Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Σας αρέσει να τρομάζετε, έτσι δεν είναι; Oρίστε μια επιλογή από δέκα δυνατές ταινίες τρόμου που είναι διαθέσιμες στο Netflix για γλυκές ανατριχίλες το Σαββατοκύριακο του Halloween.
Dead of Night (1945)
H πρώτη σπονδυλωτή ταινία τρόμου στην ιστορία είναι βρετανικής προέλευσης και στα σίγουρα από τις ανατριχιαστικές. Αποτέλεσε το καλούπι όχι μόνο για το συγκεκριμένο format αλλά και για πολλές γνώριμες θεματικές του είδους όπως ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης, η προαίσθηση ενός δυστυχήματος και -φυσικά- το σήμα κατατεθέν του φιλμ που περιλαμβάνεται στην τέταρτη ιστορία: η (ζωντανή;) κούκλα του εγγαστρίμυθου που οδηγεί τον ιδιοκτήτη της σταδιακά στην τρέλα.
The Skeleton Key (2005)
Μια νεαρή νοσοκόμα προσλαμβάνεται για να φροντίζει έναν ηλικιωμένο κύριο σε μια παλιά κατοικία. Μια σειρά από παράξενα συμβάντα όμως την κάνουν να πιστεύει ότι το σπίτι κρύβει σκοτεινά μυστικά. Η Kate Hudson αντιμετωπίζει κατάρες, πνεύματα και τελετές Hoodoo (σαν το βουντού αλλά αφρικανικής προέλευσης και πιάνει μόνο αν το πιστεύεις) σ’ αυτό το υποβλητικά ατμοσφαιρικό (και ενίοτε ανατριχιαστικό) μεταφυσικό θρίλερ που θα ικανοποιήσει τους φίλους του είδους (και όχι μόνο). Το σενάριο του Ehren Kruger (The Ring) έχει τις τρυπούλες του, αλλά ο Iain Softley πετυχαίνει τη σωστή ατμόσφαιρα και τον αέρα του παραδόξου, ενώ παράλληλα κάνει έξοχη χρήση των μουλιασμένων τοπίων της Λουιζιάνα. Εξαιρετικό το υποστηρικτικό καστ με τη βετεράνο Gena Rowlands σε έναν απειλητικά ήρεμο ρόλο.
Dead Silence (2007)
Ο James Wan μας είχε ήδη κατατρομάξει με την creepy μαριονέτα του Saw οπότε ήταν ζήτημα χρόνου να κάνει και μια ταινία γεμάτη με δαύτες! Το Dead Silence περιστρέφεται γύρω από τον Jamie ο οποίος ύστερα από την άγρια δολοφονία της συζύγου του επιστρέφει στη γενέτειρα του για να διερευνήσει έναν τοπικό θρύλο που φαίνεται να σχετίζεται με το χαμό της αγαπημένης του. Ο θρύλος αφορά μια δολοφονημένη εγγαστρίμυθο και τις τρομακτικές κούκλες της τις οποίες η νεκρή θα χρησιμοποιήσει για να εκδικηθεί τους δολοφόνους της. Όχι τόσο καλό όσο τα Saw, Insidious και The Conjuring για τα οποία φημίζεται ο μαλαισιανός σκηνοθέτης αλλά διαθέτει πυκνή ατμόσφαιρα, μυστήριο και φυσικά ανατριχιαστικές μαριονέτες.
The Last House on the Left (2009)
Μετά την απαγωγή και τον βιασμό δύο νεαρών κοριτσιών, μια ομάδα κακοποιών καταφεύγει σε ένα σπίτι στο τέλος ενός δάσους που, χωρίς να το γνωρίζουν, ανήκει στους γονείς του ενός από τα δύο κορίτσια. Το original The Last House on the Left (1972) είναι ένα από τα πλέον κακόφημα φιλμ τρόμου στην ιστορία, ένα όργιο βιασμών, ξεκοιλιασμάτων και ακρωτηριασμών με αλυσοπρίονο – κι όλα εμπνευσμένα από το Virgin Spring του Bergman! Κάτι ήθελε ο νεαρός τότε Wes Craven να πει για την αυτοδικία, το Βιετνάμ και την αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου, όμως τα όποια μηνύματα πνίγηκαν κάπου ανάμεσα στα ουρλιαχτά και τους κουβάδες αίματος. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για το -αναπόφευκτο- remake ο Craven έτυχε να δει το Hardcore, ένα στιλιζαρισμένο, σκληρό δράμα από την Ελλάδα γύρω από την μαυρίλα του να είσαι ανήλικη πόρνη στην προ-Ολυμπιακών Αθήνα.
