Παρατηρείται ήδη σε παγκόσμιο επίπεδο μια στροφή των κυβερνήσεων σε μια πιο «χαλαρή» προσέγγιση του κορωνοϊού, μιας και σύμφωνα με τα όσα ακούγονται και γράφονται, η πανδημία περνά σιγά-σιγά πλέον στην ενδημική της φάση. Στο κάτω-κάτω ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μέσω του επικεφαλής του δήλωσε πως το 2022 «πρέπει να είναι το τέλος της πανδημίας», εφόσον όλοι μάθουμε από τα επώδυνα μαθήματα που μας έχει ήδη διδάξει. Με λίγα λόγια, μετά από 2 χρόνια πανδημίας, οφείλουμε πλέον να μάθουμε να ζούμε με τον κορωνοϊό.
Πέραν των ζητημάτων που σχετίζονται με την υγεία, η πανδημία αυτή μας έχει δώσει κι άλλα μαθήματα κοινωνικής φύσεως που αναπόφευκτα θα απασχολήσουν την επιστήμη και την ακαδημαϊκή κοινότητα στο μέλλον. Τι δεν θα ξεχάσουμε σίγουρα, ήταν το πολυδιάστατο δίπολο στο οποίο εγκλωβίστηκε η ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια αυτών των 2 χρόνων, αλλά και γενικότερα, το πόσο εύκολα ως όντα παίρνουμε θέση (ίσως και ασυναίσθητα) σε ένα από τα δύο άκρα οποιουδήποτε δίπολου, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην περαιτέρω πόλωση που επικρατεί.
Ξεκίνησε έντονα αρχικά με την επιβολή των περιοριστικών μέτρων στη μετακίνηση. Ενώ η γενική αίσθηση ήταν ότι η ίδια η κοινωνία ένιωθε την ανάγκη επιβολής περιοριστικών μέτρων, η επιβολή των lockdowns και των curfews έφερε τον πρώτο διχασμό. Από τη μια βρέθηκαν όλοι όσοι θεωρούσαν ως μοναδική λύση για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού την απαγόρευση των μετακινήσεων, από την άλλη, όλοι όσοι θεωρούσαν την απαγόρευση των μετακινήσεων ως μέτρο «φασιστικό», ως «καταπάτηση δικαιωμάτων», και πως δεν συνέτρεχε σοβαρός λόγος να περιοριστεί με τον οποιοδήποτε τρόπο η ζωή του καθενός για μια πανδημία.
Ακολούθησαν οι εμβολιασμοί. Το συγκεκριμένο δίπολο παραμένει ενεργό μέχρι και σήμερα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει όλους όσους δήλωναν ότι θα λάμβαναν μέχρι και 100 δόσεις εμβολίου και όποτε τους ζητηθεί εάν αυτή θα ήταν η λύση για έξοδο από την πανδημία; Ενώ την ίδια ώρα ο EMA εξέφραζε τις αμφιβολίες του για τη βιωσιμότητα των επαναλαμβανόμενων και συχνών εμβολιασμών; Επίσης, ποιος μπορεί να ξεχάσει όλους όσους παρουσίαζαν τα εμβόλια ως σατανικά σκευάσματα και εργαλεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Ποιος θα ξεχάσει όλους όσους απαιτούσαν τον πλήρη αποκλεισμό από την κοινωνία και την τιμωρία όλων των ανεμβολίαστων ή όλους όσους διατυμπάνιζαν ότι είναι οι εμβολιασμένοι που δυσχεραίνουν τις προσπάθειες αντιμετώπισης της πανδημίας;
Οποιοσδήποτε λάμβανε μια πιο μετριοπαθή θέση, υποστηρίζοντας πως ίσως η οριζόντια απαγόρευση μετακινήσεων ήταν υπερβολική ή σπασμωδική, αλλά από την άλλη, πως έπρεπε να βρεθούν άλλες βιώσιμες λύσεις για αντιμετώπιση της εξάπλωσης (επαρκή πρωτόκολλα, προστασία των ευπαθών ομάδων πληθυσμού, σωστή ενημέρωση κλπ.), αυτομάτως, αποτελούσε για όσους ήταν ταγμένοι στα δύο άκρα, μέλος του αντιπάλου «στρατοπέδου» αντίστοιχα. Το ίδιο ισχύει για οποιοδήποτε τολμούσε να έχει τον οποιοδήποτε ενδοιασμό για την αποτελεσματικότητα και τη βιωσιμότητα των συνεχόμενων εμβολιασμών αλλά και τον επιδεικτικό αποκλεισμό των ανεμβολίαστων από κάθε μορφής κοινωνική δραστηριότητα. Μια απλή αμφισβήτηση αρκούσε για να σε τοποθετήσει στην κατηγορία των «ψεκασμένων». Από την άλλη, οποιοσδήποτε έλεγε το αυτονόητο, πως το εμβόλιο περιορίζει δραστικά τις πιθανότητες νοσηλείας και θανάτου, αποτελούσε για τους άλλους μέλος αυτής της «ελίτ» που εγκαθιδρύθηκε επί ευκαιρίας της πανδημίας.
Η αναζήτηση των οποιωνδήποτε επιχειρημάτων για την υπεράσπιση συγκεκριμένων ηθικών αξιών αποτελεί άλλωστε ανθρώπινη ανάγκη. Επομένως, για κάποιους ηθική αξία μπορεί να αποτελεί η πολιτική ορθότητα, για άλλους η προσωπική ελευθερία, η δικαιοσύνη, η υπευθυνότητα, η πειθαρχία κ.ο.κ. Όλες τους όμως, αποτελούν ένα σύνολο κανόνων που καθορίζουν ένα αποδεκτό κώδικα συμπεριφοράς, ο οποίος ωστόσο, καθιστά “απόλυτη” τη γνώμη όποιου τον ενστερνίζεται.
Πώς γίνεται να είσαι εμβολιασμένος και εναντίον των lockdowns; Πώς γίνεται να είσαι υπέρ των lockdowns αλλά ανεμβολίαστος; - Λες και για να εξουσιοδοτηθείς να εκφράσεις μια άποψη πρέπει να πληροίς προϋποθέσεις και να υιοθετήσεις πρώτα συγκεκριμένα συμπλέγματα ιδεών.
Το πόσο εύκολα ο κόσμος έλαβε θέση σε οποιοδήποτε από τα άκρα των δίπολων που σχηματίστηκαν λόγω πανδημίας, μπορεί να μας προϊδεάσει για το πόσο εύκολα κάτι ανάλογο θα επαναληφθεί σε μελλοντικά κρίσιμα ζητήματα που θα προκύψουν. Φαινόμενο που είχε εμφανέστατα αρνητικά αποτελέσματα στον δημόσιο διάλογο, περιορίζοντάς τον στον φανατισμό, τον δογματισμό, την πόλωση και τη διαίρεση μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Ως αποτέλεσμα, ο δημόσιος διάλογος παρεμποδίζεται από το να καταστεί παραγωγικός και γόνιμος.
Με άλλα λόγια, η μετριοπάθεια και η νηφαλιότητα όπως φαίνεται δεν έχουν χώρο στη δημόσια σφαίρα του τόπου. Δεν νοείται να παραμένεις εκτός των δογμάτων και της κάθε γραμμής που σχηματίζονται ως προς το πώς μπορεί να προσεγγιστεί ένα ζήτημα.
Ας περιμένουμε λοιπόν, το επόμενο ζήτημα που θα μας διχάσει και θα μας αναγκάσει να υπερασπιστούμε το άκρο το οποίο θα τύχει να εκπροσωπούμε…
