Ο τρόπος με τον οποίο η νέα σειρά του Netflix προκαλεί συμπάθεια για μια κοινή απατεώνισσα που παραλίγο να κατακτήσει το Μανχάταν είναι ύπουλος αλλά δοκιμασμένος: Τα θύματα ήταν μερικοί από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους ανθρώπους της Νέας Υόρκης, συνεπώς το άξιζαν, σωστά;
Φαίνεται πως το “ό,τι δηλώσεις είσαι” δεν ισχύει μόνο για τον ελληνόφωνο χώρο, ρωτήστε τις τράπεζες, τα πεντάστερα ξενοδοχεία, τους μεγαλοδικηγόρους, μεσίτες και τις ζάμπλουτες κοσμικές του Μανχάταν που πίστεψαν ότι μια 25χρονη κυκλοθυμική κοπέλα με εμφανώς ψεύτικη γερμανική προφορά ήταν μια πλούσια Γερμανίδα κληρονόμος με παχυλό καταπίστευμα, ισχυρές γνωριμίες και επιχειρηματικά σχέδια αξίας δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων επειδή απλά το… δήλωνε. Και χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ απόδειξη ότι είναι αυτή που λέει ή της υποτιθέμενης περιουσίας της παρά μόνο ένα πανάκριβο lifestyle και φιλοδωρήματα των $100 που τα μοίραζε σαν καραμέλες.
Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται όταν η Anna Delvey (πραγματικό όνομα Anna Sorokin) πήγε διακοπές στο Μαρόκο μαζί με τη φωτογράφο του Vanity Fair Rachel Williams και την οποία φέσωσε με τον λογαριασμό που ξεπερνούσε τα 60.000 δολάρια. Πριν η Williams γράψει τις εμπειρίες στο Vanity Fair η δημοσιογράφος του New York Magazine Jessica Pressler είχε ήδη μυριστεί την ιστορία μιας νεαρής που έμπαινε στα διασημότερα σαλόνια της Νέας Υόρκης, ζούσε στα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία και περιέφερε στις μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές φίρμες τα μεγαλεπίβολα σχέδια της για το Anna Delvey Foundation, ένα project αξίας δεκάδων εκατομμυρίων που θα στέγαζε σε ένα ιστορικό κτήριο του Μανχάταν καλλιτέχνες, ανθρώπους του πνεύματος και entrepreneurs. Κι όλα αυτά χωρίς να ξοδεύει μία καθώς την ώρα του λογαριασμού πότε η πιστωτική δεν δούλευε, πότε το wire transfer αργούσε και πότε ο μπαμπάς πάγωνε το χαρτζιλίκι. Το άρθρο της Pressler ήταν εξουθενωτικά λεπτομερές και διεισδητικό καθώς η δημοσιογράφος μίλησε με δεκάδες πρόσωπα που ήρθαν σε επαφή με την Delvey καθώς και με την ίδια στη φυλακή όπου εξέτιε ποινή για απάτες, κλοπή υπηρεσιών, ψευδείς αιτήσεις δανείων, απλήρωτους λογαριασμούς, ακάλυπτες επιταγές μέχρι και την αρπαγή ενός ιδιωτικού τζετ!
Σ’ αυτό το άρθρο βασίστηκε και η σειρά του Netflix με δημιουργό τη Shonda Rhimes (γι’ αυτό και παίζει το μισό Scandal και κάποιοι απ’ το Grey’s Anatomy) και στην Pressler ο χαρακτήρας της δημοσιογράφου του Manhattan(;) Magazine (η Anna Chlumsky, το κοριτσάκι του My Girl που μεγάλωσε και βρίζει υπέροχα όπως είδαμε και στη σειρά Veep) μέσα από την έρευνα της οποίας βλέπουμε να ξετυλίγεται η απίστευτη αυτή ιστορία (“που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα εκτός από εκείνα που είναι τελείως επινοημένα” όπως μας πληροφορεί το έξυπνο credit στην αρχή κάθε επεισοδίου).
