Συνέντευξη στην Ανθή Ερμογένους
Σημείωμα Ανθής Ερμογένους: Μπορεί να μην το πιστεύει κανείς αλλά η πρώτη φορά που εργάστηκα και έγραψα δημόσια σε site, πέραν από προσωπικά ιστολόγια και ΦΒ, ήταν στο αθλητικό και μάλιστα στη σελίδα που founder και ιδιοκτήτης ήταν ο Άθως Παπαμιχαήλ. Ερχόμενη από έναν αγώνα όπου ακυρώθηκε τέρμα με αποτέλεσμα όλη η κερκίδα να διαμαρτύρεται, έκανα το λάθος να πω στους οπαδούς της κερκίδας μου ότι ορθά ακυρώθηκε γιατί ήταν offsite. Ακολούθησαν τα προβλεπόμενα προγνωστικά μετά από μια ποδοσφαιρική τοποθέτηση γυναίκας σε κερκίδα: «να πας να πλύνεις κανένα πιάτο» κ.λ.π. Θυμωμένη πάω σπίτι και βλέπω αγγελία για αναζήτηση αθλητικογράφου σε γνωστό site, όπου μπορούσες να αιτηθείς στέλνοντας ένα κείμενο για κάποια ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Κατέθεσα κόπο, γνώση και καλή γραφή και το έστειλα με την υπογραφή του ονόματος μου (του γυναικείου). Η απάντηση ήταν άμεση, ότι: «λυπούμαστε αλλά η θέση έχει ήδη συμπληρωθεί». Θεώρησα πως αυτό ήταν αδύνατον καθώς δεν πέρασε καν μια ώρα από την αγγελία. Στέλνω ακολούθως δεύτερο κείμενο, όπου το υπογράφω ως Πανίκος Ιωάννου.
Μαγικά καλέστηκα σε συνέντευξη με έ-μαιλ για έναρξη συνεργασίας και όρους. Πήγα στη συνάντηση με κραγιόν, κολάν και γόβα, έδωσα το χέρι μου, είπα: «γειά σας, Πανίκος Ιωάννου, δεν επιθυμώ να συνεργαστώ μαζί σας» κι έφυγα. Η ιστορία διέρρευσε μεταξύ των αθλητικογράφων του υπόλοιπου παζαριού, με τους περισσότερους να σχολιάζουν αρνητικά το θράσος μου αλλά και την αδυναμία μιας γυναίκας να μπει σε αυτό τον χώρο.
Σε αντίθεση, την όλη ιστορία, ο Άθως Παπαμιχαήλ τη βρήκε πολύ διασκεδαστική και αναζήτησε να με γνωρίσει. Όπως και έγινε μια εβδομάδα μετά μέσω του τότε γυμναστή της Εθνικής Νέων του Γιώργου Πίππιρου. Ο Άθως Παπαμιχαήλ απαλλαγμένος από στερεοτυπικά βαρίδια για το φύλο, μου προτείνει συνεργασία την οποία ξεκινήσαμε άμεσα.
Ένας αθλητικογράφος που ξεφεύγει από τα αθλητικογραφικά κλισέ με τις στυγνές μεταδόσεις αγώνων, δημιουργεί ένα άλλο ρεύμα και μια άλλη σχολή στο τι εστί αθλητική γραφή και κυρίως αφιέρωμα. Προοδευτικό μυαλό, όταν με θράσος του ζήτησα στον ένα μήνα συνεργασίας ότι θέλω να πάω στο Europa League να καλύψω τους αγώνες του εξωτερικού, δεν επικαλέστηκε ούτε την απειρία μου, ούτε το φύλο. Κατέθεσε την απόλυτη εμπιστοσύνη του και με έστειλε. Την ίδια ώρα, ο ίδιος έκανε το support από την Κύπρο καθοδηγώντας με με υπομονή και ενθάρρυνση.
