Ο Stephen King γνωρίζει και πάλι δόξες αν κι εδώ που τα λέμε δεν σταμάτησε ποτέ να βρίσκεται στο προσκήνιο είτε βγάζοντας καινούργιο βιβλίο σχεδόν κάθε χρόνο είτε με κάποια νέα ταινία/σειρά/remake/reboot παλαιότερης δουλειάς του. Το Firestarter είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στη νέα KIng-μανία , το remake του ομώνυμου φιλμ του 1984 με την Drew Barrymore που με τη σειρά του βασίστηκε στο βιβλίο του 1980. Ούτε το βιβλίο ούτε η original μεταφορά συγκαταλέγονται στις καλές δουλειές του King οπότε ο πήχης για το remake ήταν ήδη χαμηλά. Η πλοκή παραμένει πιστή στο βιβλίο: Ο Zac Efron και η Sydney Lemmon συμμετείχαν ως φοιτητές σε ένα μυστηριώδες πείραμα όπου έλαβαν έναν ορό που τους χάρισε υπερφυσικές δυνάμεις, εκείνος είναι ισχυρός τηλεπαθητικός με τη δύναμη της υποβολής, εκείνη με ασθενή τηλεκίνηση. Η κόρη τους Charlie (Ryan Kiera Armstrong) γεννιέται με το χάρισμα της πυροκίνησης, δηλαδή να βάζει μπουρλότο μόνο με τη σκέψη της. Εννοείται πως η σκιώδης οργάνωση πίσω από το πείραμα θέλει τη μικρή για πειραματόζωο με συνέπεια η οικογένεια να βρίσκεται διαρκώς στη γύρα. Μέχρι που η μικρή τινάζει στον αέρα τις τουαλέτες του σχολείου μαζί και την κάλυψη της οικογένειας και η Οργάνωση στέλνει στο κατόπι τους έναν επίσης χαρισματικό δολοφόνο (ο Michael Greyeyes της κωμικής σειράς Rutherford Falls).
Στην εποχή όπου τα υπερηρωϊκά έπη είναι -κυριολεκτικά- όλα τα λεφτά λογικό να ξεσκονιστεί ο κατάλογος του King για οτιδήποτε περιέχει υπερδυνάμεις – και το Firestarter διαθέτει όλα τα προσόντα. Βασικά θυμίζει origin story του Pyro των X-Men με αλλαγή φύλου αλλά στο πιο σκοτεινό και απέλπιδο και σίγουρα όχι και τόσο συναρπαστικό. Το πρόβλημα είναι πως το στόρι σήμερα μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση χιλιοειπωμένο. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς σπουδαία δράση ή εφέ και στα σίγουρα καθόλου τρόμο (το Brightburn τα κατάφερε πολύ καλύτερα σ’ αυτόν τον τομέα) το νέο Firestarter είναι ένα ατμοσφαιρικό και προσεγμένο μεν αλλά αργό, μάλλον ανιαρό και προβλέψιμο υπερφυσικό δράμα για τη δημιουργία μιας απρόθυμης υπερηρωίδας – ή super villain, η μικρή μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσει οποιονδήποτε δρόμο. Bonus το υποβλητικό μουσικό θέμα που έγραψε ο θρύλος John Carpenter που ήταν να σκηνοθετήσει το original Firestarter αλλά τον απέλυσε το στούντιο γιατί είχε πατώσει το The Thing.
Ανεξάρτητα όμως από το αν θα πληρώσετε να δείτε το Firestarter στη σκοτεινή αίθουσα, ορίστε οι καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Stephen King που αξίζει να αναζητήσετε:
Carrie (1976)
Όπως και στο βιβλίο, ο τρόμος στο φιλμ που εκτόξευσε την καριέρα του Brian de Palma είναι υπαινικτικός: παρακολουθούμε τα πάνδεινα που περνά η ντροπαλή και φοβισμένη ηρωίδα (Sissy Spacek) από την παλαβιάρα θρησκόληπτη μητέρα της (Piper Laurie) και από τους «φυσιολογικούς» και γεμάτους αποστροφή προς κάθε τι το διαφορετικό, συμμαθητές της, γνωρίζουμε για το επικίνδυνο χάρισμά της (την τηλεκίνηση) και περιμένουμε το (λυτρωτικό;) ξέσπασμα. Η δύναμη της ταινίας πηγάζει από τις κορυφαίες ερμηνείες (Spacek και Laurie ήταν υποψήφιες για Όσκαρ) και την ικανότητα του de Palma να μας κάνει να συμπάσχουμε, να νιώθουμε τον πόνο και την ασφυξία της Κάρι, ώστε μετά όχι μόνο να συγχωρήσουμε τις πράξεις της αλλά να τις επικροτήσουμε κιόλας! Η ένταση χτίζεται σιγά-σιγά (και αποπνικτικά) μέχρι την κορύφωση του αιματηρού (και πύρινου) φινάλε στον χορό. Ο επίλογος (που δεν υπάρχει στο βιβλίο) είναι από τους πιο τρομακτικούς στην ιστορία και λάνσαρε το shock ending, σήμα κατατεθέν του είδους – με κάνει να πετάγομαι κάθε φορά που το βλέπω!
