Θα ξεκινήσω την συνέντευξη αυτή ρωτώντας σε αν μετά από τόσα χρόνια ως ηθοποιός και σε δύσκολες εποχές για τις τέχνες , ο κόσμος εξακολουθεί να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα σας για να έρθει στο θέατρο;
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της πανδημίας, έχουμε βιώσει πάρα πολύ έντονα τη μοναξιά, την αποστασιοποίηση, το φόβο. Η προσωπική επαφή, η επικοινωνία, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό, στη ζωή μας κυριαρχεί πλέον η εξ αποστάσεως εργασία, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, η εξ αποστάσεως φιλία, το εξ αποστάσεως φλέρτ! Όλα γίνονται από μακριά, μέσα από την οθόνη του κινητού μας, του ηλεκτρονικού υπολογιστή μας! Είναι λοιπόν η ώρα που πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την κατρακύλα! Μέσα από τις τέχνες, αλλά κυρίως μέσα από τη θεατρική πράξη, μέσα από έργα σημαντικών συγγραφέων, μπορούμε πιστεύω να δώσουμε τα ερεθίσματα εκείνα που θα ξαναφέρουν στη ζωή μας, αξίες που έχουμε βάλει στην άκρη και να επικοινωνήσουμε βάζοντας μπροστά και πάνω απ΄όλα τον άνθρωπο. Προσκαλώντας τον κόσμο στο θέατρο, ουσιαστικά τον προκαλούμε να επικοινωνήσει με τα συναισθήματα του που του δημιουργεί η θέαση μιας καλής παράστασης, να προβληματιστεί, να γελάσει, να συγκινηθεί, να ξυπνήσει από τον λήθαργο που έχει επιφέρει η ανησυχητική κατάσταση του «εξ αποστάσεως»….
Δεν κάνεις απλώς θέατρο, διδάσκεις θέατρο. Πώς σε κάνει να νιώθεις ο ρόλος της δασκάλας;
Είναι πάρα πολύ ωραίος ο ρόλος της δασκάλας. Το θεατρικό μου εργαστήρι που μετρά πλέον 9 χρόνια από την ίδρυση του, δίνει την ευκαιρία σε παιδάκια από 3 1/2 ετών να έρθουν σε επαφή με το θεατρικό παιχνίδι, τον πιο ασφαλή και διασκεδαστικό τρόπο εξωτερίκευσης των συναισθημάτων τους, την καλλιέργεια της φαντασίας, της επικοινωνίας και της αυτοπεποίθησης τους! Εγώ συνήθως διδάσκω τους ενήλικες μαθητές! Φέτος έχει μεγαλώσει πολύ η ηλικιακή αυτή ομάδα. Πραγματικά περνάω καταπληκτικά μαζί τους! Χαίρομαι που έρχονται πενηντάρηδες, εξηντάρηδες μέσα στον ενθουσιασμό και λέω κοίταξε πόση χαρά μπορεί να δώσει το θέατρο, πόση ενέργεια σε ανθρώπους κάθε ηλικίας.
Μητέρα τεσσάρων παιδιών, θεατρικό εργαστήρι, θέατρο,γυρίσματα σε λίγο για τον Άγιο Παΐσιο, πως τα προλαβαίνεις όλα;
Τα τρία από τα τέσσερα παιδιά μου ο Άλκης, η Αντιγόνη και η Μαρία βρίσκονται στο εξωτερικό για σπουδες και είμαστε παρέα μόνο με την Ελένη στο σπίτι, διανύοντας για 4η φορά την εφηβεία! Είναι ομολογουμένως δύσκολη εποχή για αυτή τη φάση της ζωής των παιδιών, τόσο για τα ίδια όσο και για εμάς τους γονείς. Η αλήθεια είναι ότι έχω βαρυφορτωμένο πρόγραμμα αλλά προσπαθώ όσο γίνεται να είμαι κοντά της και δεν εννοώ μόνο ως φυσική παρουσία αλλά και επιδιώκω όσο γίνεται να έχουμε επικοινωνία και να κάνουμε πράγματα μαζι! Ευτυχώς δεν έχω αναλάβει κάποιο ρόλο σε τηλεοπτική σειρά φέτος, έτσι έχω επικεντρωθεί στο θέατρο που αγαπώ και μου έχει λείψει! Τα γυρίσματα του Αγίου Παΐσιου για το δεύτερο κύκλο, προγραμματίστηκαν γύρω στην Άνοιξη έτσι έχω χρόνο μέχρι τότε για ακόμα μια συνεργασία με το θέατρο Δέντρο και είμαι πολύ ευτυχής γι’ αυτό!