Μαζί του έμαθα τι σημαίνει κανείς να μην ξεχνάει ούτε λεπτομέρεια ακόμα κι όταν μιλάμε για αγώνα του 1980. Θυμόταν κάθε παίκτη, κάθε αλλαγή, κάθε δημοσίευμα εποχής, κάθε τεχνικό team, κάθε γκολ, κάθε ακύρωση, κάθε στυλ που έπαιζε κάποιος παίκτης από κάθε εποχή. Η γραφή του πάντα προκαλούσε συγκίνηση, ρομαντισμό και παρέκκλινε από τα άοσμα αθλητικογραφικά κείμενα. Και αυτό κανείς, ούτε φίλος ούτε εχθρός δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
ΑΕ: Έχω να σου μιλήσω χρόνια. Βαρέθηκες το ποδόσφαιρο, ή το υπηρετείς ακόμα με το ίδιο πάθος με τότε, χρόνια πριν, όταν διασταυρώθηκαν και συνυπήρξαν οι δρόμοι μας;
ΑΠ: «Με το ίδιο πάθος δεν θα το έλεγα, αλλά παραμένω πιστός. Δεν στο κρύβω ότι με είχε κουράσει αφάνταστα το μάχιμο ρεπορτάζ μιας και διαχρονικά το ρεπορτάζ του Απόλλωνα θεωρείται και όχι άδικα ως το δυσκολότερο. Όπως είπε κάποτε πολύ εύστοχα και με δόση χιούμορ ο κάλος φίλος και συνάδελφος Πλουτής Αβραάμ: “Όποιος δεν έκανε ρεπορτάζ της συγκεκριμένης ομάδας (Απόλλωνα) δεν έβγαλε σχολή Ο.Υ.Κ!!!” (γέλια). Γι’ αυτό την τελευταία διετία έκανα στροφή σε κάτι που πάντα με εξίταρε και αυτό είναι η δημοσιογραφική έρευνα και πάλι με επίκεντρο τον Απόλλωνα, παρότι και ως λάτρης και γνώστης της καλαθόσφαιρας, θα ήθελα κάποια στιγμή να «περιπλανηθώ» στα ενδότερα κυρίως του ευρωπαϊκού μπάσκετ! Ωστόσο τον κύριο λόγο είχε και έχει πάντα η ομάδα της καρδίας μου, η δική μου ιδέα, που δεν είναι άλλη από τον Θρύλο της Λεμεσού. Θεωρώ ότι το νέο εγχείρημα που δημιουργήσαμε με τον φίλο και συνεργάτη Κώστα Κωνσταντινίδη το γνωστό πια στο «κυανόλευκο» κοινό και όχι μόνο Apollon1954RetroStories έχει πολλά να δώσει. Είμαστε ακόμη στην αρχή για το τι μπορούμε να προσφέρουμε στους παλιούς για να…θυμούνται και τι στους νέους για να…μαθαίνουν»!
ΑΕ: Δεν έχασες το ρομαντισμό σου σε αυτό μετά την πορεία που παίρνει το μοντέρνο ποδόσφαιρο, τα σκάνδαλα, τις συνδιαλλαγές, το στοιχηματικό background που πολλές φορές το ορίζει;
ΑΠ: «Και βέβαια! Ένας λόγος που έκανα στροφή δημιουργώντας τις ρετρό ιστορίες, είναι αυτά όλα που έχεις αναφέρει! Δύο σχεδόν δεκαετίες είδαν πολλά τα μάτια μου στις «γειτονιές» του ποδοσφαιρικού κόσμου! Προέβλεψα ότι αυτό με την πάροδο του χρόνου θα γινόταν ολοένα και εντονότερο, δηλαδή ο κόσμος να ξεκινά να χάνει τον ρομαντισμό του και θα είχε ως αποτέλεσμα να κάνει παρά πολλούς να απαξιώσουν το μεγαλύτερο κοινωνικό φαινόμενο με όλα αυτά που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια και κυρίως την τελευταία δεκαετία. Είδα πολλά, ξέρω ακόμη περισσότερα, όμως κρατάω το στόμα ερμητικά κλειστό γιατί όσες φορές είτε έγραψα, είτε μίλησα, ήρθα αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις!
