Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι με κάνει μοναδικό. Όχι με την ναρκισσιστική και αυτάρεσκη εκδοχή της μοναδικότητας, αλλά κάτω από την υπαρξιακή αναγκαιότητα του τι μοναδικό ίχνος αφήνει κανείς πίσω του.
Και όσο θέτω το ερώτημα αυτό, τόσο ανακαλύπτω πως σε κάθε χαρακτηριστικό μου -προσωπικό, χαρακτηρολογικό ή επαγγελματικό κλπ- που θα μπορούσε να με ορίσει ως μοναδικό, ταιριάζουν ακόμη μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλοι που διαθέτουν ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό.
Οπότε φαίνεται πως η μοναδικότητα μου πάει περίπατο.
Κι’ ύστερα σκέφτομαι πως αν υπήρξα ποτέ πραγματικά μοναδικός ήταν μονάχα στο αγαπητικό βλέμμα κάποιου Άλλου. Αν αφήνουμε πίσω μας ένα μοναδικό βαθύ υπαρξιακό αχνάρι, αυτό βρίσκεται σκαλισμένο σ΄εκείνη τη ματιά ενός ανθρώπου που έστω για μια στιγμή μας αγάπησε.
Μ’ άλλα λόγια, μοναδικός γίνεσαι μονάχα όταν υπάρξεις, έστω για μια στιγμή, πολύτιμος για κάποιον Άλλο.
