Της Ανθής Ερμογένους
Ο μικροαστός αυτός, δεν ξέρω αν διεκδικούσε την ιδέα της αγάπης ή ζει στο πλαίσιο του πατέρα του. Αναπόδραστος από το σχήμα. Απ’ τα μικράτα του μια αποστολή: να γίνει ο προκομένος γιος. Ζει ως τα τριάντα τη φαντασίωση του επαναστάτη: θα τα τινάξει όλα, θα φτιάξει αγρόκτημα, θα ζήσει με τον έρωτα του, θα εγκαταλείψει τη συγυρισμένη δουλειά, θα κάνει το χόμπι επάγγελμα. Δεν θα. Ασήκωτη απόφαση να γκρεμίσεις μικροαστικά τείχη.
Έπειτα συνεχίζει σαν μάνα με επιλόχεια. Αναγέννησε το σχήμα, δεν μπορεί να εγκαταλείψει την ευθύνη της τροπής της απόφασης που ήδη πήρε από τη ζωή που διάλεξε για να ικανοποιήσει γονείς, το βαφτίζει επιτυχημένες επιλογές, παρουσιάζεται ευτυχής. Επιλέγει να συνεχίσει να συναναστρέφεται με μπουρζουάδες, σαν αυτούς που θέλει να τους μοιάζει.
Δεν πέρασε από φοιτητικές παρατάξεις. Κάπου στα τριαντα κάτι θυμάται και πλασάρεται σαν πολίτικλι ενδιαφερομενος, έχει πρεστίζ να σε χαιρετάνε βουλευτές. Τώρα που μεγάλωσε, σχεδόν περιφρονεί όποιον δεν αγόράσε σπιτι ή έχει Mazda του 2004, δεν βρίσκει για αυτό καμιά δικαιολογία, αναμασά «όποιος θέλει μπορεί».
Κάνει τραπέζια με κέτεριγκ, λέει στη γυναίκα να καλέσουμε τους σαν εμάς καμωμένους. Έπειτα πάει με αυτούς τους νεόπλουτους στα τοπικά μπουζούκια, απαραιτήτως πρώτο τραπέζι, δεύτερο δεν γίνεται, τον «κλειδώνουν» τα μπας-κλας. Βρέχει το λαρύγγι με ελίτ μπουκάλι, αλλά όχι σαμπάνιες, παίζει τόσο-όσο κι αυτός τον απλό άνθρωπο -αυτοί θα τον θαυμάσουν- λαδώνει το έντερο με μεγάλα πλάτερ, όχι τα μικροφτηνά. Υπάρχουν πλουσιότεροι του, αυτούς επιλέγει ως κύκλο του, οι καλές γνωριμίες σε πάνε ψηλά. Ντύνεται σαν αυτούς, να περνιέται τέτοιος στους έξω παρατηρητές, έπειτα γλύφει όσα ξερνάνε. Ο Μπουνιουέλ τον είπε επιλοχία. Ούτε λοχίας ούτε λοχαγός. Σκληραφέντης κατωτέρων, υποτακτικός ανωτέρων. Μεσοηγεμονίες.
Ερωτοτροπεί με τη γυναίκα του μιμητικά, την περιφέρει στις συγκεντρώσεις ονομάζοντας την «ήρωα» του. Μικραφήγηση υποστηρικτικού ρόλου, αναγνωρίζοντας είδει ενοχικά τις ανοχές της. Eνθαρρύνση να συνεχίσει στο βολικό σχήμα, ασορτί κοινωνικών προδιαγραφών. Αυτή πρέπει να έχει προκομένη δουλειά, κυρίως στο δημόσιο, οπωσδήποτε όχι ηγετικό ρόλο, ή, αναζητήσεις. Παρόμοια εγκλωβισμένη. Έπειτα περφόρμανς ευτυχίας. Περνάμε καλά στα καμαρίνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Κατά φαντασίαν ευτυχισμένοι.
Η ιδεολογία του ίδια με των ενσωματωμένων, δεν αλλάζει παύλα, ούτε τελεία, συνθηματολογεί, δεν αμφισβητεί, δεν έχει απορίες. Αυτού του είδους μιικροαστός (που ήθελε να μοιάζει μεγαλό) ίσον μοιραία άβουλος. Ψηφίζει κομματικά μεγάλα στελέχη και φερόμενα φαβορί σε εκλογές, φαντασιώνεται είσοδο στην κεντρική ή, έστω να έχει πολλούς γνωστούς εκεί μέσα, να τους ονομάζει «πολύ φίλους του». Καταφέρνει να έχει στον κύκλο του τελικά μόνο τις δευτεροκλασάτες παρατρεχάμενες γλίτσες και τις νομίζει για σημαντικές προσωπικότητες ή κλειδί εισόδου.
Ο οπορτιουνιστής αυτού του είδους μικροαστός, αν του προταθεί θέση στο ψηφοδέλτιο άλλου κόμματος, ίσως θεωρήσει αυτόματα τον εαυτό του μεγαλειώδη, ίσως αποσχιστεί. Βρίσκει προκαταβολικές δικαιολογίες, κυρίως για το κόμμα του που στο σκάουτιγκ δεν αναγνώρισε, δεν εντόπισε την ανερχόμενη προσωπικότητα του, που ξέρει τόσο κόσμο, που αν τον περιλάμβαναν, να δείτε πως θα τα έβαζε όλα σε τάξη.
Αν του προταθεί στο δικό του κόμματος του, θα είναι αυτός που φαίνεται στις κάμερες και στις συγκεντρώσεις πίσω από αρχηγούς, επαρχιακούς και στελέχη που ποτέ δεν ξεπόρτισαν να κάνουν παρέα με κόσμο έξω του κόμματος. Νομίζει είναι συνταγή επιτυχίας. Ξεκινά τις ομιλίες του με απόφθεγμα κάποιου σοφού. Δεν έχει δικό του γιατί ποτέ δεν ξανοίκτηκε και δεν βούτηξε στο ψαχνό της κοινωνίας. Μιλά με πυρωμένο κομματικό λόγο χωρίς αποκλίσεις. Δεν θα βγεί, θα πει αδικήθηκε, δεν κατανόησε ποτέ πως έκανε κύκλους στους λάθος ανθρώπους, πως η ζωή του δεν είχε προσλαμβάνουσες να δημιουργούσε να γίνει προσωπικότητα ξεχωριστή με λόγο που κεντρίζει. Ένας άνθρωπος που αν ήθελε, ίσως να μπορούσε. Αν αποδρούσε από το σχήμα.
Τους ανθρώπους τους μετρά με τους κανόνες. Ο μικροαστός είναι ο δικός μου εξόριστος. Ο τρίτος ενικός της παρατήρησης με κάνει να χαμογελώ θλιμένα (κάποτε με συμπόνια) στη θέα του. Πένθησε έπειτα αδέξια τους έρωτες που άφησε, αυτούς που δεν ταίριαζαν στη μεγάλη εικόνα. Κρατά λάφυρα τους μέσα στις φαντασιώσεις του, ή στο search history του, παίρνοντας τζούρες ουσίας. Κλείνει την φαντασιακή πρόθεση του να το ζούσε, με μια σέλφι με την σπιτικιά προκομένη σύζυγο. Στην καταληκτική εκδοχή του στα 70κάτι, θα κάνει τις παραδοχές του. Θα είναι αργά.
Και το πιο απαρηγόρητο, ίσως ο ίδιος να είναι ακόμα ένα ημι-κάτι.
