Ένα όνομα απόλυτα συνυφασμένο με την κατάκτηση του 2ου πρωταθλήματος της περιόδου 1993/94, πετυχαίνοντας το καθοριστικό πρώτο γκολ εναντίον της Ανόρθωσης που ουσιαστικά έδωσε τον τίτλο στον Απόλλωνα!
Ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως αμυντικός μέσος ήταν ένα πολυεργαλείο, ένας χαμάλης πολυτελείας με γερά πνευμόνια, σωστές τοποθετήσεις και δυνατό ευθύβολο σουτ ήταν η προσωποποίηση της φιλοτιμίας και της μαχητικότητας.
Αθλητοπρεπέστατος, σεμνός με χαμηλό προφίλ και πάντοτε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αγαπήθηκε από τους οπαδούς του Απόλλωνα όσο λίγοι γιατί πάντοτε ήταν ο ποδοσφαιριστής που τα έδινε όλα στο γήπεδο παρουσιάζοντας μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα στην απόδοση του.
Στην συνέντευξη που ακολουθεί ο Χρυσόστομος Τζιούρας ανοίγει την καρδιά του και μας θυμίζει τις δικές του αναμνήσεις από την ποδοσφαιρική του πορεία στον Απόλλωνα.
Ποιο ήταν το άτομο που ανακάλυψε το ταλέντο σου και ποια ήταν τα στοιχεία που πιστεύεις ότι τον έκαναν να σε ξεχωρίσει; «Ο άνθρωπος που με ανακάλυψε ήταν ο δάσκαλος μου στο δημοτικό ο Γιαννάκης Στυλιανίδης, ο οποίος με προέτρεψε να κατεβώ στις προπονήσεις του Απόλλωνα. Τα στοιχεία που πιστεύω ότι τον έκαναν να με ξεχωρίσει ήταν η ταχύτητα, η δύναμη και η αλτικότητα μου ενώ το γεγονός ότι στην ηλικία αυτή είχα εξαιρετικές επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα στίβου σίγουρα έπαιξε το δικό του ρόλο».
Ποιος ήταν ο πρώτος σου προπονητής; «Την πρώτη μου προπόνηση την έκανα υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Αντώνη Μορφίτη, ακολούθως έκανα κάποιες προπονήσεις με τον Χριστάκη Νεοφυτίδη όμως ο προπονητής ο οποίος με βοήθησε σημαντικά στα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα ήταν ο Λάμπρος Μερκής».
Τι ιδιαίτερο σου μετέδωσε ο Λάμπρος Μερκής; «Με βελτίωσε πολύ στη δύναμη λόγω της τρομερής εκγύμνασης που μας έκανε αλλά και στην τακτική και στην τεχνική. Ο Μερκής μας μάθαινε πώς να πασάρουμε πως να σουτάρουμε πώς να κάνουμε αμυντική, επιθετική κεφαλιά, πώς να εκτελούμε φάουλ και πέναλτι, πράγματα τα οποία 30 χρόνια πριν δεν θεωρούνταν αυτονόητα όπως τώρα. Για να καταλάβεις μέχρι και σάουνα κάναμε κι όλα αυτά σε ηλικία 12-13 χρονών στα μέσα της δεκαετίας του ’80!».
Εναντίον ποιας ομάδας αγωνίστηκες για πρώτη φορά; «Εναντίον του ΑΠΟΠ Πάφου, στο Τσίρειο στάδιο, την αγωνιστική περίοδο 1988/89, όταν ο τότε προπονητής μου Γέρζι Έγκελ μου έδωσε το βάπτισμα του πυρός».
Τι θυμάσαι από εκείνο το παιγνίδι; «Θυμάμαι έντονα την τρομερή αγωνία και το άγχος που με διακατείχε μόλις ο προπονητής μου έδωσε οδηγίες να ετοιμαστώ για να εισέλθω στον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή αναλαμβάνοντας το μαρκάρισμα του Πάπριτσα, ενός από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του πρωταθλήματος που λίγα χρόνια πριν είχε πανηγυρίσει και το πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης. Αγωνίστηκα τα τελευταία λεπτά και το παιγνίδι έληξε με νίκη του Απόλλωνα με 4-2. Θυμάμαι επίσης έντονα τη ψυχολογική στήριξη από τον μεγάλο ποδοσφαιριστή αλλά και άνθρωπο Άντρο Χριστοδούλου που με την είσοδο μου στον αγώνα μου φώναξε: «άτε λεβέντη μου έμπα μέσα παίξε την μάππα που ξέρεις τζε μεν φοάσε τίποτε».