Κυρίως όταν για μια πενταετία διατηρούσα την παραθλητική στήλη «Παράγκας» στην ιστοσελίδα www.protathlima.com, μια στήλη που για πολλούς θεωρείται ακόμη και ως σήμερα η πιο πετυχημένη στα αθλητικά δημοσιογραφικά δρώμενα, έγραψα πολλές αλήθειες «προφήτευσα» ουκ ολίγες καταστάσεις, έφερα σε δύσκολη θέση ανθρώπους του ποδοσφαίρου βγάζοντας πολλά «άπλυτα» στην φόρα και το αποτέλεσμα ήταν να κινήσουν «γη και ουρανό» για να εντοπίσουν ποιος βρίσκεται πίσω από την συγκεκριμένη στήλη! Η ρουφιανιά ως γνωστό στην Νήσο των Αγίων είναι «επάγγελμα» έτσι κάποιοι πρόδωσαν το όνομα μου και ξεκίνησαν οι απειλές από ανθρώπους γνωστούς πλέον σε ολόκληρο το κυπριακό οικοδόμημα. Πήγα απέναντι από το σύστημα, δεν «καλουπώθηκα» και νιώθω περήφανος γι’ αυτό! Θα μείνω ως εδώ γιατί και ως νομικός γνωρίζεις πολύ καλά ότι αν μιλήσω περαιτέρω κάποιοι θα θέλουν στοιχεία και οι αγωγές θα κάνουν την εμφάνιση τους. Πάντως για μια πενταετία κανείς δεν μπόρεσε να μου κινήσει αγωγή για λίβελο μιας και ο τρόπος γραφής εμπεριείχε «καρφωτές» με δόση χιούμορ και αυτό τους έκανε πολλές φορές να χάνουν τον ύπνο τους με όλη την σημασία της φράσεως. Σου υπόσχομαι πάντως ότι όταν αποφασίσεις να κάνεις Podcast και με καλέσεις θα σου πω πολύ περισσότερα»!!!
ΑΕ: Είναι το “μπίζινες” των στοιχημάτων μια ανοικτή πληγή που μολύνει το ποδόσφαιρο;
ΑΠ: «Ήταν, είναι και παραμένει αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ως πριν μερικά χρόνια μιας και ο κλοιός έσφιξε για τα καλά! Κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 00′ και αρχές της επόμενης, το στοίχημα και τα στημένα είχαν την «τιμητική» τους. Θα έλεγα εκείνο το χρονικό διάστημα στήθηκε το μεγάλο πάρτι και όχι μετέπειτα»!!!
ΑΕ: Τι άλλο μολύνει το ποδόσφαιρο;
ΑΠ: «Οι άσχετοι περί ποδόσφαιρου και showmen παράγοντες, καθώς επίσης και το δήθεν modern γιατί αυτό το modern έκανε το ποδόσφαιρο περισσότερο να μοιάζει με επιχείρηση και όχι ως ένα άθλημα που προσφέρει τόσα πολλά και τόσα ανάμικτα συναισθήματα! Βλέπουμε πλέον ένα άκρατο επαγγελματισμό από ποδοσφαιριστές και από προπονητές που πολλές φορές ξεχνούν ακόμη και οι ίδιοι ότι το ποδόσφαιρο είναι πρώτα άθλημα και μετά δουλεία ή καλύτερα ένα συνδυασμός και τον δύο θα έλεγα»!
ΑΕ: Είμαστε υπέρ του μοντέρνου ποδοσφαίρου; Είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ένα αθλητικό σωματείο;
ΑΠ: «Είμαστε υπέρ του σωστού ποδοσφαίρου, του ορθόδοξου! Ναι στην εξέλιξη αλλά όχι στην απαξίωσης της μάζας! Υπάρχουν πολλοί τρόποι να επιβιώσουν τα Σωματεία, αλλά και οι ποδοσφαιρικές εταιρίες, φτάνει να υπάρχει μια σωστή επικοινωνιακή γραμμή μεταξύ των διοικήσεων και του φιλάθλου κόσμου. Ο κόσμος πρέπει να παίζει κυρίαρχο ρόλο ακόμη και στην εξέλιξη του ποδόσφαιρου αλλά γενικά και των υπολοίπων αθλημάτων».