The Shining (1980)
Stanley Kubrick και Stephen King είχαν “έντονες δημιουργικές διαφορές” στα γυρίσματα όμως το The Shining εκτός από μια κλασική ταινία ψυχολογικού τρόμου αποτελεί και επίδειξη ενός μοναδικού σκηνοθετικού ταλέντου από τον αείμνηστο δημιουργό, που ήξερε πως να κάνει «καθαρό» σινεμά στέλνοντας παράλληλα γλυκές ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά! Ο Kubrick αγνόησε το βασικό στοιχείο του βιβλίου (το χάρισμα του μικρού έχει ελάχιστα να κάνει με την εξέλιξη της πλοκής) για να δώσει έμφαση στην απομόνωση, τη σταδιακή αποσύνθεση μιας σχέσης και την κλιμακούμενη αύξηση της παράνοιας με κατάληξη την απόλυτη τρέλα. Ο Jack Nicholson δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας του (το μάτι του μοιάζει να «γυαλίζει» στ’ αλήθεια!) ενώ η σκηνή που κομματιάζει με το τσεκούρι την πόρτα πίσω από την οποία κρύβεται μια χεσμένη-απ’το-φόβο-της Shelley Duvall (η οποία τράβηξε τα πάνδεινα στο γύρισμα στα όρια του bullying από τον τελειομανή νταή Kubrick), έχει περάσει πλέον στην ιστορία.
Christine (1983)
Την περίοδο που όλοι ήθελαν να μεταφέρουν στην οθόνη βιβλίο του Stephen King, ο John Carpenter έβαλε την προσωπική του τζίφρα σε εκείνο με το αυτοκίνητο που σκοτώνει όποιον αδικεί τον συνεσταλμένο ιδιοκτήτη του. Δράμα, σασπένς και έντονη νοσταλγία σε μια ταινία που μπορεί σήμερα να μην τρομάζει αλλά εξακολουθεί να παρακολουθείται ευχάριστα και να ψυχαγωγεί. Και είναι αδύνατον να μην ερωτευτείς την πανέμορφη κατακόκκινη Πλίμουθ του ’58…
Stand By Me (1986)
To καλοκαίρι του 1959 τέσσερις πιτσιρικάδες αδελφικοί φίλοι ξεκινούν ένα οδοιπορικό με σκοπό να βρουν το πτώμα ενός φίλου τους. Το ταξίδι τους επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις αλλά θα τους φέρει και πιο κοντά στην ωρίμανση, σ’ αυτή τη συγκινητική και με μια αύρα νοσταλγίας, μεταφορά του διηγήματος The Body του King από τον Rob Reiner. Το καστ είναι γεμάτο με νεαρούς stars-to-be (Corey Feldman, Kiefer Sutherland, Jerry O’Connell , John Cusack) συν τον Wil Wheaton του Star Trek The Next Generation και τον αδικοχαμένο River Phoenix. Κι αν η πλοκή, η αισθητική και η πιτσιρικαρία σας φαίνονται γνώριμα είναι γιατί απ’ αυτό (και το It) εμπνεύστηκε η cult σειρά Stranger Things.
Pet Sematary (1989)
Ένα απ’ τα πιο σκοτεινά και τρομακτικά βιβλία του King γνώρισε μία εξίσου ζοφερή μεταφορά από τη Mary Lambert σε σενάριο του ίδιου του συγγραφέα. Οικογένεια μετακομίζει σε σπίτι δίπλα από ένα ινδιάνικο νεκροταφείο ζώων που επαναφέρει ότι ταφεί εκεί στη ζωή και ανακαλύπτει με τον χειρότερο τρόπο ότι κάποιες φορές ο θάνατος είναι προτιμότερος. Νοσηρή ατμόσφαιρα, υποχθόνιος τρόμος, αβάσταχτα ηθικά διλήμματα, ο εφιάλτης της απόγνωσης συν ένα μωρό από την κόλαση που θα κάνετε καιρό να ξεχάσετε. Το remake του 2019 αν και διαφοροποιείται σε κάποια σημεία και δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο με το original, είναι αρκετά μελαγχολικό και creepy.
