Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Το doc The Outreau Case: A French Nightmare του Netflix θα σας γυρίσει το στομάχι, το φινάλε του “Κάρμα” (με την υπόθεση Νίκου Μεταξά) πάει σινεμά και στο Immaculate η παρθένα καλόγρια της Sydney Sweeney εγκυμονεί κινδύνους
The Outreau Case: A French Nightmare
Οπλιστείτε με θάρρος, υπομονή και ένα πολύ γερό στομάχι για να αντέξετε αυτή τη true crime μίνι σειρά του Netflix γύρω από την πολύκροτη υπόθεση της μικρής πόλης Outreau στη βόρεια Γαλλία όπου καμιά 20ριά ενήλικες κατηγορήθηκαν ότι αποτελούσαν δίκτυο παιδοβιαστών με δεκάδες θύματα, και η οποία κατέρρευσε στις δίκες που ακολούθησαν από έναν συνδυασμό ψεμάτων, μαζικής υστερίας και τραγικών λαθών εκ μέρους των Αρχών.
Μια υπόθεση που σόκαρε τη Γαλλία πριν 20 χρόνια, έμεινε στην ιστορία ως “δικαστικό Τσερνόμπιλ”, προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην ποινική δίωξη παιδοβιαστών για πολλά χρόνια και επέφερε αλλαγές στο δικαστικό σύστημα της χώρας.
Όλα άρχισαν το 2001 όταν οι Αρχές του Outreau είχαν καταγγελίες ότι το ζευγάρι Thierry Delay και Myriam Badaoui κακοποιούσε σεξουαλικά τους τέσσερις γιους τους. Οι γονείς όχι μόνο ομολόγησαν την κακοποίηση αλλά άρχισαν να κατονομάζουν δεκάδες φίλους, γείτονες, γνωστούς συμπολίτες (ανάμεσά τους κι ένας ντόπιος ιερωμένος) ακόμα και άσχετους από γειτονικές πόλεις ότι ανήκουν στο ίδιο κύκλωμα παιδοβιαστών με πολύχρονη δράση και περίπου πενήντα μικρά παιδιά θύματα.
Συνελήφθησαν συνολικά 17 άντρες και γυναίκες, με δέκα να φυλακίζονται μέχρι τη δίκη, ενώ 12 παιδιά αναγνωρίστηκαν επίσημα ως θύματα. Στις δίκες που ακολούθησαν, η πρώτη τον Μάιο του 2004 και η έφεση τον Νοέμβριο του 2005, επικράτησε το απόλυτο μπάχαλο όταν αποκαλύφθηκε ότι πολλά από τα παιδιά επινόησαν τις κακοποιήσεις (περιέγραψαν ακόμα και βιασμούς από ζώα σε μια φάρμα του γειτονικού Βελγίου), η βασική κατηγορούμενη Myriam Badaoui στα μισά της δίκης αναφώνησε ότι είπε ψέματα και ότι δεν υπάρχουν άλλοι δράστες πέρα από την ίδια, τον σύζυγό της και το ζευγάρι που μένει δίπλα τους και ότι οι Αρχές ίσως καθοδήγησαν τα θύματα, βασίστηκαν μόνο σε μαρτυρίες και προχώρησαν σε συλλήψεις χωρίς την παραμικρή φυσική απόδειξη.
Πρωτόδικα από τους 17 κατηγορούμενους καταδικάστηκαν οι δέκα και έξι από αυτούς αθωώθηκαν στην έφεση (παρέμειναν στη φυλακή μόνο τα δύο αρχικά ζευγάρια που ήταν και οι μόνοι που παραδέχθηκαν ενοχή από την αρχή) ενώ ένας από τους κατηγορούμενος που δήλωνε αθώος αυτοκτόνησε στη φυλακή πριν τη δίκη.
Σημειώστε πως όλοι οι αθωωμένοι πέρασαν από ένα έως τρία χρόνια στη φυλακή πριν απαλλαχθούν, έλαβαν Προεδρική συγγνώμη και αποζημιώθηκαν οικονομικά.
Η σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix είναι γροθιά στο στομάχι. Επιστρατεύει σοκαριστικό αρχειακό υλικό από την ούτως ή άλλως τεράστια μιντιακή κάλυψη της υπόθεσης που εναλλάσσεται με σημερινές μαρτυρίες των δικηγόρων των κατηγορουμένων αλλά και του δημόσιου κατήγορου που ανέλαβε αρχικά την υπόθεση (και ο οποίος βρέθηκε μετά το φιάσκο στο στόχαστρο της κριτικής).
Είναι φανερό ότι έγιναν τραγικά λάθη, άνθρωποι φυλακίστηκαν άδικα και καταστράφηκε η ζωή τους (ο ένας μάλιστα την έχασε κιόλας) όμως δεν μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός ότι τα παιδιά της υπόθεσης υπήρξαν θύματα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και νιώθεις ότι η κακοποίησή τους έμεινε σε μεγάλο βαθμό ατιμώρητη καθώς όλοι επικεντρώθηκαν στο δικαστικό φιάσκο και την ταλαιπωρία των ενηλίκων φερόμενων δραστών.