ΑΕ: Κάρτα οπαδού. Ένα θέμα καυτή πατάτα. Πόσο στοίχησε στη σίγαση της κερκίδας;
ΑΠ: «Σε τεράστιο βαθμό και γι’ αυτό μεγάλο ρόλο έπαιξε η πολιτεία αφού η επικοινωνιακή της πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα έπιασε…πάτο! Όταν έκανα πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή πριν μερικά χρόνια, κάθε Παρασκευή διάβαζα την ανακοίνωση της Αστυνομίας για τα ντέρμπι της αγωνιστικής. Πολλοί μέσω μηνυμάτων με ρωτούσαν γιατί το πράττω και εγώ τους απαντούσα γιατί όσα αναφέρει η συγκεκριμένη ανακοίνωση (αυστηρώς έλεγχος, μεταφορά επικίνδυνων αντικειμένων, κ.τ.λ κ.τ.λ κ.τ.λ) τίποτα δεν γίνεται στην πράξη και το αποτέλεσμα είναι σε κάποια στιγμή να εμφανιστεί μια κάρτα φιλάθλου που δήθεν θα πατάξει την βία. Προφητικό; Όχι! Λογικό μιας και η ανικανότητα πολλές φορές φέρνει μέτρα χωρίς καν να υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός και στόχος».
ΑΕ: Ήταν αναγκαία ή μπορούσε να βρεθεί ένα άλλο μοντέλο προστασίας των γηπέδων από χουλιγκανισμούς;
ΑΠ: «Πλέον με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο νοών νοείτω, το βλέπω πολύ δύσκολο να αλλαχτεί το συγκεκριμένο μοντέλο σε αυτήν την χρονική στιγμή! Και βεβαία υπάρχουν άλλα μοντέλα για πάταξη του χουλιγκανισμού αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει σωστή επικοινωνία μεταξύ Κυβερνητικών στελεχών, Κ.Ο.Π, Κ.Ο.Α, Σωματείων ,ποδοσφαιρικών εταιρειών, και οργανωμένων φιλάθλων. Χωρίς διάλογο, χωρίς ανταλλαγή απόψεων, τήρηση υποσχέσεων και κυρίως χωρίς να δίνουν λόγο στο κόσμο δυστυχώς αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί και ο παλμός αλλά και η διαφορετική διάσταση που έδιναν τα οργανωμένα σύνολα θα εξαλειφθούν από τις κερκίδες των κυπριακών γηπέδων».
ΑΕ: Υπάρχουν και σκοπιμότητες οικονομικές πίσω από αυτήν ή όντως είναι το όπλο θωράκισης των ομαλών γηπέδων;
ΑΠ: «Πολλά ακούστηκαν, όμως εγώ θα το κατατάξω στο πλάνο για την εναρμόνιση και του κυπριακού ποδόσφαιρου στο modern football! Όπως λέει και η λέξη mobern δηλαδή μόδα και ως γνωστό η μόδα πάντα περνά! Για αυτό ας το κατανοήσουν οι άρχοντες του ποδόσφαιρου και γενικά του αθλητισμού πριν είναι αργά»!
ΑΕ: Έχει δουλέψει σε άλλες χώρες ή είναι ένα αποτυχημένο μοντέλο;
ΑΠ: «Εγώ πάντως βλέπω σε πολλές χώρες ότι κυρίως τα οργανωμένα σύνολα βρίσκονται στο γήπεδο και αυτό γιατί μάλλον έχει επικοινωνήσει σωστά το θέμα η κάθε ομοσπονδία με τον φίλαθλο κοινό. Ο παλμός μάλιστα σε κάποιες χώρες που κάποτε τις θεωρούσαμε ήπιων ποδοσφαιρικά τόνων, είναι πλέον πολύ πιο έντονος από τα δικά μας γήπεδα όπως για παράδειγμα στην Σκανδιναβία».
ΑΕ: Πόσα χρόνια στα γήπεδα πιά; Πόσα ως φίλαθλος και πόσα ως αθλητικογράφος;
ΑΠ: Φίλαθλος από 5 χρονών και ως αθλητικογράφος τα τελευταία 18 χρόνια!
ΑΕ: Πες μου τις πιο συγκινητικές στιγμές της καριέρας σου, αυτές που σε έκαναν να στεναχωρηθείς πιο πολύ και εκείνες που είπες το ποδόσφαιρο είναι αυτό, το ρομαντικό, το ευ αγωνίζεσθαι, το fairplay.
