Γράφει ο Μαρίνος Νομικός
Το νέο κορεάτικο παγκόσμιο hit του Netflix και το trashy φωτορομάντζο του Ridley Scott House of Gucci στις προτάσεις μας γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο
Hellbound
Χαρακτηρίστηκε ως το “νέο Squid Game” επειδή α) είναι κορεάτικο β) είναι του Netflix και γ) είναι σουρεαλιστικό, υπερβίαιο, πεσιμιστικό του κερατά και totally fucked-up. Και πριν καλά καλά προλάβει να στεγνώσει το μελάνι από την ανακήρυξη του “Καλαμαριού” στη δημοφιλέστερη σειρά ever του streaming κολοσσού, ο τίτλος πλέον ανήκει στο νέο αυτό κορεάτικο αξιοπερίεργο που φέρει την υπογραφή του Yeon Sang-h, δημιουργού του cult ζομπο-έπους Train to Busan. Ράντομ πολίτες της Κορέας πληροφορούνται από ένα μυστηριώδες πνεύμα με φωνή Μπάτμαν ότι θα πεθάνουν μια συγκεκριμένη μέρα και ώρα κι ότι θα πάνε στην κόλαση για τις αμαρτίες τους. Πριν προλάβεις να πεις The Ring, πετάγονται από το πουθενά τρεις CGI δαίμονες, που μοιάζουν με μαύρη, τερατώδη εκδοχή του Michelin Man που σαπίζουν στο ξύλο τα θύματά τους πριν πάρουν τις ψυχές τους σε ένα τελετουργικό ολοκαύτωμα που αφήνει πίσω μόνο καρβουνιασμένους σκελετούς. Βασικά η σειρά ξεκινάει με μια τέτοια επίθεση -μέρα μεσημέρι σε κεντρικό δρόμο της Σεούλ- κι εκεί που περιμένεις μια υποτυπώδη έρευνα από εκείνους που ξεχωρίζουν ως πρωταγωνιστές, ένας αστυνομικός με προσωπική τραγωδία και μία μαχητική δικηγόρος, παραδόξως καταφέρνει να γίνει ακόμα πιο αλλόκοτη! Όχι μόνο δεν δίνεται καμία απολύτως εξήγηση για το τι είναι αυτοί οι δαίμονες, από που έρχονται και πως επιλέγουν τους καταραμένους (τουλάχιστον όχι στον πρώτο κύκλο) η πλοκή αλλάζει άρδην κατεύθυνση και εστιάζει στην άνοδο μιας θρησκευτικής αίρεσης – κάτι ανάμεσα σε Σαϊεντολογία, Aum Shinrikyo και QAnon– που δήθεν είχε προειδοποιήσει για τη μέρα που θα μας πάρει όλους ο διάολος (κυριολεκτικά) και τώρα δικαιωμένη πλέον και πανίσχυρη -με εκατομμύρια φανατισμένους οπαδούς- έχει γίνει χειρότερη από το δαιμονικό τρίο που κάνουν μπάρμπεκιου τους αμαρτωλούς. Κατάμαυρη, νιχιλιστική, κυνική και αφόρητα ωμή, το Hellbound δεν είναι απλά μια ιστορία τρόμου για δαίμονες που σέρνουν κοσμάκη στην κόλαση αλλά μια πολυεπίπεδη σπουδή πάνω στην πίστη, τον φανατισμό και τη χαώδη συμπεριφορά του όχλου, πότε σαν κοπάδι προβάτων, πότε σαν αγέλη λύκων, μπροστά σε ένα παγκόσμιο, κατακλυσμικό γεγονός. Ναι, οι συσχετισμοί με την πανδημία είναι έκδηλοι και σχηματίζουμε μια πολύ γλαφυρή, εφιαλτική, εικόνα του τι μας περιμένει έτσι και αποκτήσουν εξουσία οι θρησκόληπτοι ψέκες. (Netflix)
House of Gucci
Αυτό το διάρκειας δυόμιση ωρών trash φωτορομάντζο γύρω από τις δοκιμασίες, ίντριγκες, συνωμοσίες, πάθη, αντιζηλίες, προδοσίες, οικογενειακές προστριβές και επαγγελματικά σκαμπανεβάσματα του διάσημου Οίκου Gucci -που κορυφώθηκαν με τη δολοφονία του κληρονόμου Maurizio Gucci από πληρωμένο εκτελεστή που προσέλαβε η πρώην γυναίκα του Patrizia Reggiani στις 27 Μαρτίου 1995- έχει υλικό που γεμίζει άνετα έναν κύκλο του American Crime Story (όπου actually κατέληξε ο καημένος ο Versace που προφανώς κατούρησε στο πηγάδι) όμως για κάποιο λόγο έγινε το πιο πρόσφατο project του Ridley Scott (ένα μήνα μετά το The Last Duel) προσελκύοντας μάλιστα και μια πλειάδα σταρ, από Adam Driver και Lady Gaga, μέχρι Jeremy Irons, Al Pacino και έναν αγνώριστο και με καρτουνίστικη φωνή Jared Leto που δεν κατάλαβα αν υποδύεται τον Paolo Gucci ή τον Παύλο Κοντογιαννίδη.
Λες και βλέπεις βιντεοκασέτα του ‘80 με Πόντιους
Και θα μιλούσαμε για καθαρά σαπουνοπερικό υλικό αν δεν υπήρχε η παμμέγιστη Lady Gaga ως Reggiani που τους πήρε όλους παραμάζωμα. Είναι ίσως η μόνη από το καστ που κατάλαβε ότι η ταινία χρειάζεται ίσες δόσεις φινέτσας και trashαδούρας, camp υπερβολής και θανάσιμης σοβαρότητας και η Lady συνδυάζει όλα αυτά τα κομμάτια άψογα σαν Gucci αξεσουάρ λίγο πριν την επίδειξη. Από το πρώτο πλάνο που τη βλέπουμε να διασχίζει ένα χωράφι με την κάμερα να την αγκαλιάζει σαν Ιταλίδα σταρ του ‘50, ξέρεις ότι η ταινία έπρεπε να λέγεται House of Gaga. Είναι ο Οίκος της, η ταινία της, (ίσως) το Όσκαρ της και αναμφίβολα ο μοναδικός λόγος να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις πως θα ήταν το “Gucci φόρεμα” του Μαζωνάκη σε μορφή δυομισάωρης ταινίας. (Στις αίθουσες)