Εντυπωσιασμένος από το όραμα του σκηνοθέτη Ντένη Ηλιάδη, τον κάλεσε αμέσως στις ΗΠΑ και του ανέθεσε το remake ενώ ο ίδιος θα περιοριζόταν σε ρόλο παραγωγού. Ο Ηλιάδης ήξερε ότι θα συγκρινόταν με το κλασικό αυθεντικό και προσάρμοσε την ιστορία στα δεδομένα μιας μεσαίου βεληνεκούς χολιγουντιανής παραγωγής, χωρίς να προδίδει τις cult καταβολές του. Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλύτεροι (παίζει και ο Tony Goldwyn γνωστός ως ο μουρντάρης πλανητάρχης του Scandal), η πλοκή πείθει περισσότερο, οι χαρακτήρες είναι πιο καλοδουλεμένοι και η βία, ναι μεν άφθονη και γραφική (παραμένει άλλωστε ένα αιματηρό revenge movie) όμως δεν αποτελεί αυτοσκοπό και συμβαδίζει απόλυτα με τις πράξεις των χαρακτήρων και τις επιπτώσεις τους. Κάπου δεν αποφεύγει τις λαφαζανιές (όπως η σκηνή με τον φούρνο μικροκυμάτων) όμως σαν σύνολο είναι ένα αξιοπρεπέστατο horror remake, με φρέσκια σκηνοθετική ματιά, ένταση, σασπένς και αρκετό splatter για να κρατήσει τους fans ικανοποιημένους.
Devil (2010)
Μια παρέα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων εγκλωβίζονται στο ασανσέρ ενός κτιρίου. Εκτός από την κλειστοφοβία που αντιμετωπίζουν, πρέπει να βρουν και ποιος από τους πέντε είναι… δαιμονισμένος. Μη βιαστείτε να απορρίψετε αυτή την παραγωγή του M. Night Shyamalan από την πλοκή που όντως ακούγεται τσιόφτα στα χαρτιά. Το εύρημα actually δουλεύει, χάρη στο καλογραμμένο σενάριο, την ευφάνταστη σκηνοθεσία και τη σωστή ανάπτυξη των χαρακτήρων. Τραβηγμένο; Ναι. Εξωφρενικό; Εννοείται. Όμως πέρα για πέρα ψυχαγωγικό και εγγυημένο να σε κρατήσει στην τσίτα καθ όλη τη διάρκεια.
Mama (2013)
Ένα ζευγάρι αναλαμβάνει να μεγαλώσει τις μικρές ανιψιές του άντρα, οι οποίες έζησαν χαμένες μέσα στο δάσος για πέντε χρόνια. Τα δύο κορίτσια επικοινωνούν με το φάντασμα μιας γυναίκας, η οποία πιστεύουν ότι είναι η νεκρή μητέρα τους. Κι ενώ στην αρχή, όλοι νομίζουν πως η “μαμά” είναι απλά ένα πλάσμα της φαντασίας τους, τα πράγματα παίρνουν μια απρόσμενη τροπή. Με το Mama ο Guillermo del Toro επιστρέφει (ως παραγωγός) ξανά στο είδος που λατρεύει έχοντας ως συνεργό τον Andy Muschietti του It. Οι τόνοι πέφτουν, η εξέλιξη πάει με το πάσο της αφήνοντας χώρο στους χαρακτήρες και τα εφέ περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα (αν και δεν αποφεύγεται το overkill στο φινάλε).