ΑΠ: «Ως φίλαθλος ουκ ολίγες! Τώρα ως αθλητικός συντάκτης η μεγαλύτερη συγκίνηση της καριέρας μου ήταν ο τελικός του 2013! Βίωσα το 1987 και περίμενα την ποδοσφαιρική ρεβάνς. Ήξερα από πριν ότι αν χάναμε και εκείνο το τελικό τότε η ομάδα θα έμπαινε σε πολύ δύσκολα μονοπάτια! Ο ένας μήνας μέχρι το τελικό έμοιαζε με μια αιωνιότητα! Την στιγμή που ο διαιτητής έδειξε το σημείο το πέναλτι όλα είχαν σκοτεινιάσει, όμως κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι η ποδοσφαιρική μοίρα μας χρωστούσε εκείνο το Κύπελλο. Ο Βάλε απόκρουσε την εκτέλεση του Βουό και απ’ κει και περά τα πάντα πήραν το δρόμο τους απέναντι σε μια ομαδάρα όπως ήταν η ΑΕΛ εκείνη την σεζόν!
Αλησμόνητη στιγμή το γκολ του Κρίστη Θεοφίλου στο Γ.Σ.Ζ τον Απρίλιο του 2006 και στην απίστευτη ανατροπή κόντρα στην ΑΕΚ με 2-3! Μετάδιδα από το ραδιόφωνο την αναμέτρηση και πραγματικά πως και δεν ξέσπασα στον «αέρα» ένας θεός ακόμη ξέρει!
Στιγμή χαραγμένη για τα καλά στη μνήμη μου και η ανατροπή στον προημιτελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό τον Μάρτιο του 2011, όπου και πάλι είχαμε μια ανατροπή αυτή την φορά επική, που όσοι την βιώσαν (γιατί πολλοί είχαν εγκαταλείψει τη δυτική) μόλις την φέρουν στο μυαλό τους συγκινούνται! Το 0-2 έγινε 3-2 μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει από χαρά λέγοντας του «αυτό είναι το ποδόσφαιρο και ποτέ μην λες ποτέ πριν από το σφύριγμα της λήξης»!
Στεναχώρια βίωσα στον τελικό του 2018 με την ΑΕΚ. Δεν στο κρύβω με το προηγήθηκε η ομάδα της Λάρνακας με 2-1 για το υπόλοιπο της αναμέτρησης καθισμένος στα δημοσιογραφικά θεωρεία του Γ.Σ.Π αγνάντευα το υπερπέραν! Ήξερα βαθιά μέσα μου ότι θα χάναμε και σε συνδυασμό με την ήττα από τον ΑΠΟΕΛ λίγες μέρες προηγουμένως η απογοήτευση έφτασε στο ζενίθ!
Χαμένος στην «στρατόσφαιρα» της απογοήτευσης, ένιωσα και στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό εκτός έδρας όταν και χάσαμε με 2-1 στις καθυστερήσεις τον Ιανουάριο του 2005 μιας και κίνδυνος του υποβιβασμού ήταν πια ορατός όσο ποτέ άλλοτε!
Για το το ευ αγωνίζεσθαι και το fairplay κρατώ την στάση του αρχηγού της ΑΕΛ μετά τον τελικό του 2013 του Μάριου Νικολάου, που παρά την απογοήτευση και την πικρία του ως πραγματικός αρχηγός στάθηκε και συγχάρηκε τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Εκείνη την στιγμή ο Μάριος τίμησε όπως του αρμόζει το περιβραχιόνιο μιας ιστορικής ομάδας. Δεν θα ξεχάσω επίσης την υπόκλιση και το παρατεταμένο χειροκρότημα των οργανωμένων οπαδών της Λοκομιτίβ στην Μόσχα προς τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή μας μετά το απίστευτο 1-4 και την πρόκριση μας στους ομίλους του Europa Leugue! Η παραδοχή της ανωτερότητας. Σκηνικό που με έκανε να νιώσω περηφάνια για την ομάδα μου»!