Η σειρά αποτελείται από εννέα ωριαία επεισόδια (κάποια ξεπερνούν την ώρα όπως το φινάλε που διαρκεί 82 λεπτά) κι εκεί έγκειται το βασικό πρόβλημα. Η ιστορία τα σπάει, οι ηθοποιοί τα δίνουν όλα όμως η εξέλιξη σέρνεται και κάθε επεισόδιο είναι παραγεμισμένο σαν γαλοπούλα με αχρείαστο κήρυγμα και δράμα. Παρά την εξαντλητική διάρκεια η σειρά παρακολουθείται με ενδιαφέρον κυρίως γιατί -ας μην κρυβόμαστε- εμείς το 99% δεν χορταίνουμε να βλέπουμε το υπόλοιπο 1% να εξαπατάται από μια πιτσιρίκα με φιλοδοξίες και σχέδια πολύ μεγαλύτερα από το πορτοφόλι της.
Η Julia Garner (The Americans, Ozark) υποδύεται την Anna Sorokin που υποδύεται την Anna Delvey και πραγματικά δεν ξέρεις που τελειώνει η αλήθεια και που αρχίζει η υποκριτική. Κι εκεί κρύβεται η μαεστρία, σε δημόσια θέα: Η ερμηνεία της Garner δείχνει επιτηδευμένη, τραβηγμένη και υπερβολική επειδή ακριβώς η Anna Sorokin ήταν ακριβώς αυτό: ένα κακομαθημένο, νευρωτικό πλάσμα με κυκλοθυμικά ξεσπάσματα που έπρεπε να γίνει το δικό της αδιαφορώντας για την ψυχολογία και τα αισθήματα των γύρω της. Ο λόγος που ανέχονταν ένα τόσο εκνευριστικό και ασταθές άτομο; Ο υποτιθέμενος πλούτος της που όπως γνωρίζουμε πολύ καλά μπορεί να γίνει ένα πρώτης τάξεως κολακευτικό φίλτρο.
Κι εδώ συναντάμε το δεύτερο κουσούρι της σειράς: Το ξέπλυμα μιας κοινής απατεώνισσας επειδή τα θύματά της ήταν πλούσιοι και διάσημοι, τράπεζες, ξενοδοχεία και hedge funds, δηλαδή το ίδιο το σύστημα που γονατίζει τους φτωχούς, κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και δημιουργεί -υποτίθεται- τέρατα σαν την Anna. Στα χαρτιά -ή σε κάποιο οργισμένο ποστ στο Facebook- ακούγεται ιδανικό (σε ποιον πληβείο δεν αρέσει να βλέπει τους ισχυρούς να την πατάνε;) όμως το γυάλισμα της Sorokin και η ρομαντικοποίηση των πράξεων της από το σενάριο οδηγούν σε μάλλον ριψοκίνδυνους ατραπούς. Όπως δήλωσε και η Rachel Williams -που φεσώθηκε στο Μαρόκο όσα έβγαζε σε ένα χρόνο από τη δουλειά της στο Vanity Fair- “η σειρά βγάζει μία προβληματική ενσυναίσθηση για μια κοινωνιοπαθή, ναρκισσιστική καταδικασμένη εγκληματία”. Στο κάτω-κάτω δεν έκλεβε από τους πλούσιους για να δώσει στους φτωχούς αλλά για να συντηρεί ένα πανάκριβο, λουσάτο lifestyle και να κάνει παρέα με άλλα άπληστα καθάρματα όπως ο Billy McFarland (του διαβόητου Fyre Festival) και τον Martin Shkreli (ο κατάδικος πλέον πρώην CEO φαρμακευτικής που αύξησε την τιμή ενός σημαντικού φαρμάκου για το AIDS από $13.50 σε $750!). Αφήστε που η Sorokin τσέπωσε από το Netflix $320.000 δολάρια για να πουλήσει την ιστορία της, ποσό που ξεπερνά αυτό για το οποίο καταδικάστηκε (οι αποδεδειγμένες απάτες και κλοπές ήταν της τάξεως των $275.000)
Πάντως μετά από τόσα εκτενή άρθρα και μια σχεδόν δεκάωρη σειρά ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο ποια ακριβώς είναι η Anna Sorokin και τι δημιούργησε την Anna Delvey. Ίσως η ίδια να οχυρώθηκε τόσο καλά πίσω από το δημιούργημα της που να ξέχασε ποια είναι στ’ αλήθεια. Ίσως τόσο η Pressler όσο και οι δημιουργοί της σειράς να μην κατάφεραν να εμβαθύνουν τόσο στην ίδια όσο στις πράξεις της (τις οποίες ψιλοδοξάζουν). Όποιος κι αν είναι ο λόγος, σε αντίθεση με την πολιτεία της, ο βίος της Anna Sorokin παραμένει ένα μυστήριο που κανένας δεν ενδιαφέρεται να ξεδιαλύνει.