Η Jessica Chastain είναι όσο καλή περιμένεις να αποδειχθεί μια ηθοποιός του δικού της -οσκαρικού- βεληνεκούς αν και δεν της πολυπάει ο ρόλος της scream queen, ενώ ο Nikolaj Coster-Waldau εξαφανίζεται στο δεύτερο μισό. Αν και η πλοκή φλερτάρει έντονα με το τετριμμένο και δεν κρύβει εκπλήξεις, διαθέτει πυκνή ατμόσφαιρα και αρκετές creepy στιγμές (που θυμίζουν έντονα γιαπωνέζικα horror τύπου The Ring) για να στριφογυρίζετε άβολα στον καναπέ σας.
The Conjuring (2013)
Μία ατμοσφαιρική, ανατριχιαστική και εν μέρει πολύ τρομακτική ιστορία φαντασμάτων που -αν θέλετε το πιστεύετε- βασίστηκε σε πραγματικά περιστατικά. Ο Patrick Wilson και η Vera Farmiga υποδύονται το ζευγάρι παραψυχολόγων Ed & Lorraine Warren.οι οποίοι
προσκαλούνται να ερευνήσουν τα αλλόκοτα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στο απομονωμένο αγροτόσπιτο της Lili Taylor. Ο James Wan (Saw, Insidious) εμπνέεται από τα θεμελιώδη φιλμ τρόμου των 70s διατηρώντας την ίδια ζοφερή ατμόσφαιρα και μαστιγώνοντας τα νεύρα με αναπάντεχα (και απανωτά) τρομακτικά ξεσπάσματα. Ταπεινή συμβουλή μου: Μην το δείτε μόνοι. Για την ιστορία, το ζεύγος Γουόρεν ήταν υπαρκτό και όργωνε την Αμερική των 70s κυνηγώντας στοιχειά και φαντάσματα. Ερεύνησαν πάνω από 3000 υποθέσεις ανάμεσά τους και το διαβόητο “στοιχειωμένο σπίτι” του Amityville.
The Purge (2013)
Κάπου στο μέλλον η εγκληματικότητα έχει εξαλειφθεί χάρη στην απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέπει για 12 ώρες το χρόνο στους πολίτες να διαπράττουν όποιο έγκλημα επιθυμούν χωρίς συνέπειες. Ο Ethan Hawke και οι οικογένεια του οχυρώνονται στο hi-tech μέγαρό τους, όμως το άσυλο που δίνουν σε έναν κυνηγημένο μαύρο θα τους βάλει στο στόχαστρο των διωκτών του. Η εισπρακτική έκπληξη της Blumhouse βάζει το format του home invasion σε ένα τελείως απόκοσμο (αλλά αποτελεσματικό) πλαίσιο, σχολιάζοντας στην πορεία τις κοινωνικές, φυλετικές και ταξικές διακρίσεις. Στο Netflix υπάρχουν και τα sequels The Purge: Anarchy, The Purge: Election Year και The Forever Purge που αξίζουν όλα και προσφέρονται για ένα μπιντζάρισμα το τριήμερο.
Annabelle (2014)
Αφού μας έκανε να χεστούμε πάνω μας με την αξέχαστη εμφάνισή της στο πρώτο Conjuring, η δαιμονική πορσελάνινη κούκλα Annabelle απέκτησε την ολόδική της τριλογία. Στο πρώτο φιλμ το καταραμένο παιχνίδι βρίσκει το δρόμο προς το σπίτι ενός νεαρού ζευγαριού όπου τρομοκρατεί την έγκυο γυναίκα μέχρι που εκείνη ζητάει τη συνδρομή ενός ιερέα και καταλαβαίνετε λίγο πολύ πως καταλήγει. Κάτι ανάμεσα στον “Εξορκιστή”, το Repulsion και το Rosemary’s Baby αλλά εννοείται χωρίς να πλησιάζει καν αυτά τα κλασικά του είδους, η πρώτη Annabelle απλά αναλώνεται σε ξαφνικά μπου, ανατριχιαστικούς θορύβους και ανθρώπινα κορμιά να πετάγονται σε τοίχους και ταβάνια. Υποτίθεται ότι βασίστηκε στην πραγματική -υποτίθεται- δαιμονισμένη κούκλα που βρίσκεται ακόμα στο σπίτι-μουσείο των δαιμονολόγων Ed & Lorraine Warren.
