Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Η “Μικρή Γοργόνα” κολυμπάει και πάλι στις αίθουσες αυτή τη φορά με ηθοποιούς κι εμείς θυμόμαστε τα υπόλοιπα live action remakes των animated επιτυχιών της Disney
Το live action remake του The Little Mermaid (προβάλλεται στις κυπριακές αίθουσες) μπορεί να μένει στα εχμ.. ρηχά σε ότι αφορά το background της κοσμαγάπητης γοργόνας και να υστερεί σε εκπλήξεις ή παράγοντες εντυπωσιασμού, όμως παραμένει ένα μουσικό και πολύχρωμο υπερθέαμα που αναδύεται κυρίως χάρη στην παρουσία της Halle Bailey στον επώνυμο ρόλο, ίσως η σημαντικότερη ανακάλυψη της Disney την τελευταία δεκαετία!
Από κει και πέρα τίποτα που να θα κάνει να ξεχάσεις το original, άντε το πολύ να ξανακολλήσεις το Under the Sea του κάβουρα Sebastian (Daveed Diggs) – ίσως η πιο αξιομνημόνευτη σκηνή του remake.
Με αφορμή τη νέα, ολοζώντανη Ariel ανατρέχουμε στον κατάλογο με τα live action remakes της Disney για να θυμηθούμε τις επιτυχίες και τις αστοχίες του είδους.
101 Dalmatians (1996)
Τα “101 σκυλιά της Δαλματίας” υπήρξε το δεύτερο live action remake προϋπάρχοντος animation της Disney (προηγήθηκε το Rudyard Kipling’s The Jungle Book δύο χρόνια πριν) και αναμφίβολα ένα από τα χειρότερα. Η ιστορία πάνω κάτω γνωστή από το παιδικό βιβλίο της Dodie Smith αλλά και το (σαφώς ανώτερο) animation του 1961: Στο Λονδίνο και η μοχθηρή σχεδιάστρια μόδας Κρουέλα Ντεβίλ με ανεξέλεγκτη μανία για γούνες, βάζει στο μάτι με σατανικές μηχανορραφίες τα αξιολάτρευτα σκυλάκια του τίτλου προκειμένου να φτιάξει την απόλυτη γούνα Δαλματίας.
Η μόνη που διασώζεται κάπως από αυτή τη χαζοχαρούμενη, ζαχαρωμένη εκδοχή είναι η καθαρά Burton-ική φιγούρα της Glenn Close ως Κρουέλα που μοιάζει γεννημένη για τον ρόλο.
Alice In Wonderland (2010)
Επιτέλους, ο μεγάλος παραμυθάς Tim Burton συναντά ένα από τα πιο αγαπημένα παραμύθια όλων των εποχών και το αποτέλεσμα είναι μαγικό, φαντασμαγορικό και ανεπανάληπτο! Μπορεί να μην είναι τόσο dark όσο θα περιμέναμε από τον Burton, όμως τα εφέ είναι εκπληκτικά, οι χαρακτήρες απίστευτοι (ο Τρελοκαπελάς του Johnny Depp δεν παίζεται) και οι ρυθμοί δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.
Σίγουρα από τις πιο συμβατικές ταινίες του ιδιόρρυθμου δημιουργού αλλά κι από τις ομορφότερες (και σίγουρα η εμπορικότερη της καριέρας του με λίγο πάνω από 1 δισ. παγκόσμιες εισπράξεις)
Maleficent (2014)
“Νομίζετε ότι ξέρετε την ιστορία;” μας ρωτάει η αφηγήτρια στο ξεκίνημα αυτής της φαντασμαγορικής επαναδιατύπωσης της “Ωραίας Κοιμωμένης” από την πλευρά της βασικής αρχικακιάς: της μάγισσας Μαλέφισεντ (Angelina Jolie) που όπως και η Snow Queen του Frozen ήταν απλά θύμα μιας μεγάλης παρεξήγησης!
Το σερί της Disney με τα πειραγμένα παραμύθια συνεχίζεται όμως όλη η μαγεία του Maleficent δεν είναι ούτε η αφήγηση (που έχει προβλήματα), ούτε τα εφέ (το μαγεμένο δάσος μοιάζει με διαφήμιση αποσμητικού χώρου), ούτε οι σχεδόν ανύπαρκτοι β ́ρόλοι. Είναι καθαρά η αγέρωχη κορμοστασιά, το παγωμένο βλέμμα, το μοχθηρό μειδίαμα, η bitchy ειρωνεία και οι μισοφωτισμένες γωνίες του προσώπου της Jolie.
