Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
The Gentlemen
O Guy Ritchie επανεφηύρε το το βρετανικό γκανγκστερικό θρίλερ με το αφηνιασμένο Lock, Stock and Two Smoking Barrels πίσω στο 1998. Από τότε σχεδόν κάθε ταινία του είδους που βγήκε από τη Γηραιά Αλβιώνα έχει κάτι από τον στυλιζαρισμένο συνδυασμό μαύρης κωμωδίας, άπαιχτων χαρακτήρων, άκρατης υβρεολογίας και καρτουνίστικου λουτρού αίματος που χαρακτηρίζει το σινεμά του Ritchie, ακόμα κι αν δεν έφτασε ποτέ το επίπεδο των Barrels ή έστω του Snatch.
Η πρώτη του τηλεοπτική δουλειά – συνέγραψε και τα 8 επεισόδια και σκηνοθέτησε τα δύο πρώτα ενώ υπογράφει ως creator- που ήδη σπάει τα κοντέρ του Netflix προέρχεται από το ίδιο σύμπαν με την ομότιτλη ταινία του από το 2019 (με Matthew McConaughey και Charlie Hunnam μεταξύ άλλων), δηλαδή τον θαυμαστό κόσμο της παράνομης αγγλικής μαριχουάνας αλλά με ολότελα διαφορετικούς χαρακτήρες.
Ο Ελληνικής καταγωγής Theo James (από τα Divergent) κληρονομεί μαζί με την περιουσία και τον τίτλο του Δούκα του μακαρίτη πατέρα του και την… παράνομη επιχείρηση καλλιέργειας, επεξεργασίας και διανομής μαριχουάνας που βρίσκεται εγκατεστημένη στην αχανή έκταση της οικογενειακής έπαυλης, έπειτα από μια γαλαντόμα συμφωνία των γκάνγκστερ που την τρέχουν με τον συγχωρεμένο – όπως του επισημαίνει η νέα του “συνέταιρος” Suzie Glass (η Kaya Scodelario από τα The Maze Runner).
Μια συμφωνία που ως νέος ιδιοκτήτης αποδέχεται απρόθυμα στην αρχή όμως στη συνέχεια θέλει να απαλλαγεί πράγμα διόλου εύκολο. Για να συμβεί αυτό πρέπει να παρουσιάσει στη Suzie εναλλακτικές πηγές εισοδήματος με αποτέλεσμα να χωθεί ακόμα βαθύτερα στο οργανωμένο έγκλημα γνωρίζοντας διάφορες φυλές του αγγλικού υποκόσμου και εξοργίζοντας τις μισές εξαιτίας του πανηλίθιου αδελφού του (Daniel Ings), ένας χαρακτήρας που εύχεσαι κάποιος να είχε πυροβολήσει στα μούτρα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.
Το The Gentlemen παίζει σαν συρραφή των καλύτερων στιγμών του Ritchie, κάθε επεισόδιο είναι γεμάτο με υπερβολικά γραφικούς χαρακτήρες, απολαυστικούς διαλόγους, σουρεαλιστικές στιγμές (όπως εκείνη με το ναζιστικό αρχίδι – μεταφορικά και κυριολεκτικά), φρενήρεις ρυθμούς και τη μια κωλοκατάσταση πίσω από την άλλη.
Αν και απλωμένη σε οκτώ ωριαία επεισόδια δεν χάνει ποτέ ρυθμό, ισορροπεί έντεχνα ανάμεσα στις σκοτεινές θεματικές και το σαρδόνιο χιούμορ και βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε οτιδήποτε συμβατικό, ιερό ή πολιτικά ορθό. Απόλαυση από την αρχή ως το τέλος (κάτι που δεν μπορείς να πεις για τις τελευταίες ταινίες του Ritchie).
American Nightmare
Τον Μάρτιο του 2015 στη μικρή πόλη Vallejo της Καλιφόρνια ο νεαρός Aaron Quinn κατήγγειλε στην αστυνομία την απαγωγή της φίλης του Denise Huskins μέσα από το σπίτι τους από έναν μυστηριώδη άντρα που τους έδεσε, τους νάρκωσε και στη συνέχεια εξαφανίστηκε μαζί με την κοπέλα.
