Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Καλά και άγια τα Netflix originals αλλά η ανεύρεση του επόμενης trendy τίτλου μπορεί να γίνει πολύ κουραστική – άσε που μπορεί μετά από μισή ώρα σκρολαρίσματος να καταλήξεις να μη δεις τίποτα. Γι’ αυτό υπάρχει το σεβαστό library όπου μπορείς να βρεις γνώριμες, αγαπημένες και εγγυημένα καλές ταινίες που μπορείς να απολαύσεις σαν comfort food. Επιλέξαμε ακόμα δέκα τίτλους από διάφορα είδη -κλασικούς αλλά και σχετικά πρόσφατους- που μπορείτε άφοβα να εμπιστευτείτε…
Scarface (1983)
Say hello to my little friend! Η άνοδος και η πτώση ενός σύγχρονου γκάνγκστερ στο στυλιζαρισμένο και υπερβίαιο remake ενός φιλμ του 1932, δια χειρός Brian de Palma και με έναν ανεξέλεγκτο Al Pacino να κεντά (και να γαζώνει) με περισσή μαεστρία. Ο de Palma αποτινάζει την ταμπέλα του Αμερικανού Hitchcock και με οδηγό το εξαιρετικό σενάριο του Oliver Stone χτίζει ένα αιματοβαμμένο έπος γύρω από τη ζωή ενός Κουβανού μετανάστη στο Μαϊάμι που εξελίσσεται σε βαρόνο της κόκας. Το φιλμ ακολουθεί το γνωστό μοτίβο αυτού του είδους βιογραφιών (ανέχεια, εξέλιξη, πλούτος, δύναμη, αδιέξοδο, πτώση) ενώ ο Ντε Πάλμα βάφει συχνά-πυκνά την οθόνη κόκκινη (η σκηνή με το αλυσοπρίονο θα δοκιμάσει τις αντοχές σας) σκιαγραφώντας έναν από τους πιο τραγικούς (και επικίνδυνα γοητευτικούς) αντι-ήρωες της οθόνης.
A Few Good Men (1992)
Νεαρός και άπειρος δικηγόρος του Πολεμικού Ναυτικού καλείται προς υπεράσπιση δύο πεζοναυτών που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός συναδέλφου τους και βρίσκεται αντιμέτωπος με τους κώδικες τιμής του στρατιωτικού κατεστημένου. Καλογυρισμένο δικαστικό θρίλερ που παρά τις θεατρικές του καταβολές (ήταν θεατρικό του Άαρον Σόρκιν – μετέπειτα δημιουργού των The West Wing & The Newsroom και σεναριογράφου του Steve Jobs) καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον με έντονες δραματικές κορυφώσεις και εξαιρετικές ερμηνείες – ειδικά του Jack Nicholson (“You can’t handle the truth!!!”). Ο Rob Reiner σκηνοθετεί με νεύρο και το φιλμ ξεχειλίζει από δυναμισμό, ενεργητικότητα και πάθος. Υποψήφιο για τέσσερα όσκαρ είναι από τα φιλμ που φτιάχνονται για να αρέσουν σε όλους – και το πετυχαίνει απόλυτα χωρίς ούτε ένα ανιαρό λεπτό. Προσέξτε τα δύο μυθιστορήματα με ηρωίδα τη Μίζερι που είναι ορατά σε μια σκηνή όπου ο Tom Cruise βλέπει ένα ματς στην τηλεόραση. Είναι υποτίθεται του συγγραφέα που κρατούσε όμηρο η Kathy Bates στο Misery του Stephen King που σκηνοθέτησε ο Reiner το 1991.
Groundhog Day (1993)
Ένας παρουσιαστής της τηλεόρασης ζει ξανά και ξανά την ίδια μέρα. Στην αρχή ενοχλείται, αργότερα όμως ανακαλύπτει ότι έχει στη διάθεσή του άφθονο χρόνο για να κάνει πράγματα που δεν θα προλάβαινε σε μία ολόκληρη ζωή. Από τις πλέον πρωτότυπες και ευρηματικές κωμωδίες, το φιλμ του συγχωρεμένου Harold Ramis σε κερδίζει πρώτα με το πανέξυπνο σενάριο και μετά με τις κεφάτες ερμηνείες, τα αισιόδοξα μηνύματα και τους καλογραμμένους διαλόγους. Παρά την… επανάληψη, το εύρημα διατηρείται φρέσκο δίνοντας την ευκαιρία στον Bill Murray, να πετύχει άλλη μία χαριτωμένη ερμηνεία, πλαισιωμένος από τη γοητευτική Andie MacDowell.
Heat (1995)
Πολλοί από εμάς θα θέλουμε να θυμόμαστε αυτό το επικό crime thriller του Michael Mann ως την απόλυτη συνάντηση των δύο ιερών τεράτων Robert De Niro και Al Pacino (και ταυτόχρονα να υποκριθούμε πως το Righteous Kill δεν γυρίστηκε ποτέ) αν και το πολυπόθητο ενώπιος ενωπίω λαμβάνει χώρα στο τέλος. Όχι μόνο μία από τις καλύτερες ταινίες ληστείας αλλά και ένα δυνατό αστυνομικό δράμα που σε κρατάει καθηλωμένο με τη δράση, το αμείωτο σασπένς και μια συλλογή από αφόρητα badass χαρακτήρες.