Cinderella (2015)
Το κλασικό παραμύθι ζωντάνεψε με τη φροντίδα της Disney και την καρδιά προσηλωμένη στο αγαπημένο animation του 1950 απ’ όπου άντλησε έμπνευση και όραμα ο Kenneth Branagh.
Οπτικά η νέα live action εκδοχή είναι χάρμα οφθαλμών: με τα CGI μπορείς να κάνεις τα πάντα πια, αν και το στοιχείο της μαγείας είναι αρκετά υποβαθμισμένο – πέρα ίσως από τη σκηνή της μεταμόρφωσης της κολοκύθας σε άμαξα και των ζώων σε υπηρέτες. Όμως σε αντίθεση με το Maleficent που πρόσθετε ένα αρκετά ενδιαφέρον twist στην ιστορία της “Ωραίας Κοιμωμένης” το σενάριο μένει πιστό στο γνωστό παραμύθι, χωρίς αποκλίσεις σε σημείο να παραείναι γνώριμο σκηνή προς σκηνή.
Alice Through The Looking Glass (2016)
Φανταστείτε μια ταινία του Tim Burton χωρίς τον Tim Burton κι έχετε αμέσως την εικόνα αυτής της θεαματικής μεν αλλά βαρυφορτωμένης και κούφιας συνέχειας στο εισπρακτικό φαινόμενο Alice in Wonderland που έβγαλε πάνω από 1 δισ. δολάρια παγκοσμίως το 2010.
Όλη η παλιοπαρέα μαζεύτηκε και πάλι (πλην του Burton που περιορίστηκε σε ρόλο παραγωγού) για να συνεχίσει την ιστορία της Αλίκης που επιστρέφει μετά από τρία χρόνια ταξιδιών στις θάλασσες για να ανακαλύψει πως η ποντικομαμή και παραλίγο αρραβωνιαστικός της προσπαθεί να βάλει χέρι στην περιουσία της. Σοκαρισμένη από τηννενέργεια η Αλίκη δέχεται την επίσκεψη της πεταλούδας Αβεσαλώμ (ο συγχωρεμένος Alan Rickman στον τελευταίο του ρόλο – φοβερή εικόνα να σε θυμούνται, έτσι;) που την καλεί επειγόντως πίσω στη Χώρα των Θαυμάτων όπου και περνάει μέσα από έναν μαγικό καθρέφτη.
The Jungle Book (2016)
Εδώ ο όρος live action δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα: πέρα από τον πιτσιρικά Neel Sethi (στο κιν/φικό ντεμπούτο του), που υποδύεται τον Μόγλη όλα τα υπόλοιπα, σκηνικά και ζώα, είναι ψηφιακά (“Γυρισμένο στο κέντρο του Λος Άντζελες” δηλώνει ένα αυτοσαρκαστικό credit στους τίτλους τέλους). Ο σκηνοθέτης Jon Favreau δεν είναι ξένος στα εφετζίδικα blockbuster, όμως όπως και στον πρώτο Iron Man αφήνει κι εδώ χώρο να αναπνεύσει η ιστορία ανάμεσα στις σκηνές όπου κυριαρχεί η φαντασμαγορική εικόνα.
Την ιστορία λίγο πολύ τη θυμάστε, είτε από το κλασικό ανάγνωσμα του Rudyard Kipling είτε από το καρτούν του 1967 που υπήρξε το τελευταίο που επέβλεψε προσωπικά ο Walt Disney: ο μικρός ορφανός Μόγλη που ανατράφηκε από ένα κοπάδι λύκων αναγκάζεται να εγκαταλείψει το κομμάτι της ζούγκλας που γνώρισε ως το μοναδικό του σπίτι, εξαιτίας της προσωπικής βεντέτας που έχει μαζί του ο μοχθηρός τίγρης Shere Khan (με την εκλεπτυσμένα απειλητική φωνή του Idris Elba). Στην περιπλάνησή του θα αντιμετωπίσει νέους κινδύνους, θα κάνει καινούργιους φίλους όμως δεν θα ξεχάσει τους δικούς του, ούτε το πεπρωμένο του και θα επιστρέψει για να αντιμετωπίσει τον εχθρό (και τους φόβους του).