Το ερχόμενο Σάββατο, σε βρίσκει μαζί με ένα επίλεκτο καστ ηθοποιών στο θέατρο Ριάλτο, με την παράσταση «Επείγον email από τον κύριο Τσέχωφ». Τι πραγματεύεται το έργο;
Πρόκειται για ένα σπονδυλωτο έργο, αποτελούμενο από κάποια πολύ έξυπνα, τρυφερά άλλοτε κωμικά και άλλοτε συγκινητικά δραματοποιημένα διηγήματα, του Άντον Τσέχωφ σε μια ωραία συνύπαρξη με κομμάτια από το έργο Good Doctor, του Νιλ Σάιμον. Ονομάσαμε την παράσταση μια κωμωδία αλλά υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων. Είναι λίγο σαν σκωτσέζικο ντους. Εκεί που γελάς, συγκινείσαι, μετά ξαναγελάς, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ίδια τη ζωή. Η συνύπαρξη δηλαδή του κωμικού, με το τραγικό και η συγκίνηση και μετά ξανά η χαρά είναι αυτό που κάνει το έργο ακόμα πιο δυνατό! Είναι πραγματικά με πολλή μαεστρία που έχει γίνει τόσο η διασκευή απο την Αιμιλία Βάλβη όσο και η σκηνοθεσία από τον Γιάννη Λεοντάρη.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη της παράστασης, κύριο Γιάννη Λεοντάρη
Ο Γιάννης Λεοντάρης είναι ένας αγαπημένος φίλος από παλιά, τον γνώριζα όταν ήμουν φοιτήτρια στο Εθνικό Θέατρο και κάναμε και παρέα τότε. Χαθήκαμε για τριάντα χρόνια, βρεθήκαμε ξανά τώρα και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είναι ένας υπέροχος, γλυκύτατος άνθρωπος, πάρα πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης ο οποίος μας ενέπνευσε αποκαλύπτοντας μας νέους τρόπους προσέγγισης ενός ρόλου και έτσι φτιάξαμε πιστεύω όλοι μαζί, ένα ευφυές αποτέλεσμα!
Η συνύπαρξη μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους σας;
Τι να πω για τον εξαιρετικό και ανεπανάληπτο Σταύρο Λούρα… Είναι πραγματικά μεγάλη η χαρά αλλά και η τιμή να παίζω δίπλα του μετά από 15 χρόνια. Ο Σταύρος είναι ένας αιώνιος έφηβος, ένας ακούραστος και αειθαλής εργάτης του θεάτρου που σε εμπνέει και σε καθοδηγεί πάνω στη σκηνή!
Ο Μάριος Μεττής ένας πραγματικά εξαιρετικός νέος συνάδελφος που κουβαλά μια ωραία «τρέλα» και σκηνική ευφυΐα. Γουστάρω πολύ τον τρόπο που δουλεύει και χαίρομαι πολύ που παίζουμε για πρώτη φορά μαζί .
Η υπέροχη Πολυξένη Σάββα κουβαλά κι αυτή την δική της ωραία « τρέλα» και μαζί με την ασυμβίβαστη και ταλαντούχα Κατερίνα Λούρα, ενώσαμε όλοι τις τρέλες μας και έχουμε φτιάξει αυτή την ιδιαίτερη παράσταση! Με πολύ μεράκι, αγάπη και κυρίως με πολλή χαρά!
Τόσα χρόνια μετά, είναι τα κείμενα του Τσέχωφ επίκαιρα ή οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους παρέμειναν οι ίδιοι;
Τα έργα του Τσέχωφ είναι θα έλεγα ανθρωποκεντρικά, γι’ αυτό είναι πάντοτε επίκαιρα! Ο Τσέχωφ φτιάχνει όμορφες ιστορίες για καθημερινούς ανθρώπους ,ανθρώπους σαν και εμάς. Μιλά για τον έρωτα, για την αγάπη, για τη φιλία, για τη ζωή και τον θάνατο. Θα αναγνωρίσετε τους εαυτούς σας στους ήρωες του. Είναι και δικά μας συναισθήματα αυτά που διαπραγματευόμαστε ως ηθοποιοί επί σκηνής, θέτοντας όντως τον προβληματισμό αν αλλάξαμε καθόλου οι άνθρωποι από τότε που γράφτηκαν οι ιστορίες αυτές και αν γίναμε καλύτεροι η χειρότεροι…
Λαμβάνοντας υπόψη τι συμβαίνει γύρω μας, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, υπάρχει ανάγκη για περισσότερο ανθρωποκεντρικό θέατρο;
O Tσέχωφ, ως συγγραφέας του κόσμου, μας δείχνει τον δρόμο. Μας θυμίζει ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να ξαναγυρίσουμε στον άνθρωπο, να τον αγαπήσουμε με τα λάθη του και τις αδυναμίες του.
Υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στη συγκεκριμένη παράσταση;
Η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης παράστασης είναι ότι ο σκηνοθέτης, αφουγκραζόμενος το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο, τοποθετεί τις καθημερινές αυτές ιστορίες μέσα σε ένα βομβαρδισμένο θέατρο. Δημιουργείται δηλαδή η αίσθηση της εξωτερικής απειλής σε ένα χώρο που θα έπρεπε να είναι προστατευμένος, ο χωρος του θεάτρου θα έπρεπε να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο! Είναι όμως;
Είναι οι άνθρωποι του θεάτρου ακόμη σημαντικοί. Είναι το ίδιο το θέατρο ακόμη σημαντικό; Η απάντηση δίνεται στο Ριάλτο το ερχόμενο Σάββατο , 29 Οκτωβρίου, στις 8.30 μ.μ
