Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Ο τρόπος που σχετιζόμαστε σαν ενήλικες επηρεάζεται καθοριστικά από τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμασταν με τους γονείς μας, αλλά και από τον τρόπο που εκείνοι σχετίζονταν μεταξύ τους.
Βλέπεις, η μαθητεία μας στις βαθιές σχέσεις δεν εντάχθηκε ποτέ σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και περιορίστηκε στην εκπαίδευση μας μέσα στην οικογένεια.
Και καταλαβαίνουμε πλέον ότι -με δεδομένη την κοινωνική πραγματικότητα των προηγούμενων δεκαετιών- μάλλον δεν είμαστε “προϊόντα” και των καλύτερων οικογενειακών σχέσεων. Μάλλον η σχεσιακή μας εκπαίδευση δεν ήταν και η καλύτερη, όσο κι αν μια πτυχή μας επιθυμεί να αθωώσει τους γονείς μας για την “εκπαίδευση” αυτή που μας πρόσφεραν.
Γι’ αυτό, αν έχει κανείς την “γενναιότητα” να απαντήσει σε ερωτήματα όπως:
– “Ενιωθα δεμένος/η με την μητέρα μου;”,
– “Ένιωθα πως με καταλάβαινε, πως με αγαπούσε;”,
– “Εγώ την αγαπούσα;”,
– “Ήταν θερμή και στοργική μαζί μου;”
– “Θυμάμαι να μ’ αγκαλιάζει και να με φιλά”;
– “Μπορούσα να της πω ότι αισθανόμουνα;”,
– “Μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μου;”,
μπορεί να εντοπίσει κατ’ αρχήν την συναισθηματική στέρηση μέσα στην οποία μεγάλωσε και μάλλον παγιδεύτηκε.
Ακόμη και αν δεν “θυμάται” μπορεί να θέσει σήμερα ερωτήματα όπως:
– “την αγκαλιάζω όταν την συναντώ;”,
– “μπορώ να της πω κάτι που με απασχολεί, χωρίς να φοβάμαι πως θα με επικρίνει ή θα στεναχωρηθεί κλπ;”
Αν οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι αρνητικές τότε κατά πάσαν πιθανότητα έχουμε παγιδευτεί -μάλλον ανεπίγνωστα- στην συναισθηματική στέρηση της παιδικής μας ηλικίας.
Κι αυτό, με την σειρά του, μπορεί να μας οδηγεί σήμερα, στην ενήλικη ζωή μας,
– να αποφεύγουμε εντελώς τις στενές σχέσεις,
– στην εμπλοκή μας για μικρό χρονικό διάστημα,
– στη διάλυση της σχέσης όταν ο Άλλος αρχίζει να “δένεται”,
– στην “προστασία” από την στενή επαφή με τον Άλλο, με την επιλογή μη διαθέσιμων συντρόφων,
-στην επιλογή ψυχρών συντρόφων,
ανακυκλώνοντας έτσι την στέρηση της παιδικής ηλικίας.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό μάθαμε, αυτό εμπιστευόμαστε!
Κάπως έτσι μπορεί να πει κανείς πως δεν αξίζει να μένουμε μαζί επειδή φοβόμαστε ότι θα καταστραφούμε αν μείνουμε μόνοι, αλλά και δεν αξίζει δέκα φορές περισσότερο να μένουμε μόνοι επειδή φοβόμαστε να είμαστε μαζί…
