1. Είναι από τους δημιουργούς του Dark
Το συγγραφικό ζεύγος (και εκτός δουλειάς) Jantje Friese και Baran bo Odar αφού έκαψε τους εγκεφάλους μας με τρεις σεζόν του απόλυτου χρονοταξιδιάρικου mindfuck (ίσως η μοναδική σειρά στην ιστορία που actually χρειάζεται να κρατάς σημειώσεις) είπε να αποτελειώσει όση φαιά ουσία μας απέμεινε με μια σειρά που είναι Lost, The Philadelphia Experiment, Ghost Ship (και μισή ντουζίνα άλλα που δεν λέγονται γιατί.. spoilers) και τίποτα απ’ όλα αυτά. Αν απολαύσατε την έκρηξη εγκεφάλου που ήταν το Dark λάβετε το παρόν ως σύσταση γιατί θα βιώσετε κάτι παρόμοιο. Αν χαθήκατε/μπαφιάσατε/αγανακτήσατε/παρατήσατε τότε ας ληφθεί ως προειδοποίηση.
2. Η πλοκή δεν είναι αυτό που φαίνεται
Και όσα λιγότερα γνωρίζετε γι’ αυτή τόσο το καλύτερο. Αποφύγετε λοιπόν όσα άρθρα ή ποστ σποϊλεριάζουν (μη δείτε ούτε το τρέιλερ) και ξεκινήστε την όσο… tabula rasa γίνεται (όχι τη βελγική σειρά Tabula Rasa επίσης του Netflix αλλά μιας και την αναφέραμε, τσεκάρετε κι αυτήν μετά) και γνωρίζοντας μόνο τα βασικά: Στη χρονιά του τίτλου το επιβατηγό μεγαθήριο “Κέρβερος” μεταφέρει πάνω από 1400 Ευρωπαίους μετανάστες στην Αμερική. Η σειρά εστιάζει σε μια χούφτα από αυτούς διαφόρων εθνικοτήτων που όλοι έχουν κάτι να κρύψουν (ή κρύβονται από κάτι) ενώ ταυτόχρονα συμβαίνουν μυστήρια πράγματα που δείχνουν να συνδέονται με τη μυστηριώδη εξαφάνιση ενός άλλου πλοίου της ίδιας εταιρείας, τον “Προμηθέα”, λίγους μήνες πριν. Φυσικά αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου (και όχι ΔΕΝ είναι μπηχτή για τον “Τιτανικό”) καθώς πολύ σύντομα θα διαπιστώσετε πως αυτά που ξέρετε δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
3. Είναι ένας πλωτός Πύργος της Βαβέλ
Και όχι μόνο γιατί δεν θα καταλαβαίνετε Χριστό! Το βασικό καστ είναι ένα παζλ από εθνότητες, υπάρχουν Γερμανοί, Γάλλοι, Νορβηγοί, Δανοί, ένας Πολωνός, Άγγλοι, μία Κινέζα ντυμένη γκέισα (μη ρωτάτε), ένας Ισπανός και ένας Πορτογάλος παπάς. Ο καθένας μιλάει μόνο στη γλώσσα του (υπάρχουν 2-3 που γνωρίζουν και μια δεύτερη αλλά το 1899 δεν έκαναν ακριβώς και ταχύρρυθμα) αλλά παρ’ όλο που περνάνε πολύ χρόνο κοιτώντας με απορία ο ένας τον άλλον… συνεννοούνται περίφημα και είναι έτοιμοι όχι μόνο να λύσουν το μυστήριο του πλοίου αλλά και το Ανατολικό ΄Ζήτημα αν χρειαστεί. Ναι, υπάρχει διάχυτο ένα Μαρούσκα – Ντένη Μαρκορά vibe στις συνεννοήσεις τους, όμως αυτό το πολυεθνικό χάος, αν και καταντάει αστείο σε κάποια φάση, συμβάλλει στη μεγέθυνση της αίσθησης του χάους, της σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού που είναι και το ζητούμενο.
4. Είναι ο ορισμός του hate watch
Μπορεί το Netflix να επινόησε τη μέθοδο του binge watching όμως το… hate watching το χρωστάμε στο έξι-χρόνια-χαμένα-απ’τη-ζωή-μας Lost (2004) που μας έμαθε πως είναι να μισείς αυτό που βλέπεις και όσο το βλέπεις να το μισείς περισσότερο και όσο το μισείς περισσότερο τόσο να μην μπορείς να σταματήσεις να το βλέπεις (βγάζει νόημα;). Ευτυχώς που το 1899 είναι μόλις οκτώ επεισόδια (αν και υπάρχουν hints τόσο στο φινάλε όσο και στο Making 1899 που συνιστώ να δείτε αμέσως μετά, ότι θα υπάρξουν κι άλλες σεζόν), όμως και πάλι το συναίσθημα είναι πάνω κάτω το ίδιο: τι στ’ ανάθεμα είναι αυτό που βλέπω και γιατί ενώ θέλω δεν μπορώ να σταματήσω να το βλέπω;
5. Πάει το “σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός” σε άλλο επίπεδο
Ναι είναι ψυχοβγαλτικό, ναι σου σπάει τα νεύρα από επεισόδιο σε επεισόδιο, ναι η πλοκή δεν πολυβγάζει νόημα (αν και στο φινάλε ένα περίπου 70-80% εξηγείται λογικά μέσα στον όλο παραλογισμό), ναι κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν απλά και μόνο για να προκαλούν σύγχυση (και χωρίς ουσιαστικό background) και ναι, Lostίζει σε επικίνδυνο βαθμό (ειδικά όταν κάθε επεισόδιο εστιάζει και σε ένα χαρακτήρα και το πως βρέθηκε στο πλοίο) όμως διαθέτει πυκνή, υποβλητική ατμόσφαιρα, ασυνήθιστα -για ευρωπαϊκή σειρά- γρήγορο ρυθμό, απανωτές ανατροπές (άσχετα αν σε μπερδεύουν ακόμα περισσότερο) και αρκετούς ενδιαφέροντες (και αντιφατικούς) χαρακτήρες ενώ σου προκαλεί ένα αίσθημα προσμονής και περιέργειας που καθιστά τη θέαση σχεδόν ψυχαναγκαστική. Και πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε έτσι; Αφήστε να μαντέψω, με το Dark!