Πάντως το ναυάγιο του Outreau οδήγησε σε πτώση κατά 40% στις καταδίκες παιδοβιαστών στη Γαλλία την επόμενη δεκαετία καταστρέφοντας μακροπρόθεσμα ακόμα περισσότερες ζωές. Δείτε το (μαζί και το φιλμ Présumé coupable του 2011 που βασίστηκε στην ίδια υπόθεση) αλλά σας προειδοποιώ, ίσως σιχαθείτε την κοινωνία, τα media, τους θεσμούς, την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Κάρμα: Το τελευταίο επεισόδιο
Αφού έφαγε πόρτα από τον Alpha μετά από διαμαρτυρία οικείων του Νίκου Μεταξά το τελευταίο -διπλό- επεισόδιο της πετυχημένης true crime σειράς σε σενάριο Χριστιάνας Αρτεμίου και σκηνοθεσία Ναστάζιας Χριστοδούλου εμπνευσμένο από τον μοναδικό serial killer στην ιστορία του νησιού, βρήκε καταφύγιο στις σκοτεινές αίθουσες όπου και προβάλλεται από την Πέμπτη.
Ο Χάρης Χαραλάμπους είναι ανατριχιαστικά πειστικός ως Μεταξάς, ο παρανοϊκός στρατιωτικός που σκότωσε πέντε αλλοδαπές γυναίκες και δύο κοριτσάκια πριν συλληφθεί και καταδικαστεί επτά φορές σε ισόβια, η ερμηνεία του ψυχρή, κλινική και αποστασιοποιημένη όσο χρειάζεται για να μην ανθρωποποιηθεί το τέρας (προς τιμήν όλων των συντελεστών).
Το σενάριο είναι μια σχεδόν ακριβής, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη, καταγραφή του χρονικού της φρικτής υπόθεσης που παραμένει ανοιχτή πληγή για το νησί, με ελάχιστες αλλαγές και σχεδόν καθόλου μυθοπλασία (έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι και αυτούσιοι διάλογοι και μαρτυρίες) από την ψυχρότητα και απάθεια του δολοφόνου μέχρι την εγκληματική απροθυμία της κυπριακής Αστυνομίας να διερευνήσει τις εξαφανίσεις των θυμάτων εκτιμώντας -χωρίς την παραμικρή έρευνα- ότι “εφύαν στα κατεχόμενα γιατί έτσι κάμνουν ούλες αυτές” (εννοείται πως χρησιμοποιείται η διαβόητη πλέον φράση των μπάτσων).
Ωμό, σκληρό, θαρραλέο και χωρίς να ωραιοποιεί ή να αμβλύνει, το -αν και τηλεοπτικών προδιαγραφών- “Τελευταίο επεισόδιο” είναι το ιδανικό κινηματογραφικό φινάλε στην ίσως πιο ευφάνταστη, τολμηρή και απίστευτα καλοφτιαγμένη για το μικροσκοπικό μπάτζετ της σειρά της εγχώριας σοδειάς.
Immaculate
Η τρίτη ταινία της Sydney Sweeney που βλέπουμε σε λιγότερο από δυο μήνες (μετά τα Anyone But You και Madame Web) είναι αναμφίβολα και η πιο ενδιαφέρουσα καθώς η ανερχόμενη σταρ όχι μόνο υπογράφει και ως παραγωγός αλλά δίνει την ίσως πιο βάναυση, σπαρακτική, σωματικά και ψυχολογικά εξουθενωτική ερμηνεία σε ταινία τρόμου που είχαμε να δούμε από την εποχή της Toni Collette στο Hereditary!
Ξεκινά σαν “Suspiria σε μοναστήρι” με τη νεαρή Αμερικανίδα καλόγρια της Sweeney να υποψιάζεται ότι στο ιταλικό μοναστήρι όπου μονάζει συμβαίνουν περίεργα πράγματα (όπως ας πούμε το ότι ο Προφεσόρ του Casa de Papel Alvaro Morte υποδύεται έναν υψηλόβαθμο ιερέα!) και εξελίσσεται σε “Το μωρό της Ρόζμαρι συναντά τη Χουάνα την Παρθένα σε μοναστήρι” όταν ανακαλύπτει ότι έχει μείνει έγκυος με άμωμο σύλληψη, και καταλήγει εχμ… καλύτερα να μην επεκταθώ γιατί τίποτα δεν σας έχει (και δεν πρέπει να) προετοιμάσει για το ακραίο, αμφιλεγόμενο και σοκαριστικό φινάλε.
Βαριά ατμοσφαιρικό, creepy, με άψογη χρήση σκιών, φωτισμού και μουσικής, με ακραία σπλάτερ ξεσπάσματα, τρομερά γυρίσματα της πλοκής, σαρδόνια υποδόρια φεμινιστικά και θρησκευτικά υπονοούμενα και την ομολογουμένως εξαιρετικά committed ερμηνεία της Sweeney, το Immaculate είναι το απόλυτο υβρίδιο elevated horror της Α24 και νοσταλγικού throwback στο σινεμά του Argento, του Fulci και του trash ιταλικού υποείδους του nunsploitation των 70s. Με δυο λέξεις: Ένοχη απόλαυση!
Κρίμα που βγήκε μετά το κλείσιμο της Μονής του Οσίου Αββακούμ, είμαι σίγουρος πως Νεκτάριος και Πορφύριος θα είχαν εμπνευστεί από αυτή το επόμενο level των “θαυμάτων” τους.
