνει στο φως του. Να μην σε κλείνει στα σκοτάδια του. Να σε κρατά στα ξύπνια.
Η στήλη αυτή καλό θα είναι να είναι πολιτική. Μα έλα που δεν υπάρχει πιο μεγάλη, πιο σαφής πολιτική πράξη από τον έρωτα και τους φίλους που σε εμπνέουν. Πολιτική είναι η ίδια η ζωή μας. Ζωή που θέλει συνοδοιπόρους αυτούς που σε κάνουν να γράφεις από όρια, από επανάσταση, από θυμό, από αγάπη, από στέρηση, από νοιάξιμο, από πόθους. Αυτός που δεν νοιάζεται για κάτι στον κόσμο, χάνει μοιραία από τη γοητεία του.
Αν λείπει, από την πολιτική η ψυχή, και από τις μικρές συλλογικότητες των δύο το πάθος μιας έξαρσης, να έρθουν.
*αρχισυντάκτρια
