Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Δύο ταινίες που αξίζει να δούμε στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα
Cocaine Bear
Εμπρός στον δρόμο του Βρήκα Γαμάτο Τίτλο Ας Τον Κάνουμε Ταινία που χάραξε το Snakes on a Plane! Το να πεις ότι στο Cocaine Bear πέφτει το γέλιο της αρκούδας είναι το προφανές. Αν πάλι πεις ότι για να την απολαύσεις πρέπει πρώτα να κάνεις χρήση της ουσίας του τίτλου, ΟΚ ίσως να παραβιάζεις καναδυό νόμους. Όμως είναι και τα δύο αλήθεια. Άλλωστε δεν πας να δεις ταινία που με τίτλο Cocaine Bear και να περιμένεις να προβληματιστείς ή να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου. Πας για να δεις μια τεράστια μαύρη αρκούδα να πέφτει με τα μούτρα (ή τη μουσούδα;) στην κόκα που… έπεσε κυριολεκτικά εξ ουρανού, να μαστουρώνει άγρια και να ξεσκίζει τους ετερόκλητους χαρακτήρες που επέλεξαν λάθος μέρα να επισκεφτούν το δάσος (οι μισοί εν τω μεταξύ ψάχνουν τη χαμένη κόκα). Και αυτό ακριβώς λαμβάνεις.
Σε περιτύλιγμα creature feature τύπου Grizzly από τα 80s και νεανικής κωμωδίας τύπου Porky’s -μαντέψτε- πάλι από τα 80s. Εννοείται πως διαδραματίζεται στα 80s ίσως γιατί σε καμιά άλλη εποχή δεν θα περνούσε ένα τέτοιο concept και γιατί δεν νοείται ταινία με κόκα να μην έχει έστω ένα φευγαλέο πέρασμα του διαβόητου Just Say No σποτ της Nancy Reagan. Βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα με τη διαφορά ότι το άτυχο ζώο που έφαγε την κόκα τα… κοκάρωσε, οπότε οτιδήποτε συμβαίνει μετά τα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας είναι καθαρή μυθοπλασία.
Σπλατεριά παλαιάς κοπής, απίστευτοι χαρακτήρες, κάφρικο χιούμορ και ένα αναπάντεχο reunion των Keri Russell και Margo Martindale της σειράς The Americans (που εχμ.. επίσης με setting τα 80s).
Τι άλλο να ζητήσει κανείς; ΟΚ, ίσως το sequel Cocaine Goat που δυστυχώς δεν συμβαίνει στο τέλος. Καθαρή, ανόθευτη ψυχαγωγία.
Missing
Screenlife ονομάζεται το είδος ταινιών (συνήθως θρίλερ) που είναι γυρισμένα εξ’ ολοκλήρου σε οθόνες υπολογιστών και κινητών. Πρώτη ταινία του νεοσύστατου αυτού είδους θεωρείται η ταινία τρόμου The Den (2013) ενώ η πρώτη mainstream, το επίσης τρόμου Unfriended (2014) βοήθησε στη διάδοσή του. Το πρόβλημα είναι πως το να βλέπεις πληκτρολογήσεις, σερφάρισμα, βιντεοκλήσεις, πλάνα από κάμερες, messaging και ΚΑΘΕ online δραστηριότητα για 90-100 λεπτά μπορεί να γίνει κουραστικό ειδικά εάν δεν έχεις κάποια συνταρακτική ιστορία να συνοδεύει το gimmick. Όταν όμως έχει, τότε μπορεί να σε κρατήσει στην άκρη του καθίσματος αρνούμενος ακόμα και να πας τουαλέτα.
Το Searching του 2018 είναι ένα καλό παράδειγμα screenlife θρίλερ με καλό στόρι (ο John Cho ακολουθεί τα online ίχνη της εξαφανισμένης κόρης του), ρυθμό, αφόρητο σασπένς και συνεχείς ανατροπές. Το Missing είναι ανεξάρτητο sequel χωρίς ουσιαστική σύνδεση με το πρώτο (τα γεγονότα του searching εμφανίζονται σε επεισόδιο true crime σειράς στην αρχή) με διαφορετικούς χαρακτήρες. Αυτή τη φορά οι ρόλοι αντιστρέφονται και έχουμε μια έφηβη (Storm Reid) που αναζητεί μέσω υπολογιστή και κινητού τη μητέρα της (Nia Long) που εξαφανίστηκε μαζί με τον νέο της σύντροφο (Ken Leung) καθώς βρισκόταν στην Κολομβία για διακοπές. Η συνταγή παραμένει η ίδια.
Οι σκηνοθέτες Nicholas D. Johnson και Will Merrick (οι μοντέρ του Searching εδώ στο ντεμπούτο τους) κρατούν τους ρυθμούς σχεδόν εξοντωτικούς, διατηρώντας παράλληλα αμείωτο το ενδιαφέρον με διαρκείς ανατροπές και αναπάντεχες εξελίξεις (όποιο σενάριο κι αν σκεφτείτε ανατρέπεται) που θα σας βγάλουν την ψυχή.
Κι ενώ στο πρώτο ο millennial πατέρας προσπαθούσε να βγάλει άκρη με την τεχνολογία, εδώ η Gen Z κόρη την παίζει στα δάχτυλα κάνοντας τον ρυθμό ακόμα πιο φρενήρη.
Με ταινίες σαν κι αυτή υπάρχει πολλή ζωή στο είδος του screenlife και ανυπομονούμε για τις μελλοντικές προσθήκες στο franchise. Μη χάσετε το Missing.
