Γράφει η Ανθή Ερμογένους
Θυμάμαι ανάρτηση κάποιας που κατάγγελλε πως περπατώντας στον παραλιακό Λεμεσού, παρατήρησε ότι χάθηκαν τα γατιά και γέμισε ο τόπος άστεγους. Το εξωκείμενο λογικά: Οι άστεγοι τρώνε γάτες. Ή και εμάς.
Θυμάμαι την πυρκαγιά στο εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό μουσείο στην Κρήτη που εικαζόταν πως προκάλεσαν άστεγοι που ‘μεναν μέσα. Και να πέφτει το φως στο «άστεγοι στο ιστορικό κατάλυμα», αντί στο υπάρχουν άστεγοι.
«Δεν υπήρχε ενδιάμεση φροντίδα (ξεκινά καλά), πρέπει τα κτήρια(!) να ασφαλίζονται, να μην υπάρχει πρόσβαση», είπε τότε ο Δήμαρχος. Σαν να κάνεις ορθογραφικό στη λέξη παραμάνα.
Αυτά, είναι τα φάλτσα τα κοινωνικά. Αυτές, είναι οι κακές επαληθεύσεις των κοσμικών λεξιλογίων. Οι αλλήθωρες μπούρδες. Οι μηχανές παραγωγής απολυμαντικού φέγκ-σούι που κρύβει τους «αντιαισθητικούς» ανθρώπους. Προσεγγίσεις άγονες. Ποταπά συμπαθητικές ώστε να τραβήξουν κάποια βλέμματα, τόσο άδειες που χάνονται μέσα τους όλα τα ανθρώπινα ένστικτα.
Η τάχα αντικειμενική γνώμη μας, είναι απλά η ψωνίστικη αυτοτοποθέτηση μας στα μεταξωτά σεντόνια που εμείς καταφέραμε να κοιμόμαστε και απέναντι η υποαξία αυτών των απόκοσμων που μας χαλούν την εικόνα. Που θα μπορούσαν να τα κατάφερναν σαν εμάς. Που τα θελαν και τα ‘παθαν (ύφος ήσσονος τόνου). Που δεν αξίζουν άλλη ευκαιρία, ένταξη, κοινωνική επανατοποθέτηση. Που ανήκουν σε ξένες πολιτείες, όχι στην δική μας. Που «απεταξάμην» τους.
Αυτοί, οικοπαράσιτα ακόμα και στα «καταλύματα» τους. Εμείς, σωσίες-σώστες, δημοτικοί μάνατζερς, ζωοφιλικές γκουβερνάντες, προστάτες της αυτοεξοχότητας των ισάξιων μας υπολοίπων. Αυτοί, οι άστεγοι, οι ευπαθείς, οι απόκληροι, οι τοξικομανείς, οι ψυχικά ασθενείς, είναι κοινωνικό πρόβλημα, όχι κοινωνικό ζήτημα.
Και όμως, ναι, οι προσεγγίσεις αυτές σκούζουν ωμότητα. Επειδή σε μια έντιμη πραγματικότητα αυτοί είμαστε. Σήμερα Κυριακή. Εκκλησιάς ημέρα. Ηθικοί άνθρωποι, της σταυροκοπιάς, είναι οι ίδιοι που λένε αυτά τα πάνω. Μέσοι άνθρωποι, διπλανοί. Ηθικοί περιορισμένης διάρκειας. Μεσοαστικά ηθικοί. Και αν μέσε τάχα ανθρώπινε άνθρωπε, αν ενοχλούν την αισθητική σου οι άστεγοι και την ομορφαίνουν οι γάτες και τα παλιά εγκαταλελειμμένα έτσι κι αλλιώς κτήρια που σου μόλυναν μπαίνοντας, ας μιλήσουμε ανοικτά για την ήττα του είδους.
Πρόπερσι, είχα πάει στη Ρώμη, μόνη μου. Έκλεισα διαδικτυακά ξενοδοχείο. Έδειξα στο ταξί τη διεύθυνση. Έκανα τσεκ-ιν, άφησα βαλίτσα στο δωμάτιο και ξαναβγήκα. Το βράδυ, συνειδητοποίησα ότι ούτε διεύθυνση θυμόμουν ούτε όνομα του ξενοδοχείου να επιστρέψω. Ένιωσα απελπισία. Ακούμπησα σε ένα χαρτόκουτο στον σταθμό και προσπαθούσα να βρω ίντερνετ και τη διαδικτυακή κράτηση στα emails μου. Κούτα που τελικά ήταν σπίτι ενός άστεγου. Πετάγεται ο άστεγος. Τρομοκρατήθηκα. Προσπάθησε μεταξύ Ιταλικών-Αγγλικών να με καθησυχάσει. Φοβόμουν να πω πως είμαι ξένη, πως ψάχνω το ξενοδοχείο. Όμως το είπα. Μου είπε να πάω στο γωνιακό καφέ και εκεί έχει ίντερνετ. Τον είδα να μπαίνει μέσα μετά από πέντε λεπτά. Με έπιασε σύγκρυο επειδή όσο κι αν το παίζει κανείς αντιρατσιστής, τα μυαλά μας κολυμπούν στον κυρίαρχο ξενοφοβικό οίστρο. Μου έδωσε το μπουφάν μου που μου έπεσε από την καρέκλα. Στο μπουφάν είχα χρήματα. Έψαξα ενώπιον του καχύποπτα. Τα χρήματα ήταν ακόμα εκεί.
Λίγο η ταλαιπωρία, οι όλο ζάρες τελικά αντρατσιστικές θεωρίες μου, η μαζεμένη ενοχή που ένιωσα που με έπιασα να σκέφτομαι έτσι, έβαλα τα κλάματα. Του ζήτησα εξιλεωτικά να κάτσει μαζί μου να φάμε “να μην τρώω μόνη” του είπα. Πείτε το, ακυρες ευσυνειδησίες. Παράγγειλε το πιο φτηνό φαϊ και κοκα-κόλα. Λίγα είπαμε. Δεν θα πω δακρύβρεχτες αθωωτικές ιστορίες. Ήταν χρήστης, χάθηκε ο έλεγχος, δεν είχε περιουσία, μια νύκτα ξέμεινε στον σταθμό, πάνε τώρα τέσσερις μήνες. Προτιμά εκεί. Κοντά στα συσσίτια. Δουλειά, άλουστο, δεν τον παίρνει κανείς. «Καθαρός» τέσσερις μήνες. Κοινωνία λεκιασμένη τέσσερις μήνες-και κάτι χοντρά.
Στην πόλη μου, “ξιμπαρρώσαμε” τον αυτοσχέδιο καταυλισμό που έκαναν οι άστεγοι και κλειδώσαμε τα ντουζ στις παραλίες. Βάζουμε δημοτικά μπολ τροφής για γάτες εις άφεσιν αμαρτιών.