Ήταν 22 Αυγούστου του 1996, όταν ο Μαρκ Ντιτρού ομολόγησε τα εγκλήματά του. Το Βέλγιο, αλλά και ο κόσμος ολόκληρος δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνη την συγκλονιστική υπόθεση.
Οι φωτογραφίες της Ζιλί Λεζέν και της Μελισά Ρουσό, δύο 8χρονων συμμαθητριών που είχαν εξαφανιστεί στις 24 Ιουνίου 1995, βρίσκονταν παντού: σε παρ μπριζ αυτοκινήτων, σε βιτρίνες καταστημάτων, κολλημένες σε φανάρια στον δρόμο, έπειτα από μια εκστρατεία ενημέρωσης που είχαν οργανώσει οι γονείς τους.
Η Ζιλί και η Μελίσα είχαν απαχθεί από τον Ντιτρού, άνεργο ηλεκτρολόγο, ο οποίος τις φυλάκισε στο σπίτι του, σε υπόγειο κελί που είχε φτιάξει. Τις βίαζε και κατέγραφε τις πράξεις του σε βίντεο!
Δύο μήνες αργότερα, στην παραλία της Οστάνδης, στις 23 Αυγούστου, ο Ντιτρού και ο συνεργός του Μισέλ Λελιέβρ απήγαγαν δύο έφηβες, την Αν Μαρσάλ και την Εφγέ Λαμπρέκς, φίλες που επέστρεφαν από νυχτερινή διασκέδαση. Ένα μήνα τις κρατούσε ο Ντιτρού στο ίδιο σπίτι με τη Ζιλί και τη Μελισά, αλυσοδεμένες, και κατόπιν μαζί με τον συνεργό του Μπερνάρ Ουινστίν τις έθαψαν ζωντανές. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, την ίδια μοίρα επιφύλαξε και στον συνεργό του Ουινστίν. Τον επόμενο μήνα ήταν που συνελήφθη ο Ντιτρού για κλοπή και πέρασε 4 μήνες στη φυλακή.
Στη διάρκεια αυτών των μηνών πέθαναν από ασιτία η Ζιλί και η Μελισά, αφού η τότε σύζυγός του Ντιτρού, ισχυρίστηκε ότι φοβόταν να κατέβει στο υπόγειο κελί για να τους δώσει τροφή, όπως την είχε διατάξει ο σύζυγός της. Ο Ντιτρού, μετά την αποφυλάκισή του, έθαψε τα πτώματά τους στον κήπο σπιτιού στο Σαρ-λα-Μπισιέρ.
Τον Μάιο του 1996, ο Ντιτρού και ο Λελιέβρ απήγαγαν τη 12χρονη Σαμπίν Νταρντέν καθώς επέστρεφε με το ποδήλατο από το σχολείο στο σπίτι της, στην πόλη Τουρνέ. Την κράτησε κι αυτή στο υπόγειο κολαστήριο επί τέσσερις μήνες, βιάζοντάς την επανειλημμένως και δίνοντάς της ελάχιστο φαγητό και νερό. Τον Αύγουστο, απήγαγε και άλλο κορίτσι μαζί με τον Λελιέβρ, τη 14χρονη Λετισιά Ντελέζ, η οποία επέστρεφε σπίτι της από την πισίνα στην πόλη Μπερτρίξ.
Τέσσερις ημέρες αργότερα ο Ντιτρού, η Μαρτίν και ο Λελιέβρ συνελήφθησαν. Αυτόπτης μάρτυρας στην απαγωγή της Λετισιά είχε καταγράψει τον αριθμό κυκλοφορίας του βαν του Ντιτρού και τον έδωσε στην Αστυνομία. Δύο ημέρες αργότερα, στις 22 Αυγούστου, ομολόγησαν και ο Ντιτρού οδήγησε τους αστυνομικούς στο υπόγειο, όπου βρήκαν ζωντανές τη Σαμπίν και τη Λετισιά. Έπειτα από ημέρες, οι αστυνομικοί ξέθαψαν τις σορούς της Ζιλί, της Μελιίσά, της Αν, της Εφγέ και του Ουινστίν.
Το 1991 ο Ντιτρού είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη 13 ετών για βιασμούς κοριτσιών, αλλά τρία χρόνια αργότερα οι δικηγόροι του εκμεταλλεύτηκαν μια ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση του βελγικού ποινικού κώδικα κι αποφυλακίστηκε!
Παρότι λοιπόν ο Ντιτρού, καταδικασμένος παιδόφιλος με αναστολή της ποινής του και ύποπτος για την εξαφάνιση της Ζιλί και της Μελίσα, η Αστυνομία δεν έκανε έρευνα στο σπίτι του επί πέντε μήνες μετά την απαγωγή των δύο κοριτσιών. Όταν αποφάσισαν να ερευνήσουν, δεν βρήκαν τα κορίτσια. Ο Ντιτρού διέφυγε ενώ τον μετέφεραν στο δικαστήριο το 1998. Τον συνέλαβαν ξανά σύντομα.