Συνεργάστηκες με αρκετούς προπονητές. Ποιοι ήταν αυτοί που σε έχουν επηρεάσει θετικά και πώς; «Έγκελ και Φέρνερ. Ο Έγκελ ήταν ο πρώτος προπονητής που πίστεψε στις δυνατότητες μου και με προώθησε στην πρώτη ομάδα ενώ ο Φέρνερ ήταν ο προπονητής που μου δίδαξε την στρατιωτική πειθαρχεία όχι μόνο εντός αλλά και εκτός γηπέδου και ο άνθρωπος που μου εμφύσησε την νοοτροπία του νικητή. Ειδικά σε θέματα ωραρίων ο Φέρνερ ήταν πολύ αυστηρός και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ξέραμε πως ένα λεπτό αργοπορίας στην προπόνηση ή στο φαγητό θα μεταφραζόταν σε βαριά καμπάνα!
Τι ξεχωριστό είχε ο Φέρνερ από τους υπόλοιπους προπονητές; «Ήταν ακριβοδίκαιος με όλους ανεξαιρέτως τους ποδοσφαιριστές. Την ίδια συμπεριφορά και προσέγγιση που είχε απέναντι στον Μιλένκο την είχε και απέναντι στον Τζιούρα. Δεν καταλάβαινε από ονόματα. Για τον Φέρνερ όλοι οι ποδοσφαιριστές ήταν το ίδιο. Θυμάμαι σε ένα δίτερμα προπόνησης ενώ μάρκαρα τον Κρισμάρεβιτς εκνευρισμένος με κτύπησε με αγκωνιά στα χείλη. Ο Φέρνερ χωρίς δεύτερη σκέψη τον έδιωξε από την προπόνηση και του επέβαλε αυστηρό πρόστιμο!».
Το όνομα Τζιούρας για τους οπαδούς του Απολλωνα είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος της περιόδου 1993/94 λόγω της επίτευξης του καθοριστικού πρώτου γκολ στη μάχη των μαχών κόντρα στην Ανόρθωση; Περίγραψε μας τη φάση του γκολ και τα συναισθήματα σου τη στιγμή του γκολ. «Κατ’ αρχήν θα ήθελα να πω ότι η Ανόρθωση ήταν ένας ισάξιος αντίπαλος που είχε στις τάξεις της πολύ καλούς κύπριους ποδοσφαιριστές και τρεις ξένους κλάσης: τους Γκόγκιτς, Σάμπουριτς και Κετσπάγια και θυμάμαι ότι το παιγνίδι διεξάχθηκε μέσα σε έντονο φανατισμό. Ο αγώνας θεωρήθηκε σαν τελικός πρωταθλήματος γιατί διεξαγόταν 4-5 παιγνίδια πριν το τέλος και η Ανόρθωση ήταν αήττητη και βολευόταν ακόμη και με ισοπαλία γιατί βρισκόταν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα με ένα πόντο διαφορά.Για το γκολ που πέτυχα απλά θα σου πω ότι δεν το έχω ξαναδεί από τότε στην τηλεόραση και το μοναδικό πράγμα που θυμάμαι είναι να έρχεται η μπάλα στρωμένη προς το μέρος μου, λίγο έξω από την περιοχή, κι εγώ να σουτάρω σε πρώτο χρόνο αιφνιδιάζοντας τον Νίκο Παναγιώτου. Τα συναισθήματα μου μόλις είδα τη μπάλα να αναπαύεται στα δίχτυα δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Ένιωσα απέραντη χαρά και συγκίνηση γιατί είχα πλήρη συναίσθηση της κρισιμότητας του αγώνα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι σε ένα τόσο σημαντικό παιγνίδι είχα την τύχη να σκοράρω το πρώτο μου γκολ με τη φανέλα του ΑΠΟΛΛΩΝΑ και για να καταλάβεις ούτε πώς να πανηγυρίσω δεν ήξερα! Κατευθύνθηκα προς την κερκίδα μας με υψωμένα τα χέρια και σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα να πνίγομαι στις αγκαλιές και στα φιλιά των συμποδοσφαιριστών μου. Πραγματικά ανεπανάληπτες στιγμές που ανατριχιάζω μόνο που τις φέρνω ξανά στη μνήμη μου».
