Με αφορμή την γιορτή του πατέρα, μπαμπά μου θέλω να σε ευχαριστήσω, για όλες εκείνες τις φορές που ήσουν δίπλα μου. Που μου κρατούσες το χέρι μέχρι να μάθω να περπατώ, που μου μάθαινες ποδήλατο και σε κάθε μου πτώση αγχωνόσουν, μα πάνω από όλα σε ευχαριστώ που μου έμαθες να είμαι άνθρωπος.
Θυμάμαι τις μάχες που έδινες έτσι ώστε να μας μεγαλώσεις σωστά και να αγαπάμε τον εαυτό μας. Σε κάθε μας βήμα ήσουν πρωτοστάτης και μας συμβούλευες. Μας προετοίμασες για ένα κόσμο δύσκολο, για να τα καταφέρουμε. Πάντα ήσουν περήφανος για τις επιτυχίες μας και ας μην το έδειχνες, το έδειχνες με το δικό σου τρόπο. Πολλές ήταν οι φορές που έχασες παρελάσεις, εκδηλώσεις για να δουλέψεις έτσι ώστε να μην μας λείψει τίποτα. Αν θαυμάζω κάποιο άνθρωπο, τότε αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ. Εύχομαι και ευχόμουν από μικρή να σου μοιάσω, να είμαι πάντα τυπική και με σθένος.
Είσαι το στήριγμα μου σε κάθε μου δυσκολία εκεί σαν βράχος να με παρατείνεις προς το καλό και μια ψυχραιμία, με λογική και σύνεση βρίσκεις λύσεις στα προβλήματα μας.
Σ’ευχαριστώ που δεν ήσουν τέλειος. Που έκανες λάθη. Με έκανες δυνατό άνθρωπο. Με έκανες να μαθαίνω μέσα από τα λάθη και τα δικά μου αλλά και των άλλων. Να μην τα χρησιμοποιώ ως δικαιολογίες για να μένω στάσιμη ή να γίνομαι χειρότερη. Σ’ευχαριστώ που μου δίδαξες το δρόμο της ελευθερίας. Που ήξερες απ’την αρχή πως ήθελες να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο, κι όχι μια προσωποποίηση επιθυμιών που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.