Για ακόμα μια φορά γινόμαστε μάρτυρες της απληστίας των Πατριαρχών και της ανικανότητας τους να λύσουν με ειρηνικό τρόπο, μέσω διπλωματίας, τις διαφορές τους. Τους βλέπουμε να τοποθετούν την επικράτηση και το οικονομικό όφελος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.
Και όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του εθνικισμού, του φανατισμού, των ανισοτήτων, της έλλειψης σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων και των λαών, του μιλιταρισμού και των μεγάλων πολεμικών εκστρατειών, χαρακτηριστικά που συναντούμε σε όλα τα πατριαρχικά κράτη, διότι όπως είπε και η Σουηδέζα Berit As ένα Πατριαρχικό κράτος είναι αυτό που είτε συνέρχεται από ένα πόλεμο, είτε προετοιμάζεται για ένα πόλεμο. Ένα κράτος που σκοτώνει τους ανθρώπους για τη διαιώνιση του Πατριαρχικού συστήματος και της επιβολής της κυριαρχίας του και της δύναμης του, πάνω στους άλλους με βίαιο τρόπο. Ένα κράτος που δολοφονεί τους πολίτες του, εμπλέκοντάς τους σε βίαιες συγκρούσεις και μετά τους ανακηρύσσει ήρωες για να δικαιολογήσει τη απάνθρωπη συμπεριφορά του, απέναντι τους.
“Τα κατορθώματα της πατριαρχίας:
συντρίμμια και νεκροί, άστεγοι
…και μετά ήρωες!“
Θύματα όπως πάντα οι γυναίκες, που για χρόνια περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από τη λήψη αποφάσεων, που υποχρεώνονται να βιώσουν το μαρτύριο του πολέμου χωρίς να έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στη λήψη τόσων σοβαρών αποφάσεων, που αφορούν τις ίδιες και τα παιδιά τους, ώστε να προλάβουν το κακό.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται για χρόνια τώρα. Την είδαμε στην Κύπρο και τώρα τη βλέπουμε στην Ουκρανία. Γυναίκες της Κύπρου, Ελληνοκύπριες, Τουρκοκύπριες, Αρμένισες, Μαρωνίτισες, Λατίνες, γυναίκες της Ουκρανίας, γυναίκες της Αφρικής, εμφανίζονται στις φωτογραφίες κλαίοντας και ζητώντας βοήθεια…
Ακούοντας τον Πρόεδρο της Ρωσίας να μιλά για επίθεση με πυρηνικά όπλα διερωτάται κανείς που θα καταλήξει αυτός ο κόσμος με τέτοιους ηγέτες, και τι μπορούμε να κάνουμε, εμείς οι γυναίκες, για να σταματήσουμε αυτήν την καταστροφική πορεία. Ποιος είναι ο δικός μας ρόλος, σαν γυναίκες, μέσα σε αυτή την κοινωνία! Σίγουρα ο ρόλος μας δεν είναι να κλαίμε για να φωτογραφίζεται ο πόνος μας και να χρησιμοποιείται για προπαγάνδα, και ούτε μόνο να βοηθούμε για να λυθούν τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν. Ο ρόλος μας πρέπει να είναι πιο ουσιαστικός. Αλλά για να το πετύχουμε πρέπει να ξεσηκωθούμε και να διεκδικήσουμε ρόλο στη λήψη αποφάσεων που αφορούν εμάς και τα παιδιά μας και να αναλάβουμε ένα πιο ουσιαστικό ρόλο, ώστε να αποτρέπουμε κάθε καταστροφή. Στόχος μας η δημιουργία ενός κόσμου χωρίς πολέμους και βία, ενός κόσμου όπου θα κυριαρχεί η ισότητα, η δικαιοσύνη ο αλληλοσεβασμός.