Μέσα μου χιλιάδες τραγούδια
στοιβάζονται καλοκαιρινά.
Ανοίγω το στόμα μου
και μες στο πάθος μου
προσπαθώ να τους βάλω
μια σειρά.
Τραγουδώ. Άσχημα.
Αλλά χάρη στο τραγούδι μου
ξεχωρίζω από τις φλούδες
των κλάδων
και από τ’ άλλα άφωνα ηχεία
της φύσης.
Η απέριττη περιβολή μου
– γκρίζα και ασβεστένια –
μου αποκλείει κάθε παραφορά
αισθητισμού
κι έτσι,
αποκομμένος απ’ τα φανταχτερά
πανηγύρια του χρόνου,
τραγουδάω.
Άνοιξη, Πάσχα και βιολέτες
δεν γνωρίζω.
Η μόνη ανάσταση που ξέρω
είναι όταν μόλις σηκώνεται
κάποιο αεράκι
και δροσίζει λίγο τη φοβερή
κάψα της ζωής μου.
Τότε παύω να ουρλιάζω
– ή να τραγουδάω
όπως νομίζει ο κόσμος –
γιατί το θαύμα μιας δροσιάς
μέσα μου βαθιά
λέει περισσότερα
απ’ όλα όσα δημιουργώ
για να μην πεθάνω από τη ζέστη.