ΑΕ: Αγαπημένος παίκτης όλων των εποχών από τα Κυπριακά γήπεδα και αγαπημένος από τα διεθνή
ΑΠ: Από τους λεγεωνάριους δεν σηκώνει καμία συζήτηση! Μιλέγκο και πάλι Μιλέγκο! Τυχαία βρέθηκε στην Κύπρο ευλογία για εμάς που τον ζήσαμε.
Απ’ εκεί και πέρα αδυναμία μεγάλη ο Άγγελος Τσολάκης. Ταλεντάρα με την έννοια της λέξεως αλλά άτυχος! Ένα είναι το παλληκάρι ο Άντρος Χριστοδούλου, ένας είναι ο αιώνιος και γνήσιος αρχηγός ο Γιαννάκης Γιαγκουδάκης, αλλά υποκλίνομαι στην κλάση και την διαχρονικότητα του σπουδαίου Πάμπου Πίττα. Προσωπικά ο Πάμπος είναι ο καλύτερος Κύπριος ποδοσφαιριστής σε αγωνιστική συνέπεια τα τελευταία τριάντα χρόνια! Αν δείτε τα στατιστικά του απλά θα τρελαθείτε! Θα προσθέσω και τον ποδοσφαιριστή που για μένα ήταν πάντα ένας εφιάλτης και αυτός δεν είναι άλλος από τον Χρίστο Κολιανδρή της συμπολίτιδας ΑΕΛ! Παικταράς ο άνθρωπος ακραίος επιθετικός κίνδυνος-θάνατος!
Όσο για ξένο ποδοσφαιριστή είμαι της σχολής…Πελέ! Μπορεί πολλοί να που πουν ότι δεν τον έχω φτάσει να αγωνίζεται, αλλά «κατανάλωσα» πολλές μα παρά πολλές ώρες στο διαδίκτυο παρακολουθώντας βιντεογραφήματα του και τον κατατάσσω ως το νούμερο «1» όλων των εποχών»!
ΑΕ: Αγαπημένοι αντίστοιχοι προπονητές;
ΑΠ: Έχω λίγο «θέμα» με τους προπονητές παρότι με πολλούς είμαι φίλος! Γουστάρω προπονητές που δεν έχουν εμμονές και προπονητές που κατά την διάρκεια του αγώνα κάνουν κόουτσιγκ. Και επειδή αρκετοί φίλοι μου προπονητές θα το διαβάζουν αυτό τώρα, θα τους πω κάτι σημαντικό...«Προσπαθήστε να δημιουργήσετε και όχι να αντιγράψετε ή να μιμηθείτε προπονητές παγκόσμιας εμβέλειας. Πάρτε στοιχεία απ’ όλους αλλά δημιουργήστε και αφήστε το copy paste να υπάρχει μόνο στους υπολογιστές»! Διαχρονικά ξεχώριζα το μετρ του 4-4-2 τον δάσκαλο Έκτορ Ραούλ Κούπερ και ας του κόλλησαν την ρετσινιά του looser, αλλά και τον αδικημένο από το ποδοσφαιρικό κόσμο Φράγκ Ραϊκαρντ που στην ουσία αυτός δημιούργησε τις βάσεις για την σπουδαία Μπαρτσελόνα της περασμένης δεκαετίας. Αυτός άλλωστε είναι που πρώτος έδωσε την ευκαιρία στον Μέσι να δείξει το ατόφιο ταλέντο του»!
ΑΕ: Καλύτερη κερκίδα του κόσμου;
ΑΠ: Φυσικά του Απόλλωνα! Αλλά υποκλίνομαι στο φημισμένο «Kop» της Λίβερπουλ!
ΑΕ: Ποιο σύνθημα σου προκαλεί πάντα ανάταση και ενθουσιασμό ή βρίσκεις πιο καλογραμμένο;
ΑΠ: «Πάνε μήνες πάνε χρόνια κ είμαι ατάραχος για σένα εδώ ακόμα κόντρα πάω στον καιρό για σένα κάθε νόμο αψηφώ και δεν κωλώνω δεν λυγίζω με τον ΘΡΥΛΟ στην καρδία μου συνεχίζω στην ίδια τρελή διαδρομή σ’ αυτήν που έχω χαράξει από παιδί». Και πάλι όμως ποιος δεν ανατριχιάζει ακούγοντας το «You’ll Never Walk Alone» στο «Άνφιλντ»».
