Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Αν δεν χορταίνεις φεμινιστικά ψυχολογικά θρίλερ αναξιόπιστου αφηγητή τύπου Gone Girl: Luckiest Girl Alive
H Mila Kunis ζει το απόλυτο νεοϋορκέζικο όνειρο: πλησιάζει η μέρα που θα σταματήσει να γράφει άρθρα για δονητές και οργασμούς στο τύπου-Cosmopolitan περιοδικό που δουλεύει ακολουθώντας την αρχισυντάκτριά της στους New York Times ώστε να παντρευτεί επιτέλους τον απελπιστικά όμορφο και πλούσιο αρραβωνιαστικό της. Έχει όμως μια σκοτεινή πλευρά. Υπήρξε επιζήσασα του μακελειού στο σχολείο της από δύο συμμαθητές και φίλους της και κατηγορήθηκε από έναν άλλο επιζήσαντα (που πλέον είναι σε τροχοκάθισμα και ακτιβιστής κατά της οπλοκατοχής) ότι συνεργάστηκε με τους μακελάρηδες.
Τώρα, ένα true crime ντοκιμαντέρ έρχεται και αναμοχλεύει την ιστορία φέρνοντας στην επιφάνεια μυστικά, ενοχές και προσωπικούς δαίμονες. Το βιβλίο της Jessica Knoll (που υπογράφει και το σενάριο) είναι ένα από τα σκοτεινότερα φεμινιστικά ψυχο-θρίλερ αναξιόπιστου αφηγητή που βγήκαν μετά την επιτυχία του Gone Girl, όμως αυτή η επιδερμική, αναιμική μεταφορά του Netflix σε μορφή ταινίας δεν πάει βαθύτερα από μέσο οικιακό θρίλερ που τα τελευταία χρόνια βγάζει με το κιλό. Από τα απανωτά flashbacks (στανταράκι πλέον του είδους) προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη τη πραγματικά συνέβη εκείνη τη μέρα και τι σχέση μπορεί να έχει το μακελειό με ένα άλλο τρομακτικό συμβάν στη ζωή της ηρωίδας που προηγήθηκε.
Οι σκηνές στο λύκειο είναι δυνατές (εξαιρετική η νεαρή Chiara Aurelia από τη σειρά Cruel Summer ως έφηβη ηρωίδα αν και δεν μοιάζει καθόλου με την Kunis) και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον πιο χαλαρό, Sex & the City-ish τόνο του παρόντος ενώ σε σημεία ξεχνάς ότι βλέπεις ψυχολογικό θρίλερ αλλά κάποια glossy, φλύαρη σαπουνόπερα. Παρά τη θεοσκότεινη θεματική της η ώρα θα περάσει χαλαρά ανώδυνα και εκεί ακριβώς εστιάζεται το πρόβλημα. Δεν θα έπρεπε…
Αν σου άρεσε το Knives Out τότε μη χάσεις στις αίθουσες: See How They Run
To “Έγκλημα στα παρασκήνια” του Μαρή συναντά το Knives Out σ’ αυτό το ιντριγκαδόρικο και αρκούντως διασκεδαστικό meta αγκαθακριστικό whodunit (ή ποιοστόκανε σύμφωνα με τους ελληνικούς υπότιτλους) με τον Sam Rockwell και τη Saoirse Ronan ως τον μονόχνωτο επιθεωρητή και τη φιλόδοξη νεαρή αστυνομικό που ερευνούν έναν αληθινό φόνο στο παρασκήνιο της “Ποντικοπαγίδας” στο λονδρέζικο Γουέστ Εντ του 1953. Τ
ο θεατρικό της Αγκάθα Κρίστι γιορτάζει 100 παραστάσεις όταν ο Αμερικανός σκηνοθέτης που έχει αναλάβει την κινηματογραφική μεταφορά (Adrien Brody) δολοφονείται και φυσικά όλοι έχουν κάποιο κίνητρο γιατί ο τύπος ήταν επιεικώς μαλάκας. Υπάρχει κάπου ένα αστείο με τη μακροβιότητα της παράστασης, κάποιοι κάνουν τα πάντα προκειμένου να κατέβει – που να ήξεραν ότι 70 χρόνια μετά ακόμα συνεχίζεται- αλλά το κυριότερο είναι ότι αστυνομικοί και ύποπτοι έχουν επίγνωση ότι βρίσκονται σε ένα αγκαθακριστικό αστυνομικό μυστήριο και πράττουν ανάλογα (όπως πχ όταν κοροϊδεύουν σεναριακούς μηχανισμούς όπως η αφήγηση ή τα flashbacks… τη στιγμή που συμβαίνουν).
Χωρίς εμβάθυνση και background το εγχείρημα μπορούσε πολύ γρήγορα να κυλήσει στην (ποντικο)παγίδα της επανάληψης και της καρικατούρας, όμως ευτυχώς το καστ είναι σκέτη απόλαυση, το meta χιούμορ δουλεύει και στα 98 λεπτά ο ρυθμός τρέχει σφαίρα.
Για να συμπληρώσεις την τριλογία του (νέου) Halloween δες στη σκοτεινή αίθουσα: Halloween Ends
Τέσσερα χρόνια μετά το… overkill του Halloween Kills ο Michael Myers παραμένει άφαντος, το Haddonfield εξακολουθεί να ζει στον φόβο και τη μιζέρια και η Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) έπαψε να είναι η Πελλομαλού του χωριού και προσπαθεί να ζήσει ως φυσιολογική γιαγιά με την επιζήσασα εγγονή της σε σπίτι που δεν θυμίζει escape room. Όμως ξέρουμε πως το “φυσιολογικό” δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ, σωστά;
Το τελευταίο κεφάλαιο της (νέας) τριλογίας που ξεκίνησε το 2018 ξεκινάει με μία pre-credits σεκάνς που δεν εξελίσσεται όπως την περιμένεις, συνεχίζει με μια πλοκή που πάλι δεν είναι αυτό που νομίζεις και βαδίζει σε επίσης απρόσμενα -και δύσβατα- μονοπάτια. Βασικά είναι η πιο ανθρωποκεντρική προσθήκη της τριλογίας με έντονο κοινωνικό σχόλιο για τη φύση του Κακού, τους παράγοντες γέννησης ενός τέρατος και την αντιμετώπιση του τραύματος που ενώ είναι καλοδεχούμενα είναι τελείως παράταιρα με ένα franchise που μας έχει συνηθίσει σε σφαγές, ποτάμια αίματος και απανωτά μπου. Υπάρχουν κι απ’ αυτά και γι’ αυτό το όλο sequel μοιάζει κομματάκι συσχυσμένο και διχασμένο ανάμεσα στο αδέξιο ψυχοδράμα και το ανεγκέφαλο slasher.
Αν και με μικρότερο body count από το δεύτερο, οι φόνοι είναι πολύ πιο άγριοι και ευρηματικοί, ο τόνος πιο μισανθρωπικός όμως με ξεχειλωμένη διάρκεια και διαλόγους που ενίοτε κριντζάρουν. Παραμένει πάντως το καλύτερο αντίο στην αγαπημένη Laurie Strode της Curtis που κρεμάει επιτέλους τα χασαπομάχαιρά της μετά από 44(!) χρόνια.
