Της Μαρίνας Αρμεύτη
Βρέθηκα πάλι στην αγαπημένη θάλασσα της Λεμεσού πρωί- πρωί! Όμορφο πράγμα να περπατάς δίπλα της, να σε χαϊδεύει το ανοιξιάτικο αεράκι που ολοένα γίνεται θερμότερο, μα που τώρα βρίσκεται στην πιο γλυκιά του φάση. Κατά τη διάρκεια μονολογούσα πως είμαι ευγνώμων και σκορπούσα ευχαριστίες στα βότσαλα, στους ήχους των ανεπαίσθητων κυματισμών, στους γλάρους και στις ραβδώσεις του νερού στον ρηχό βυθό της ακτογραμμής.
Από κάπου ακούστηκε καμπάνα και εγώ σκεφτόμουν πως η δικιά μου εκκλησία ξεκινά από τις πολύχρωμες μικρές πετρούλες, επεκτείνεται μέσα στο κοκκινογάλανο χρώμα της ανατολής και υψώνεται μέσα σε έναν χώρο του μυαλού τεράστιο που μοσχοβολά «λιβάνισμα» ιωδίου. Κι όπως μέσα στις εκκλησίες μαζί με τον ύμνο είναι και ο θρήνος, μοιραία το μυαλό μου πήγε στους δικούς μου «μάρτυρες». Όχι αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη στον Χριστό, μα αυτούς που πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη στη ζωή, στον άνθρωπο, στην ελπίδα και μαρτύρησαν μέσα στα κύμματα της Μεσογείου. 23,000 ψυχές από την έναρξη του πολέμου στη Συρία, είναι ο απολογισμός …κι η σκληρότητα του ανθρώπου δεν έχει τελειωμό.
Καθώς συνέχιζα να περπατώ, έλεγα να αφήσω πίσω μου τους ηχηρούς τίτλους των ειδήσεων. Να αφήσω πίσω μου τον Πούτιν και την ναυαρχίδα του, τον Ζελένσκι και τα αζοφικά σκυλιά του, τον Μπάιντεν και τους εξοπλισμούς του, τους απάνθρωπους βιασμούς,τα χαλάσματα, τον πόνο των καινούργιων προσφύγων, το «περίεργο» λοκντάουν στην Σαγκάη και τα σκυλιά ρομπότ, την Ρούλα Πισπιρίγκου και τον Μάνο της. Και τα κατάφερα για λίγο. Έστω για λίγο.
Και σκεφτόμουν πως είναι όμορφο σωσσίβιο στον άνθρωπο να φουσκώνει το στήθος του με μικρά «ευχαριστώ». Επιστημονικά έχει αποδειχθεί πως εκκρίνονται ορμόνες γαλήνης και ηρεμίας. Πρακτικά έχει αποδειχθεί πως συνδέονται με χαμόγελο. Κι όλο σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκει μια θάλασσα δικιά του, να της ξεφορτώνει για λίγο τα βάρη μιας ασήκωτης πραγματικότητας για να μπορεί να ανακτά δυνάμεις και να συνεχίζει τη «βόλτα» του χωρίς να τρελαίνεται.