Εκείνος συνήλθε πολλές ώρες αργότερα, κάλεσε την αστυνομία και βρέθηκε αμέσως ως ο Νο1 ύποπτος για την εξαφάνιση της Denise βάσει του δόγματος “ο γκόμενος το έκανε”.
Κι εκεί που οι Αρχές είναι έτοιμες να του φορτώσουν κανονικά τον φόνο (έστω και χωρίς πτώμα) δέκα μέρες μετά την εξαφάνισή της, η Denise εμφανίζεται… ολοζώντανη, πλην σοκαρισμένη και αποπροσανατολισμένη, με μια απίστευτη ιστορία απαγωγής και αιχμαλωσίας να αφηγηθεί.
Αστυνομία και media πέφτουν πάνω της να την κατασπαράξουν και η υπόθεση βαφτίζεται “απαγωγή Gone Girl” από το ομώνυμο θρίλερ της Gillian Flynn που έγινε η δημοφιλής ταινία με την Rosamund Pike που σκηνοθετεί την εξαφάνισή της για να εκδικηθεί τον άντρα της Ben Affleck.
Όμως πιστέψτε με αυτή είναι μόνο μια παρωνυχίδα αυτής της απίστευτης ιστορίας που ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία και ξετυλίγεται σε τρία εφιαλτικά, εξοργιστικά επεισόδια που εγγυημένα θα σας κάνουν τα νεύρα κρόσια.
Αν δεν ξέρετε την υπόθεση μην τη γκουγκλάρετε πριν δείτε τη σειρά του Netflix, όσο λιγότερα γνωρίζετε τόσο μεγαλύτερο το σοκ, ειδικά όταν έχετε πειστεί ότι καταλάβατε τι συνέβη από το πρώτο επεισόδιο (πιστέψτε με, δεν έχετε ιδέα).
Θυμίζει μια άλλη παρόμοια σοκαριστική ιστορία που έγινε σειρά του Netflix που όμως δεν θα αποκαλύψω γιατί θα σποϊλεριάσει το American Nightmare που σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και χτυπάει ταυτόχρονα σε πολλά ευαίσθητα σημεία. Έχετε προειδοποιηθεί!
Love Lies Bleeding
Μποντιμπιλντερού (Katy O’Brian) τα φτιάχνει με την υπάλληλο του γυμναστηρίου όπου συχνάζει (η Kristen Stewart κόντρα σε οτιδήποτε έχει παίξει έως τώρα) η οποία τυγχάνει κόρη του creepy αφεντικού της (Ed Harris) με σκοτεινό παρελθόν και έναν κωλοπαιδαρά γαμπρό (Dave Franco) που ξυλοφορτώνει την αδελφή της.
Εννοείται πως όλα αυτά δεν μπορούν να βγουν σε καλό και αυτό που ξεκινάει ως λεσβιακό ρομάντζο των 80s τίγκα στα αναβολικά, την ηλεκτρονική ποπ και τα leg warmers εξελίσσεται σε ένα διαστροφικό υβρίδιο Flashdance και Baise-Moi με εκρήξεις βίας, σουρεαλιστικές σκηνές που παραπέμπουν σε τριπάκι με ληγμένα παραισθησιογόνα και τον Harris ως έναν καθόλα τρομακτικό villain που μοιάζει να ξεπήδησε από κάποιον ακυκλοφόρητο εφιάλτη του David Lynch.
Δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποιο είδος, δεν προσφέρεται για εύπεπτη, χαλαρή θέαση, πιθανότατα θα σας χαλάσει τη βραδιά ή στην καλύτερη θα σας κάνει να αναρωτιέστε “τι στον πούτσο είδα;;;” αλλά ένα είναι βέβαιο: θα νιώσετε εκείνη την παρόρμηση να συνεχίζετε να κοιτάτε όπως όταν περνάτε μπροστά από ένα πολύνεκρο τροχαίο. (Στις αίθουσες)
