Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*
Καθώς οι μέρες περνούν απ’ έξω μας, αφήνοντας ανέγγιχτο το μέσα μας, εγώ όλο ποθώ μια Κυριακή.
Μια Κυριακή που θα με κοιμήσεις από βραδύς κι ύστερα, λέει, που θα με ξυπνήσεις απ’ το πρωϊ.
Μια Κυριακή που θα με πας βόλτα.
Ακόμη και εκκλησία μπορείς να με πας.
Να ανάψω ένα κερί στη χάρη σου.
Μια Κυριακή που θα δούμε αγκαλιά τα παιδιά να παίζουν φωνάζοντας “φτου ξελευτερία σε όλους”.
Μια Κυριακή που θα φάμε στο ίδιο μεσημεριανό τραπέζι “κάτι” με πατάτες στο φούρνο.
Το απόγευμα θα με πας στο Λούνα Πάρκ να κοιτάμε πάλι τα παιδιά και τους γονιούς που τα καμαρώνουν από μακριά κι όλο τους γνέφουν και τους κάνουν νοήματα μυστικά, δικά τους.
Και το βράδυ θα νυχτώσει πάλι Σάββατο και θα με κοιμήσεις από νωρίς και η άλλη μέρα θα ‘ναι πάλι Κυριακή.
Κι οι μέρες θα περνούν ολόϊσια μέσα απ’ την καρδιά μας.
Οι μέρες που θα ‘ναι Κυριακές.