ΑΕ: Ρετρό ιστορίες. Είσαι ο μόνος που τις κάνει με τόση συνέπεια, τόση συνέχεια και ένα αρχείο μνήμης αλλά και υλικό που ζηλεύουν ακόμα και αθλητικά μουσεία. Πως προέκυψε αυτό και πόσα έχει συλλέξει στα συρτάρια του ο Άθως Παπαμιχαήλ;
ΑΠ: «Πάθος τεράστιο! Δεν στο κρύβω ότι ήθελα πολύ να σπουδάσω ιστορικός ερευνητής. Μου αρέσει να ταξιδεύω στο παρελθόν να ερευνώ να μαθαίνω κυρίως ιστορικές αλήθειες. Άρχισα σιγά σιγά να συλλέγω υλικό και έλεγα κάποτε ότι όλο αυτό θα το χρησιμοποιήσω κάνοντας ένα βιβλίο για τον Απόλλωνα. Στην πορεία όμως ήρθε το διαδίκτυο και έτσι η σκέψη μεταφέρθηκε για εκεί! Αν εγώ έχω αρχείο που θα το ζήλευαν αθλητικά μουσεία τι να πούμε για τον Κώστα, που θα το ζήλευε ακόμη και η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (γέλια)! Μαζί με το Κώστα φτιάξαμε ένα φοβερό δίδυμο, πρώτα απ’ όλα με απέραντο αλληλοσεβασμό, ενώσαμε τις γνώσεις μας, τα αρχεία μας, τις εμπειρίες μας για να δημιουργήσουμε αυτό το εγχείρημα και να το προσφέρουμε στο φίλαθλο κοινό!
Ο Κώστας παρότι δεν είναι αθλητικός συντάκτης, εκτός από ένα απίστευτο αρχείο που διαθέτει είναι για μένα ο καλύτερος στατιστικολόγος της «κυανόλευκης» οικογενείας και ένας από τους καλυτέρους ανά το Παγκύπριο! Τον αποκαλώ χαϊδευτικά «Πρύτανη» και εκείνος «Μαγική πένα»! Φοβερή «χημεία» μεταξύ μας! Έχουμε πολλά στο μυαλό και ευχή είναι με την πάροδο του χρόνου να τα υλοποιήσουμε».
ΑΕ: Σπουδές στη Θεσσαλονίκη. Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
ΑΠ:« Ασυζήτητη τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. ‘Έζησα την μαγική πόλη στα ντουζένια της. Έκανα φοιτητική ζωή με όλη την σημασία της λέξεως… Διασκέδασα, ξενύχτισα, γνώρισα κόσμο που στιγμάτισε την ζωή μου, ταξίδεψα, γέλασα έκλαψα, μια περίοδος που τα είχε όλα και μάλιστα πολύ έντονα. Ευλογία το γεγονός πως βρέθηκα σε μια πόλη που ο αθλητισμός έπαιζε κυρίαρχο ρόλο και είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά πολλά παιχνίδια τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στην καλαθόσφαιρα. Η έμπνευση για να γραφώ με ένα διαφορετικό τρόπο πιο ρομαντικό οφείλεται σε ένα άτομο που γνώρισα εκείνα τα χρόνια και με ώθησε χωρίς να το ξέρει να συνδυάζω εικόνες και στιγμές και να τις αποτυπώνω σε κείμενα. Η Θεσσαλονίκη ήταν είναι και παραμένει για πάντα στη καρδιά μου σημείο αναφοράς της ζωής μου. »
ΑΕ: Ποια Ελληνική ομάδα στηρίζεις; Αλλά κυρίως γιατί;
ΑΠ: Είμαι Απολλωνίστας, η ομάδα μου είναι ο Απόλλων! Για χάρη της ερώτησης υποστηρίζω φιλολογικά την ΑΕΚ Αθηνών, λόγω του ότι με έμαθε ο πατέρας μου, και αυτός γιατί στην συγκεκριμένη ομάδα αγωνίστηκε ο μοναδικός Πανίκος Κρυστάλλης. Παλιά παρακολουθούσα όμως τα τελευταία 15 χρόνια είμαι πολύ πολύ μακριά από το Ελληνικό ποδόσφαιρο! Προτιμώ να παρακολουθώ την Λίβερπουλ που την θεωρώ ομάδα μύθο, έχει μια μαγεία αυτή ομάδα, έχει κάτι το ξεχωριστό. Η σπουδαία ιστορία της, τα όλα όσα βίωσε, οι οπαδοί της, οι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν την φανέλα της, της δίνουν μια διαφορετική αίγλη και διάσταση!