Όταν έπειτα από χρόνια ολοκληρώθηκαν οι αστυνομικές έρευνες, σχηματίστηκε φάκελος 400.000 σελίδων και τελικά, η ακροαματική διαδικασία άρχισε επτά χρόνια μετά τη σύλληψή του Ντιτρού. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκαν περισσότεροι από 700 μάρτυρες κατηγορίας, ενώ τη διαδικασία παρακολούθησαν περίπου 1300 δημοσιογράφοι από 250 διεθνή μέσα ενημέρωσης, περισσότεροι κι από όσους κάλυψαν τη δίκη Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης!
«Καθ΄ έξιν εγκληματίας, ανίκανος σωφρονισμού»
Ο Εισαγγελέας Μισέλ Μπουρλέ πρότεινε τη μεγαλύτερη δυνατή ποινή, δηλαδή ισόβια κάθειρξη χαρακτηρίζοντας τον Ντιτρού «καθ΄ έξιν εγκληματία ανίκανο σωφρονισμού» και «ψυχοπαθή νάρκισσο χωρίς τύψεις συνειδήσεως». Το δικαστήριο συντάχθηκε με την πρόταση του Εισαγγελέα και την ετυμηγορία των ενόρκων κι εξέδωσε μια απόφαση 50 σελίδων, η ανάγνωση της οποίας ολοκληρώθηκε με τον πρόεδρο του δικαστηρίου να λέει στον ανθρωποκτόνο παιδεραστή: «Μαρκ Ντιτρού έχεις καταδικαστεί στη μεγαλύτερη δυνατή ποινή που προβλέπεται. Ελπίζω πάντως να βγεις από εδώ σε καλύτερη κατάσταση από τα περισσότερα θύματα, που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας».
Επίσης το κακουργιοδικείο καταδίκασε την Μισέλ Μαρτέν, πρώην σύζυγο του Ντιτρού, σε κάθειρξη 30 ετών για εγκλεισμό που οδήγησε σε θάνατο και τους συνεργάτες του Μισέλ Λελιέβρ σε κάθειρξη 25 ετών για απαγωγές και Mισέλ Nιούλ σε φυλάκιση 5 ετών για διακίνηση ναρκωτικών.
Η Μισέλ Μαρτέν είναι ήδη ελεύθερη υπό προϋποθέσεις. Ο Μισέλ Λελιέβρ επίσης είναι πλέον ελεύθερος. και ο Nιούλ πέθανε το 2019.
Η πιθανή αποφυλάκιση προκάλεσε διαμαρτυρίες
Στις 20 Οκτωβρίου του 2019, εκατοντάδες Βέλγοι διαδήλωσαν στους δρόμους των Βρυξελλών, στη λεγόμενη «Μαύρη Πορεία», διαμαρτυρόμενοι για την πιθανότητα να αποφυλακιστεί πρόωρα με όρους μέσα στο 2021 – φέτος δηλαδή – ο Μαρκ Ντιτρού. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχει αποδείξει ότι μπορεί να επανενταχθεί στην κοινωνία, να δεσμευθεί ότι δεν θα έρθει σε επαφή με τις οικογένειες των θυμάτων του και να δείξει πως δεν θα ξανακάνει παρόμοια εγκλήματα.
Ψυχίατρος που τον εξέτασε το 2004 ανέφερε πως είναι μία από τις «πιο σοβαρές περιπτώσεις ψυχοπάθειας» που έχει συναντήσει ποτέ. Η ψυχιατρική εξέταση που διέταξε το δικαστήριο του 2019, καθυστέρησε και παραδόθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο, λόγω της πανδημίας.
Οι ειδικοί κατέληξαν ότι ο Μαρκ Ντιτρού:«Είναι ψυχοπαθής και παραμένει υψηλός ο κίνδυνος υποτροπής του, εάν αφεθεί ελεύθερος». Περιέγραψαν ότι ακόμα δεν δείχνει καμία λύπη, μεταμέλεια ή συμπάθεια για τα θύματά του και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι εξακολουθεί να αποτελεί απειλή για την κοινωνία. Παραμένει νομικά εφικτό αλλά απίθανο να απελευθερωθεί ποτέ ο Ντιτρού. Κατά πάσα πιθανότητα, θα μείνει έγκλειστος σε ψυχιατρική μονάδα για το υπόλοιπο της ζωής του.
Τα δύο θύματα του Ντιτρού που επέζησαν της αρρωστημένης μανίας του, κατάφεραν να συνεχίσουν τις ζωές τους και μάλιστα η Sabine Dardenne εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «J’avais douze ans, j’ai pris mon vélo et je suis partie à l’école» (Ήμουν δώδεκα χρονών, πήρα το ποδήλατό μου και πήγα στο σχολείο») . Στο βιβλίο περιγράφει την απαγωγή της, τους βιασμούς, την απελευθέρωσή της και τη δίκη.
Η υπόθεση Ντιτρού χαρακτηρίζεται ως «το χειρότερο που έχει συμβεί στο Βέλγιο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Περισσότεροι από το 1/3 των Βέλγων με το επίθετο Ντιτρού ζήτησαν να το αλλάξουν μεταξύ του 1996 και του 1998.