Misery (1990)
Διάσημος συγγραφέας (James Caan) παθαίνει ατύχημα και βρίσκεται καθηλωμένος στο απομονωμένο σπίτι μιας φανατικής (αλλά ψυχικά διαταραγμένης) θαυμάστριάς του σ’ αυτό το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ (από την πένα του King) που καταφέρνει να σε κρατάει καθηλωμένο (όπως τον ήρωα του) έως το τελευταίο λεπτό. Ο Rob Reiner καταφέρνει να στήσει μια εφιαλτικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με κλιμακούμενη ένταση και συνεχή αβεβαιότητα για το που θα καταλήξει η ιστορία. Η εξαιρετική Kathy Bates σκορπίζει ανατριχίλες στο ρόλο της ψυχωτικής νοσοκόμας και πήρε ένα Όσκαρ ερμηνείας για τον κόπο της.
The Shawshank Redemption (1994)
Για μένα, το απόλυτο δράμα φυλακής, ένας ύμνος στην ανδρική φιλία και μία από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ… period. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτό το σπαρακτικό (και συνάμα αισιόδοξο) δράμα βγήκε από την πένα του άρχοντα του τρόμου. Ο Tim Robbins ραγίζει καρδιές ως φιλήσυχος τραπεζικός που τρώει ισόβια για έναν φόνο και πιάνει φιλίες με τον Morgan Freeman που κόβει και ράβει μέσα στη φυλακή. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι μόνο ένα σχέδιο απόδρασης που ωριμάζει με τον χρόνο αλλά και μια ιστορία φιλίας και λύτρωσης που θα σας βρει στο τέλος με δάκρυα στα μάτια. Ένα αξεπέραστο αριστούργημα που ο χρόνος του φέρθηκε καλύτερα απ’ ότι το κοινό στην πρώτη προβολή του.
Apt Pupil (1998)
Σύμφωνα με αυτό το ανατριχιαστικό δράμα του Bryan Singer (από το ομώνυμο διήγημα του King) ο σπόρος του φασισμού υπάρχει μέσα σε όλους μας και περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να φυτρώσει (ή να μαραζώσει).. Μαθητής λυκείου (ο πρόωρα χαμένος Brad Renfro) ανακαλύπτει ότι ο ηλικιωμένος γείτονάς του (ο πάντα έξοχος Ian McKellen) είναι πρώην ναζί και κρύβεται με ψεύτικη ταυτότητα. Δεν τον καταδίδει αλλά, με πρόσχημα μια σχολική εργασία, τον εκβιάζει για να του διηγηθεί τι συνέβη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. “Όταν κοιτάς πολλή ώρα μέσα στην άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σου” έγραψε ο Νίτσε και αυτό ακριβώς συμβαίνει στον νεαρό ήρωα του θεοσκότεινου αυτού φιλμ.
The Green Mile (1999)
Το «Πράσινο μίλι» ήταν το πρώτο βιβλίο του King που κυκλοφόρησε σε συνέχειες και αναμφισβήτητα ένα από τα όμορφα και συγκινητικά. Στα χέρια του Frank Darabont (The Shawshank Redemption) γίνεται ένα συνταρακτικό δράμα φυλακών, ανθρώπινο, ζεστό, συναισθηματικά φορτισμένο και με θαμπή ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε αφήγηση παραμυθιού ή όνειρο. Το καστ είναι υπέροχο (ακόμα ένας μεγάλος ρόλος για τον Tom Hanks) όμως την καρδιά μας κλέβει ο τεράστιος (και πρόωρα χαμένος) Michael Clarke Duncan στο ρόλο του κατάδικου που αλλάζει τη ζωή των δεσμοφυλάκων του.
It: Chapter One (2017)
Το καλοκαίρι του 1989 στη μικρή πόλη Ντέρι του Μέιν εφτά απόκληροι φίλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια διαβολική οντότητα που εμφανίζεται συχνά με τη μορφή ενός μοχθηρού κλόουν. Το νέο “It” είναι πρωτίστως ένα εξαιρετικά καλογραμμένο και άπαιχτα παιγμένο δράμα ενηλικίωσης λίγο σκοτεινότερο από το Stand by Me και πιο κοντά στο πνεύμα του τηλεοπτικού Stranger Things (το οποίο σημειώστε πως χρωστάει την ύπαρξή του στο σύμπαν του Stephen King ενώ μοιράζεται τον πιτσιρικά Finn Wolfhard) αλλά και μία καθ’ όλα ανατριχιαστική ταινία τρόμου που χρωστάει πολλά στον Steven Spielberg και το αυθεντικό A Nightmare on Elm Street. Όχι μόνο μία από τις καλύτερες ταινίες από βιβλίο του Stephen King αλλά και η ΠΙΟ Stephen King του είδους. Εννοείται πως θα δείτε και το Chapter 2 (2019) όπου οι ενήλικες πλέον φίλοι επιστρέφουν στο Ντέρι για να αντιμετωπίσουν τον Pennywise μια και καλή, για να ολοκληρώσετε την ιστορία, όμως ο καταχθόνιος τρόμος του πρώτου δίνει στη θέση του στο θέαμα και τον κυκεώνα των, ευρυματικών είναι η αλήθεια, εφέ.