ΑΕ: Πόση ανάγκη έχει ο κόσμος από την αναδρομή στα παλιά και γιατί νομίζεις προκύπτει αυτό; Έχει να κάνει με την αγνότητα του ποδοσφαίρου που υπήρχε τότε, ή με τις κερκίδες που ήταν ασφυκτικές και γεμάτες παλμό;
ΑΠ: Οφείλω να ομολογήσω ότι από την πρώτη φορά που τεθήκαμε σε καραντίνα λόγω της πανδημίας, ο κόσμος άρχισε να αναπολεί τα παλιά σε όλα τα επίπεδα και φυσικά μέσα σε αυτό δεν έλειπε και το ποδόσφαιρο! Η πανδημία έκανε τους πάντες να ανατρέξουν πίσω στο παρελθόν και να ζουν με εκείνες τις στιγμές, μιας και άπαντες είχαμε καταλάβει ότι δεν μπορούμε πλέον να ξέρουμε τι μας ξημερώνει! Ο κόσμος κατάλαβε ποσό αγνά περνούσαμε κάποτε και τι βιώνουμε σήμερα! Και φυσικά πόσο διαφορετικό ήταν το ποδόσφαιρο του τότε με του τώρα»!
ΑΕ: Ποια θυμάσαι να ήταν η πιο όμορφη, έντονη, ανταγωνιστική χρονιά του Κυπριακού ποδοσφαίρου;
ΑΠ: « Αγωνία έντονη έζησα στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν 1993/94 όπου κερδίσαμε το τίτλο του πρωταθλήματος λίγο πριν το τέλος με εκείνο το αλησμόνητο φάουλ του Μιλέγκο, αλλά πιστεύω ότι το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ήταν εκείνο της σεζόν 2005/06 όπου τρεις ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο μέχρι και την τελευταία αγωνιστική. Ευτυχήσαμε να το κατακτήσουμε και ήταν μια στιγμή πραγματικά πολύ όμορφη. Είχα την τύχη να κάνω ρεπορτάζ μέσα στον αγωνιστικό χώρο στο τελευταίο παιχνίδι με την Ανόρθωση και η εναλλαγή συναισθημάτων από το γκολ του Κιάσου μέχρι το «κερασάκι στην τούρτα» του Σόσιν που σημείωσε το 3-1 ήταν απίστευτη έντονη»!
ΑΕ: Που βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
ΑΠ: Από επαγγελματικής όψης τον βλέπω να περνά ώρες σε ένα εξοχικό σπίτι στην ορεινή Λεμεσό και να γραφεί… Είναι όνειρο ζωής να εκδώσω κάποτε ένα βιβλίο που να έχει σχέση με τον αθλητισμό, κάπως σαν μυθιστορηματικές σπορ ιστορίες αλλά και ένα διήγημα που να εμπεριέχει ρομάντζο! Φυσικά θέλω να συλλέξω και άλλες εμπειρίες από χώρες του εξωτερικού… Έχω σαν στόχο να κάνω μια περιπλάνηση σε όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ (έχω ήδη πάει σε αρκετές) να ερευνήσω και να καταγράψω τον πως λειτουργούσε ο αθλητισμός όταν την Ευρώπη την χώρισε το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Από την σπουδαία των Πλάβι μπασκετική σχολή της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας μέχρι της απίθανες ποδοσφαιρικές ομάδες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, την αρμάδα της Στεάουα που κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1986, το στυλ ποδόσφαιρου της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και το ταλέντο που κουβαλούσαν πολλοί αθλητές στις υπόλοιπες ανατολικές χώρες…»