Seven (1995)
What’s in the box??? Ένας βετεράνος αστυνομικός που πρόκειται να αφυπηρετήσει και ο νεαρός ντετέκτιβ που θα τον αντικαταστήσει, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να συλλάβουν ένα κατά συρροή δολοφόνο, τα θύματα του οποίου έχουν διαπράξει ένα από τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα. Τέσσερα χρόνια μετά το Silence of the Lambs, ήρθε αυτό το φιλμ-εφιάλτης του David Fincher για να επιβεβαιώσει πως ακόμα κι ένα απαξιωμένο (και παραγνωρισμένο) είδος όπως το θρίλερ μπορεί να βγάλει αριστουργήματα – αρκεί φυσικά να πέσει στα κατάλληλα χέρια. Ευλογημένο με ένα πανέξυπνο και άκρως πρωτότυπο σενάριο (του Andrew Kevin Walker ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται ως το πρώτο πτώμα), το Seven σε μπάζει από την αρχή μέσα σε μια μουντή, αποπνικτική και υγρή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία βουλιάζεις και είναι αδύνατο να απεγκλωβιστείς. Παράλληλα σε κρατάει στην άκρη της καρέκλας με τους καταιγιστικούς ρυθμούς, τις συνεχείς ανατροπές, τις γκροτέσκες σκηνές από τους τόπους των εγκλημάτων, τις θρησκευτικές αναφορές και τη διαρκή αίσθηση σήψης και παρακμής που κολλάει στο πετσί σου. Το καστ είναι ονειρεμένο: τον soon-to-be-a-star Brad Pitt στηρίζει ο άγιος Morgan Freeman, εδώ προσέχουμε για πρώτη φορά την Gwyneth Paltrow (τότε αρραβωνιαστικιά του Pitt) ενώ τα βλέμματα αναμφίβολα κλέβει ο απαξιωμένος πλέον και παρίας του Χόλιγουντ Kevin Spacey ως John Doe. Το άκρως λειτουργικό μοντάζ ήταν υποψήφιο για Όσκαρ. Όλη η δράση διαδραματίζεται με συννεφιασμένο ή βροχερό καιρό εκτός από το φινάλε που αν και ηλιόλουστο είναι από τα ζοφερότερα (και πλέον απρόσμενα) στην ιστορία.
Notting Hill (1999)
Ένας αποτυχημένος ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού βιβλιοπωλείου στο Νότινγκ Χιλ, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν η πιο διάσημη σταρ του Χόλιγουντ, στην άκρως επιτυχημένη ρομαντική κομεντί του Roger Michell και αναμφισβήτητα μία από τις γλυκύτερες του είδους, που δεν υποκρίνεται και προσφέρει αυτό ακριβώς για το οποίο φτιάχτηκε: γέλιο, ρομάντζο, συγκίνηση και δύο σταρ σε μεγάλα κέφια. Η Julia Roberts σχεδόν υποδύεται τον εαυτό της, ο Hugh Grant επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά τα γνωστά του εγγλέζικα κόλπα γοητείας και ο Rhys Ifans μένει για πάντα χαραγμένος στη μνήμη στο ρόλο του ανεκδιήγητου συγκάτοικου. Το σενάριο του Richard Curtis (Four Weddings and a Funeral) και οι κεφάτες ερμηνείες από όλο ανεξαιρέτως το καστ, καταφέρνουν να διατηρούν το χαμόγελο στα χείλη του θεατή στο σύνολο της διάρκειας, ενώ οι περισσότερο εξοικειωμένοι με το βρετανικό χιούμορ δεν θα σταματούν να γελάνε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα αφήνει πάντα αυτή τη γλυκιά γεύση στο στόμα…
Mamma Mia! (2008)
Η Phyllida Lloyd που σκηνοθέτησε την πετυχημένη παράσταση του West End, επέμενε πως η κινηματογραφική μεταφορά του Mamma Mia! θα μπορούσε να σταθεί μόνο με την παρουσία της Meryl Streep στον κεντρικό ρόλο. Πόσο δίκιο είχε! Μπορεί η πλοκή να παραείναι απλοϊκή, κάποιες ερμηνείες να μην γέρασαν καλά και μεγάλο μέρος του καστ να ακούγεται σαν γάτες που σέρνουν, όμως η Streep είναι θεά, Σκιάθος και Σκόπελος πανέμορφες και τα τραγούδια αρκούντως ξεσηκωτικά ακόμα κι αν δεν είσαι φαν των ΑΒΒΑ. Και που αλλού θα έχεις την ευκαιρία να δεις (και να ακούσεις) έναν πρώην Τζέιμς Μποντ να σκοτώνει το “SOS”;
Django Unchained (2012)