Ποιο παιγνίδι έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη σου από την παρουσία σου στα γήπεδα; «Ασφαλώς το παιγνίδι εναντίον της Ανόρθωσης την περίοδο 1993/94 με το οποίο κάναμε το καθοριστικό βήμα για την κατάκτηση του 2ου πρωταθλήματος στην ιστορία μας».
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου; «Η χειρότερη μου στιγμή ήταν η περίοδος 1992/93 όταν σε διάστημα 15 ημερών χάσαμε πρωτάθλημα και κύπελλο και η καλύτερη μου ήταν το γκολ που πέτυχα κόντρα στην Ανόρθωση την περίοδο 1993/94».
Αν γύριζες το χρόνο πίσω, ποιο παιγνίδι θα ήθελες να παιζόταν από την αρχή; «Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα ήθελα να ξανάπαιζα το ευρωπαϊκό παιγνίδι κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου αλλά στη φυσική του έδρα και όχι στο ουδέτερο γήπεδο που τον αντιμετωπίσαμε λόγω του πολέμου. Ο λόγος είναι γιατί την ομάδα αυτή την θεωρώ την καλύτερη που έχει αντιμετωπίσει ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ στην ιστορία του. Είναι η ομάδα η οποία λίγους μήνες πριν είχε κατακτήσει το κύπελλο πρωταθλητριών και αργότερα το διηπειρωτικό και η οποία είχε στις τάξεις της εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές όπως οι Σαβίτσεβιτς, Γιούγκοβιτς, Μιχαίλοβιτς, Πάντσεφ κ.ά., οι οποίοι αργότερα όλοι έκαναν μεγάλη καριέρα σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους.Αν θα μπορούσα να επιλέξω ακόμα ένα παιγνίδι αυτό θα ήταν ο τελικός κυπέλλου κόντρα στην Ομόνοια και η κατάκτηση του την περίοδο 1991/92 επειδή παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκα εντούτοις είχα ολιγόλεπτη μόνο συμμετοχή».
Ανήκεις στους ελάχιστους ποδοσφαιριστές της νεότερης γενιάς του Απόλλωνα που αναδείχθηκαν από τις ακαδημίες του και τερμάτισαν την καριέρα τους αγωνιζόμενοι στη μεγάλη κατηγορία μόνο με τη φανέλα του «θεού» στο στήθος. Ήταν μια συνειδητή επιλογή σου αυτή και γιατί; «Ναι ήταν μια συνειδητή επιλογή μου. Παρά το γεγονός ότι είχα σοβαρές προτάσεις από ομάδες της α’ κατηγορίας προτίμησα ν’ αγωνιστώ στη β’ κατηγορία γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να παίξω ενάντια στην ομάδα που αγαπώ. Στην περίοδο όμως 2004/05 όταν αγωνιζόμουν στην ΑΠΟΠ Κινύρα Πέγειας στη β’ κατηγορία κληρωθήκαμε στον ίδιο όμιλο κυπέλλου με τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ. Στο εντός έδρας παιγνίδι στην Πέγεια είχα παρακαλέσει τον προπονητή μου να μην παίξω όμως τελικά με χρησιμοποίησε ως αλλαγή στα τελευταία 15′ και ενώ το σκορ ήταν ισόπαλο 1-1 με οδηγίες να μαρκάρω το Σόσιν. Απλά θα πω ότι στο γήπεδο βρισκόμουν μόνο σωματικά, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ καθόλου στο παιγνίδι και ο Σόσιν σημείωσε 3 γκολ σε 15′ με τον αγώνα να τελειώνει 4-1 υπέρ του ΑΠΟΛΛΩΝΑ!».
