Οι επιστήμονες μπορούν να αναδομήσουν απίστευτες λεπτομέρειες για περασμένες περιόδους της ιστορίας της Γης χρησιμοποιώντας απολιθώματα, πετρώματα και άλλα στοιχεία που διατηρούνται στον φλοιό της. Αλλά μερικές φορές, η απουσία γεωολογικών αρχείων λέει εξίσου πολλά πράγματα με την ύπαρξή τους.
Η Μεγάλη Ασυνέχεια, ένα χαμένο κομμάτι χρόνου που εμφανίζεται σε πετρώματα σε όλο τον κόσμο, είναι το απόλυτο παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Το γιγάντιο αυτό σφάλμα στη μνήμη της Γης υπερβαίνει το ένα δισεκατομμύριο χρόνια σε κάποια μέρη, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πετρώματα 550 εκατομμυρίων ετών πάνω σε αρχαία στρώματα 1,7 δισεκατομμυρίων ετών, χωρίς ίχνος των πολλών χαμένων περιόδων ενδιάμεσα.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι επιστήμονες συζητούσαν την αιτία αυτού του τρομερού γεωλογικού μπλακάουτ, που έσβησε ένα τεράστιο κομμάτι της νεοπροτεροζωικής περιόδου. Δυο βασικές εξηγήσεις έχουν προκύψει, που δεν αποκλείουν η μία την άλλη. Η μία είναι ότι τεκτονική δραστηριότητα που σχετίζεται με τον σχηματισμό και τον κατακερματισμό της υπερηπείρου Ροδινίας δημιούργησε την Ασυνέχεια, ενώ μια άλλη αφορά τη διάβρωση από εκτεταμένη παγετωνοποίηση κατά τη διάρκεια της φάσης «Γης Χιονόμπαλας» του πλανήτη μας πριν από 700 εκατομμύρια χρόνια.
Τώρα, μια ομάδα με επικεφαλής τον Kalin McDanell, μεταδιδακτορικό ερευνητή στις επιστήμες της γης στο Ντάρτμουθ, έχει παρουσιάσει νέα στοιχεία ότι οι παγετώνες ήταν η βασική δύναμη που δημιούργησε αυτό το μυστηριώδες κενό στον χρόνο.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν δυνατή ένδειξη ψύξης σε τέσσερις πολύ διαφορετικές γεωλογικές τοποθεσίες στη Βόρεια Αμερική, που δείχνει ότι η παγετωνοποίηση σε επίπεδο ηπείρου ίσως είναι «η μόνη λογική διαδικασία που μπορεί να εξηγήσει τον σχηματισμό και τη διατήρηση της Μεγάλης Ασυνέχειας σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τρίτη στο The Proceedings of the National Academy of Sciences.
«Κάτι μοναδικό συνέβαινε από άποψη παγκόσμιας γεωδυναμικής και επιφανειακών διαδικασιών που επέτρεψαν στη Μεγάλη Ασυνέχεια να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί», είπε ο McDannell σε μια κοινή κλήση με τον C. Brenhin Keller, αναπληρωτή καθηγητή επιστημών της γης στο Ντάρτμουθ, που έχει συμμετάσχει στη συγγραφή της μελέτης. «Αυτή είναι η δική μου άποψη για τον λόγο που αυτό το φαινόμενο έχει αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κόσμου».