Crimson Peak (2015)
O Guillermo del Toro στέλνει ένα ερωτικό γράμμα σε ένα ξεχασμένο είδος: το γοτθικό ρομάντζο. Η Mia Wasikowska είναι perfect-casted ως η φαινομενικά εύθραυστη αλλά έξυπνη και δυναμική βικτωριανή ηρωίδα που γοητεύεται από τον αινιγματικό Tom Hiddleston και τον ακολουθεί στο επιβλητικό αλλά ετοιμόρροπο αρχοντικό του μετά την άγρια δολοφονία του πατέρα της για μια ανορθόδοξη συγκατοίκηση με τη στρίτζω αδελφή του (η Jessica Chastain ως Τασσώ Καββαδία). Εκεί δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει την έχθρα της τελευταίας (το μάτι της οποίας γυαλίζει επικίνδυνα) αλλά περιφέρεται κι από τον έναν σκοτεινό διάδρομο στο άλλο αραχνιασμένο δωμάτιο κρατώντας κεριά και ανακαλύπτοντας σταδιακά -τι άλλο;- τα σκοτεινά μυστικά της οικογένειας.
Ο del Toro είναι γνωστός εικονοκλάστης και το Crimson Peak είναι πρωτίστως χάρμα οφθαλμών: τα πάντα μοιάζουν να βγήκαν από αντίστοιχο αμερικανικό γκόθικ ρομάντζο των 40s ή βρετανική ταινία τρόμου της Hammer: σκηνικά, κοστούμια, πλοκή, σκηνοθεσία, ερμηνείες. Η μόνη επαφή με το σήμερα είναι δύο-τρία ξεσπάσματα γραφικής (και αταίριαστα αιματηρής) βίας που μοιάζουν να ανήκουν σε ένα άλλο vintage είδος, το ιταλικό giallo των 60s και 70s.. Τεχνικά άρτιο λοιπόν και με υποβλητική ατμόσφαιρα τόσο πυκνή που μπορείς να την κόψεις με μπαλτά, όμως plot-wise απόλυτα προβλέψιμο ακόμα κι αν δεν έχεις δει ή διαβάσει ποτέ σου ένα γοτθικό ρομάντζο.
Ouija: Origin of Evil (2016)
Αν απορρίψετε το Ouija: Origin of Evil ως ακόμα ένα horror sequel-αρπαχτή ή γιατί δεν έχει το Netflix το πρώτο, τότε θα χάσετε ένα από τα καλύτερα φιλμ τρόμου της περασμένης δεκαετίας. Το πρώτο Ouija είναι ένα αδιάφορο teen horror που δεν χάνετε απολύτως τίποτα αν δεν το δείτε, αυτό το prequel όμως είναι από διαφορετική πάστα, ίσως γιατί το υπογράφει ο Mike Flanagan που μας έδωσε μερικές δραματικά ανατριχιαστικές και ανατριχιαστικά δραματικές σειρές του Netflix.
Η πλοκή τοποθετείται στα πολύχρωμα 60s όπου νεαρή χήρα προσπαθεί να ζήσει τις δύο κόρες της με στημένες σεάνς μέχρι τη μέρα που η μία φέρνει στο σπίτι έναν πίνακα ouija με τον οποίο υποτίθεται ότι επικοινωνείς με τους νεκρούς. Σύντομα το παιχνίδι γίνεται εφιαλτική πραγματικότητα όμως πριν πλακώσουν οι λίγο δυσκολοχώνευτες “εξηγήσεις” του φινάλε, θα απολαύσετε εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, πειστικές ερμηνείες, υπέροχη vintage ατμόσφαιρα και μερικά καλοστημένα “μπου” που τρομάζουν χωρίς να το παραξηλώνουν (bonus το αγοράκι του ΕΤ σε ρόλο παπά-εξορκιστή).