Μόνο ο Quentin Tarantino θα μπορούσε να εμπνευστεί από ένα cult γουέστερν-σπαγγέτι του 1966 για να φτιάξει μια mainstream ταινιάρα όπου το σαρδόνιο χιούμορ συνυπάρχει με το έντονα πολιτικοποιημένο σχόλιο και οι πίδακες αίματος με ίσως τις πιο γαμάτες ερμηνείες που είδαμε μαζεμένες σε μια ταινία (Leonardo Di Caprio, Christoph Waltz και Samuel L. Jackson θα μπορούσαν να ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ για να παίξουν αυτούς τους ρόλους). Το Django Unchained δεν κρύβει τις trash καταβολές του: από το Μορικονίστικο τραγούδι των παλιομοδίτικων τίτλων αρχής και τα απότομα zoom στα πρόσωπα μέχρι το συμβατικό εκδίκηση/λύτρωση story και και την υπέρμετρη βία. Είναι ένα πανάκριβο b-movie που δεν ακολουθεί κανέναν κανόνα, προσβάλλει σχεδόν τους πάντες και δοκιμάζει τις αντοχές σου με το (ώρες-ώρες) ατέλειωτο ταραντινικό μπλα-μπλα και μια φονική σχεδόν τρίωρη διάρκεια (με τουλάχιστον τρία υποτιθέμενα φινάλε!). Αλλά μην τρομάζετε, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα σας ενοχλήσει γιατί ο Tarantino δεν παραβιάζει ποτέ τον βασικό του κανόνα: να προσφέρει τόνους καθαρόαιμης κινηματογραφικής απόλαυσης και ψυχαγωγίας. Κι εκεί το φιλμ πετυχαίνει το στόχο στο δόξα πατρί. Θα γελάσετε, θα ανατριχιάσετε, θα θαυμάσετε, θα εντυπωσιαστείτε, θα πεταχτείτε από το κάθισμα, θα πιάσετε αναφορές, θα σιχαθείτε αίμα (μια σκηνή συνδυάζει τα bloody best από Sam Peckinpah, De Palma και John Woo) αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα κοιτάξτε το ρολόι σας. Έχετε τον νου σας για τον Jonah Hill στην ξεκαρδιστική σκηνή με τους αχάμπαρους κου-κλουξ-κανιστές και ένα cameo του αυθεντικού Django Franco Nero.
Interstellar (2014)
Μια ομάδα εξερευνητών αναλαμβάνουν την πιο σημαντική και ηρωική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία: να ταξιδέψουν μέσω μιας πύλης στο χρόνο, πέραν από τους φυσικούς περιορισμούς, για να ανακαλύψουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Το sci fi έπος του του Christopher Nolan, δεν είναι εύκολη εμπειρία. Στη σχεδόν 3ωρη διάρκεια του είναι παραγεμισμένο με μεταφυσικά, θεολογικά και υπαρξιακά ζητήματα, δυσνόητες αστροφυσικές θεωρίες, διαστημικές εικόνες που προκαλούν ίλιγγο και αρκετό συναίσθημα για να γεμίσει δέκα βιβλία του Νίκολας Σπαρκς. Λίγες ταινίες μπορούν να σου προκαλέσουν μια τόσο ραγδαία εναλλαγή συναισθημάτων: χαρά, φόβο, συγκίνηση, δέος, θαυμασμό, ικανοποίηση, πανικό, αγωνία, αγαλλίαση.
Hush (2016)
Από τον οραματιστή σκηνοθέτη Mike Flanagan (Ouija: Origin of Evil, Netflix’s The Haunting of Hill House & Midnight Mass) μία από τις πιο τρομακτικές προσθήκες στο είδος του home invasion που θα σας κάνει να κοιτάζετε συνέχεια πάνω απ’ τον ώμο σας. Η Kate Siegel (η σύζυγος του Flanagan που έγραψαν μαζί το σενάριο) υποδύεται μία κωφή συγγραφέα που ζει απομονωμένη στη μέση του πουθενά και μία νύχτα γίνεται στόχος ενός μανιακού δολοφόνου που εισέβαλε στο σπίτι της και αρχίζει ένα εφιαλτικό παιχνίδι γάτας και ποντικιού μαζί της. Το περιορισμένο setting, το ολιγομελές καστ και το χιλιοφορεμένο concept του home invasion λειτουργούν εδώ προς όφελος του συνόλου με τον Flanagan να αποδεικνύεται εξαιρετικά εφευρετικός με τα λιγοστά μέσα που διαθέτει, καθώς ότι υπολείπεται σε μπάτζετ τα συμπληρώνει με υποδειγματική σκηνοθεσία, έναν καλοκουρδισμένο μηχανισμό του θρίλερ και μία απίστευτα εκφραστική Siegel που μεταδίδει τον τρόμο, την απόγνωση αλλά και την αποφασιστικότητα της ηρωίδα, μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου της.