Beauty and the Beast (2017)
Στη live action εκδοχή του κλασικού ντισνεϊκού animation (και παραμυθιού) η νεαρή Bella (Emma Watson) προκειμένου να σώσει τον πατέρα της παίρνει τη θέση του ως αιχμάλωτη στο κάστρο ενός τερατόμορφου (Dan Stevens) που πρέπει να βρει κάποια να το αγαπήσει αληθινά ώστε να επιστρέψει στην μορφή του μορφονιού του Downton Abbey.
Όλα τα συστατικά που έκαναν το πρωτότυπο ένα διαχρονικό κομψοτέχνημα όχι μόνο παραμένουν άθικτα αλλά μεγεθύνονται: παραμυθένια σκηνικά, υπέροχες μελωδίες, φαντασμαγορικά μουσικά νούμερα που κόβουν την ανάσα (αξέχαστη η σκηνή του δείπνου) και φυσικά οι απαραίτητες χαριτωμενιές που προσφέρουν τα ζωντανά αντικείμενα όπως το κηροπήγιο του Ewan McGregor, το ρολόι του Ian McKellen και η τσαγιέρα της Emma Thompson.
Dumbo (2019)
Ένας νεογέννητος ελέφαντας με μακριά αφτιά γίνεται από περίγελος όλων διάσημη ατραξιόν ενός περιπλανώμενου τσίρκου. Όταν, όμως, αυτό εξαγοράζεται από ένα μεγιστάνα του θεάματος, οι άνθρωποί του διαπιστώνουν πως οι προθέσεις τού τελευταίου μόνον αγαθές δεν είναι.
Ικανοποιητικό ως θέαμα και δεδομένο crowd-pleaser remake του κοσμαγάπητου animation από τον μεγάλο παραμυθά Tim Burton που όμως αυτή τη φορά εστιάζει περισσότερο στα τεχνικά επιτεύγματα και την απαραίτητη feel-good διάθεση που προστάζει η μητρική Disney σε βάρος ενός σκοτεινότερου κομψοτεχνήματος όπως μας είχε συνηθίσει ο παλαιότερος, ασυμβίβαστος, εαυτός του.
The Lion King (2019)
Τι κι αν μιλάμε ουσιαστικά για μια ταινία-απάτη, για ένα live action σκηνή-προς-σκηνή remake του αριστουργηματικού animation του 1994 που δεν είναι καν… live action αλλά ψηφιακά, αλλά ομολογουμένως εξαιρετικά αληθοφανή, ζώα;
Αυτό δεν το εμπόδισε απ’ το να γίνει η 9η(!) εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών και την Disney να βγάλει ακόμα 1,6 δισ.(!) από έναν ήδη χρυσοφόρο τίτλο.
Aladdin (2019)
Στην εντυπωσιακή live-action μεταφορά του κλασικού animation της Disney, ενας καλόκαρδος κλέφτης του δρόμου (Mena Massoud) έρχεται αντιμέτωπος με τον μοχθηρό βεζίρη της πόλης του, ο οποίος θέλει να αποκτήσει ένα μαγικό λυχνάρι που περιέχει ένα τζίνι (άπαιχτος ο Will Smith) ικανό να πραγματοποιήσει τις βαθύτερες επιθυμίες του.
Ότι χάνει αυτό το remake σε ουσία, λόγο ύπαρξης ή κάτι καινούργιο να φέρει στο τραπέζι το κερδίζει σε περιπέτεια, μαγεία, χιούμορ και φυσικά συναρπαστικό θέαμα και ελκυστικό καστ.
Lady and the Tramp (2019)
Το πρώτο live action remake της Disney που δεν προβλήθηκε στις αίθουσες αλλά ρίχτηκε κατευθείαν στο streaming του Disney+ και του… φαίνεται. Όχι βέβαια πως πρόκειται για κακή ταινία, κάθε άλλο. Είναι ένα ανώδυνο, ευχάριστο θέαμα για όλη την οικογένεια που θα λατρέψουν εννοείται περισσότερο τα παιδιά.
