Γράφει η Ράνια Γεωργίου*
Με τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη και την κοινή λογική
Το δίπολο ανάμεσα στο ατομικό δικαίωμα του κάθε γονέα να λαμβάνει ο ίδιος τις αποφάσεις που αφορούν το παιδί του και στην κρατική παρέμβαση σε περιπτώσεις όπου κρίνεται απαραίτητο για το καλώς νοούμενο συμφέρον του παιδιού, δεν είναι καινούριο. Η χρυσή τομή για την ισορροπία ανάμεσα στις ατομικές ελευθερίες και στις ευθύνες μας έναντι του κοινωνικού συνόλου είναι σε πολλές περιπτώσεις δύσκολο να βρεθεί. Πότε ξεκινάει το ατομικό δικαίωμα να ορίζει ο καθένας μας τη ζωή του και πότε δικαιούται το κράτος να παρέμβει;
Είναι δημοκρατικό να ζούμε με διατάγματα τα οποία περιορίζουν τις ελευθερίες μας; Είναι λογικό ένα παιδί δημοτικού να αναγκάζεται να φοράει μάσκα και να κάνει συχνά τεστ; Είναι αποδεκτό να επιβάλλονται περιορισμοί σε άτομα που δεν εμβολιάζονται; Η απάντηση είναι όχι.
Δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό όπως δεν είναι φυσιολογικές και οι συνθήκες που βιώνουμε λόγω της πανδημίας. Εκμεταλλεύεται η παρούσα κυβέρνηση την πανδημία για να διαχειριστεί με το λιγότερο δυνατό κόστος την όλη κατάσταση με διατάγματα που είναι η εύκολη λύση; Προφανώς ναι.
Είναι σωστό να λαμβάνονται αποφάσεις για μέτρα χωρίς να προηγηθεί διαβούλευση και στοχευμένη ενημέρωση των ομάδων που θα κληθούν να εφαρμόσουν τα όποια μέτρα; Η απάντηση είναι όχι. Γιατί το ιδανικό θα ήταν να εξαντλούνταν όλα τα άλλα περιθώρια συμβαδίζοντας με την επιστημονική συναίνεση. Εννοείται πως δεν μας προκαλούν έκπληξη τα απανωτά διατάγματα όπως έκπληξη δεν μας προκαλεί και η αδιαφορία της κυβέρνησης για όλα τα κοινωνικά αγαθά (δημόσιες δομές υγείας και δημόσια παιδεία). Ναι, είναι βολικό για την κυβέρνηση να επιβάλλει και να απαιτεί αντί να προχωρά σε ουσιαστικές αλλαγές οι οποίες όμως θα είχαν έξτρα κόστος (πχ εξαερισμός στα σχολεία ή ενίσχυση με απολύτως απαραίτητα επιπρόσθετο προσωπικό κ.α.).
Έχουμε εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση βυθισμένη στη διαφθορά που λειτουργεί με φιρμάνια; Σαφέστατα όχι.
Τι μας μένει λοιπόν για να ξεπεραστεί όλο αυτό; Μα φυσικά μόνο ο ορθός λόγος, η εμπιστοσύνη στην επιστήμη και η αλληλεγγύη. Ας μην μπερδεύουμε την έλλειψη εμπιστοσύνης που δικαιολογημένα νιώθουμε για την κατώτερη των περιστάσεων κυβέρνηση με την απόρριψη της επιστημονικής συναίνεσης. Γιατί όσο ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, όσο κάποιες επιλογές μας επηρεάζουν άμεσα και τις ζωές των άλλων, όσο οι όποιες εμμονές μας κοστίζουν ανθρώπινες ζωές, όσο οι πεποιθήσεις ή οι φοβίες μας στέκονται εμπόδιο στις εισηγήσεις της επιστήμης τόσο περισσότερο οφείλουμε να βάζουμε μπροστά τη λογική και την ενσυναίσθηση και να λαμβάνουμε αποφάσεις ωφέλιμες όχι μόνο για την πάρτη μας αλλά και για το σύνολο.
Δεν θες να εμβολιαστείς εσύ ή το έφηβο παιδί σου παρά τις ξεκάθαρες εισηγήσεις του συνόλου της επιστημονικής κοινότητας για τα ωφέλη και ασφάλεια του εμβολιασμού θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και άλλους συνανθρώπους σου; Δικαίωμά σου και είναι απολύτως σεβαστό.
Επειδή όμως βιώνουμε μια πανδημία με καταστροφικές συνέπειες, η απόλυτα σεβαστή επιλογή σου θα έχει για σένα και κάποιο κόστος. Γιατί κάθε επιλογή έχει το τίμημά της. Και αυτό ναι, όσο κι αν φωνάζεις πως είναι φασιστικό, στην πραγματικότητα είναι βαθειά δημοκρατικό.
Δεν θες να στείλεις το παιδί σου με μάσκα στο σχολείο επειδή ακούς τι λέει ο Μόρφου ή ο κάθε αμπελοφιλόσοφος του facebook; Δικαιούσαι να μη θες. Αλλά όχι φίλε, δεν δικαιούσαι να στερείς του παιδιού σου το δικαίωμα στη μόρφωση και να το θυματοποιείς πιστεύοντας μάλιστα ότι γίνεσαι ήρωας. Όχι. Δεν είναι πάλη ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα από τη μια και στην υποχρεωτικότητα της μάσκας ή του εμβολιασμού από την άλλη. Είναι πάλη να μείνουμε άνθρωποι. Και αυτός που θέλει να λέγεται άνθρωπος, θα βάλει στην άκρη τους παραλογισμους του, κι εμπιστευόμενος την επιστημονική συναίνεση, θα σκεφτεί και τον ευάλωτο συνάνθρωπό του που δεν μπορεί να εμβολιαστεί επειδή είναι σε ανοσοκαταστολή ή το παιδάκι που περνάει μια λευχαιμία. Και θα πάει να το βάλει το εμβόλιο, χωρίς επιβολή. Χωρίς διάταγμα. Χωρίς απειλή.
Δεν είμαι ούτε με τους εμβολιασμένους, ούτε με τους ανεμβολίαστους λοιπόν. Είμαι μόνο με τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη και την κοινή λογική. Και κάποιοι δυστυχώς, έχουν φανεί πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Κι ας διαφημίζουν τους τίτλους σπουδών τους ως απόδειξη της επίπλαστης ανωτερότητάς τους.
*εκπαιδευτικός