Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
Οι διακοπές είναι πάντα μια παλινόρθωση της παιδικής ανεμελιάς μας. Ή αυτό φιλοδοξούν να είναι. Ένα αίτημα ξέγνοιαστης παιδικότητας που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Αλλά όλοι ξέρουμε πως δεν είμαστε πια παιδιά κι ίσως γι’ αυτό σχεδόν πάντα ο Σεπτέμβρης συνοδεύεται από μια πικρή γεύση ματαίωσης.
Γι’ αυτό σου λέω, ετούτη τη χρονιά δοκίμασε ένα παιχνίδι λίγο διαφορετικό.
Βρες λοιπόν μερικές ξυλομπογιές ή κάποιους μαρκαδόρους ή ένα κομμάτι πλαστελίνη και ξεκίνα να χρωματίζεις χαρτιά. Είναι ανάγκη να μουτζουρώσεις μερικά λευκά χαρτιά. Μπορείς αν θες ακόμη και να ζωγραφίσεις τα χέρια σου. Μπορείς να χρωματίσεις τις παλάμες σου. Κι ύστερα σκύψε με ευλάβεια και μύρισε το χαρτί, επέτρεψε στην οσμή του χρωματισμένου οινοπνεύματος να σε ταξιδέψει πίσω. Άσε την λαδωμένη αφή της πλαστελίνης να σε πάει εκεί που ξέρει. Πίσω στο μικρό παιδί μέσα σου. Πάρε μυρωδιά το μικρό παιδί εντός σου. Και μην σε νοιάζει: η μητέρα δεν είναι πια εκεί για να σε μαλώσει.
Ίσως να σου φανεί λίγο αμερικανιά αυτό, αλλά ξέρεις, η όσφρηση είναι πάντα η κατάλληλη πύλη για τέτοια ταξίδια στο χρόνο. Και κάπου εκεί πίσω βρίσκεται μόνο του ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί εγκαταλειμμένο, κακοποιημένο, φοβισμένο κι ίσως ανυπεράσπιστο. Ένα ξεχασμένο παιδί. Κάπου εκεί πέρα πίσω βρίσκεται ένα απαρηγόρητο μικρό παιδί που χρειάζεται επιτέλους τον καθησυχασμό σου.
Μπορείς ακόμη να του επιτρέψεις να γράψει μερικές λέξεις με το «κακό» του χέρι, ίσως κάτι να θέλει να σου πει, που τότε δεν του επιτράπηκε. Δοκίμασε με το ζερβό σου χέρι να γράψεις ότι θέλει να σου πει. Άκουσε αυτό το μικρό παιδί που είναι φυλακισμένο μέσα σου. Νοιώσε το. Κάν’ το μια αγκαλιά. Ίσως να του δώσεις κι ένα φιλί στο μέτωπο. Και διαβεβαίωσε το πως τώρα πια είσαι εσύ εκεί να έχεις το νου σου. Να το αγαπάς και να το προσέχεις.
Έχει πολύ δίκιο αυτός το στίχος που λέει «μου’ γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά, το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι».