Veronica (2017)
Ένα από τα πιο τρομακτικά φιλμ των τελευταίων χρόνων πιθανότατα σας ξέφυγε μέσα στον κυκεώνα του original content του Netflix – πόσο μάλλον η λεπτομέρεια ότι βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1990 σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας. Η 18χρονη Estefania Gutierrez Lazaro εμφάνισε σημάδια ανεξήγητα αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς μετά από ένα παιχνίδι με ouija board όπου προσπάθησε να επικοινωνήσει με το πνεύμα ενός νεκρού φίλου. Η νεαρή είχε παραισθήσεις, βίαια ξεσπάσματα, λιποθυμικά επεισόδια, συμπεριφερόταν και γρύλιζε σαν άγριο ζώο και ισχυρίζονταν ότι έβλεπε παντού “τρομακτικές σκιές”. Τα συμπτώματα κράτησαν για μήνες παρά τις αλλεπάλληλες επισκέψεις γιατρούς μέχρι που η Lazaro βρέθηκε νεκρή στο κρεβάτι της με τα αίτια του θανάτου της να παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα. Το φιλμ πατάει πάνω το συμβάν με το ouija board (που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης) κι ο Paco Plaza χτίζει γύρω του ένα στιβαρό και νοσηρά όμορφου φιλμ μεταφυσικού τρόμου που -ειδικά προς το τέλος- σφυροκοπά ανελέητα τις αισθήσεις.
Annabelle: Creation (2017)
Το σαφώς ανώτερο prequel στο original του 2014 μάς μεταφέρει στο παρελθόν όπου μαθαίνουμε πως η Annabelle έγινε εξαρχής η δαιμονική κούκλα που λατρεύουμε να φοβόμαστε. Σε αντίθεση με το πρώτο φιλμ που ποντάρει στον εύκολο εντυπωσιασμό και τα εφέ, εδώ έχουμε ατμόσφαιρα, συμβολισμούς, ψυχολογικό στρες, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και ανθρώπινο δράμα ενώ η ένταση και ο τρόμος χτίζονται αργά και μεθοδικά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν θα σας φρικάρει – η κωλοκούκλα εδώ πραγματικά ξεπερνάει εαυτόν!
The Conjuring 2 ( 2016)
Λονδίνο, 1977. Οι ερευνητές μεταφυσικών φαινομένων Εντ και Λορέιν Γουόρεν καλούνται να βοηθήσουν μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της σε ένα σπίτι κατειλημμένο από μοχθηρά πνεύματα. Patrick Wilson και Vera Farmiga επαναλαμβάνουν τους ρόλους του υπαρκτού ζεύγους παραψυχολόγων ερευνητών Ed & Lorraine Warren οι οποίοι, μετά από μια creepy έναρξη στο διαβόητο στοιχειωμένο σπίτι του Άμιτιβιλ (υπόθεση που τους έκανε διάσημους), μεταβαίνουν στην Αγγλία για να βοηθήσουν μία διαζευγμένη μητέρα και τα τέσσερα παιδιά της που βασανίζονται από ένα poltergeist (θορυβώδες πνεύμα). Η -πραγματική- ιστορία είναι γνωστή ως “το στοίχειωμα του Ένφιλντ” και θεωρείται μέχρι σήμερα το μεταφυσικό γεγονός με τις περισσότερες καταγεγραμμένες μαρτυρίες (ακόμα κι από την αστυνομία!) και αποδείξεις – αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως ήταν μια καλοστημένη φάρσα εκ μέρους των κοριτσιών της οικογένειας.
O James Wan επιστρατεύει και πάλι τα γνωστά του κόλπα με σκιές στο background, εκκωφαντικούς θορύβους, περπάτημα στο σκοτάδι ή στο ημίφως, δαιμονικά πρόσωπα να πετάγονται στην οθόνη, σατανικά γέλια, μακάβριες φωνές, αντικείμενα να φεύγουν δεξιά κι αριστερά. Η πρώτη ώρα είναι ένα ανελέητο μαστίγωμα νεύρων με τα όσα τραβάει η οικογένεια από το ανήσυχο πνεύμα. Μετά που πλακώνουν οι παραψυχολόγοι και οι σκεπτικιστές, γίνεται λίγο φλύαρο για να ξαναβρεί τον ρυθμό του στο αναμενόμενα θορυβώδες φινάλε. Ο Wanδεν πρωτοτυπεί, όμως πλέον του βγάζουμε το καπέλο – ο τύπος ξέρει να σου κάνει “μπου” και να κλάνεις μέντες απ’ την τρομάρα.
