μια υπόνοια από παιδί
σαν τσίμπημα στο στήθος
πως την ημέρα της Κρίσεως
θα μας χωρίζουν σε κατηγορίες
με βάση πόσα ξημερώματα είδαμε
-εγώ τη γέννησα ή μου τη φόρτωσαν;-
με πήγε πάλι στη θάλασσα
να κοιτάξω μιαν εξαίσια ανατολή
μήπως και γλιτώσω τα βασανιστήρια
αν και για να μιλήσω την αλήθεια
είναι κάτι στιγμές που αφαιρούμαι
και γυρεύουνε τα μάτια μου εσένα
μήπως εμφανιστείς από το βάθος
μήπως βγεις στην επιφάνεια για μιαν ανάσα
δεν το κάνω επίτηδες κι ελπίζω
μην τον περάσουν οι βασανιστές μου για ασέβεια
στ’ αλήθεια με ανησυχεί το τέλος του κόσμου
αλλά να, γαμώτο
είναι κι η αρχή του που με καίει