Η αριστοκρατική Λαίδη ζηλεύει που τα αφεντικά της έκαναν μωρό, βρίσκεται στο δρόμο εκτεθειμένη σε κινδύνους και γνωρίζει τον Αλήτη που της μαθαίνει όχι μόνο τα κατατόπια αλλά και τα σημαντικά πράγματα στη ζωή όπως η φιλία, η οικογένεια και η αγάπη. Γρήγοροι ρυθμοί, μεγαλύτερη εμβάθυνση των χαρακτήρων, μουσικά νούμερα, γέλιο, συγκίνηση και μερικές καλοδεχούμενες σύγχρονες πινελιές (έξω οι γάτες του Σιαμ που ήταν ένα αισχρό ρατσιστικό στερεότυπο για τους Ασιάτες στο original, το ζευγάρι ιδιοκτητών της Λαίδης είναι διαφυλετικό, πράγμα αδιανόητο έως κι επικίνδυνο για την Τζόρτζια του περασμένου αιώνα). Απλά η χρήση αληθινών ζώων (τα οποία σώθηκαν από καταφύγια και υιοθετήθηκαν), οι σχεδόν καρικατούρες ανθρώπινοι χαρακτήρες και το σχετικά χαμηλότερο μπάτζετ σου δίνουν την αίσθηση της δεύτερης παραγωγής, όμως αυτό δεν θα σας εμποδίσει να την απολαύσετε.
Mulan (2020)
Σε σκηνοθεσία της Niki Caro, η επική ιστορία της θρυλικής Κινέζας πολεμίστριας, όπου μια νεαρή, ατρόμητη γυναίκα ρισκάρει τα πάντα, αποδεικνύοντας την αγάπη για την οικογένεια και την πατρίδα της για να γίνει η πιο διάσημη μαχήτρια που γνώρισε ποτέ η Κίνα. Όταν ο Αυτοκράτορας της Κίνας διατάζει ότι ένας άντρας ανά οικογένεια πρέπει να υπηρετήσει τον Αυτοκρατορικό Στρατό για να υπερασπιστεί τη χώρα από τους εισβολείς, η Hua Mulan, η μεγαλύτερη κόρη ενός διάσημου πολεμιστή, παίρνει τη θέση του άρρωστου πατέρα της. Μεταμφιέζεται σε άντρα, τον Hua Jun, και περνάει από πολλές δοκιμασίες που θα χρειαστούν όλη της τη δύναμη για να τα καταφέρει.
Είναι ένα επικό ταξίδι που θα τη μεταμορφώσει σε μία εκπληκτική πολεμίστρια που θα κερδίσει τον σεβασμό ενός έθνους… και ενός περήφανου πατέρα.
Cruella (2021)
Από τα πιο ενδιαφέροντα live action της Disney καθώς απομακρύνεται αρκετά από τα ζαχαρένια feelgood θεάματα για όλη την οικογένεια για μια σκοτεινότερη, σοβαρότερη και πολυεπίπεδη εμβάθυνση στον χαρακτήρα της διάσημης κακιάς Κρουέλα Ντε Βιλ που γνωρίσαμε μέσα από τα 101 Dalmatians. Από τα ζόρικα παιδικά της χρόνια στους δρόμους του Λονδίνου και την εκπαίδευσή της στην επιβίωση από τους δύο μικρούς κλεφτάκους φίλους της μέχρι τη ραγδαία άνοδό της στον χώρο της ραπτικής δουλεύοντας δίπλα στη διάσημη Βαρόνη φον Χέλμαν και τη σταδιακή μεταμόρφωσή της στην εμβληματική κακιά της Disney που λατρεύουμε να μισούμε.
Περισσότερο ψυχογράφημα παρά καθαρόαιμη ντισνεϊκή ανεμελιά, η Cruella είναι του δόγματος “κακός γίνεσαι, δεν γεννιέσαι”, μια μαύρη κωμωδία για την απληστία, τη φιλοδοξία, την εκδίκηση, τις ταξικές διαφορές και τη γυναικεία χειραφέτηση με επίκεντρο την εκπληκτική Emma Stone (που δείχνει να το καταδιασκεδάζει), μια εξαιρετική αναπαράσταση του swinging Λονδίνου (με ασορτί ξεσηκωτικό soundtrack τίγκα στις 60s & 70s επιτυχίες) και καλοδεχούμενες πινελιές ντισνεϊκού χιούμορ.
