Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Μην έχετε αμφιβολία πως -παρά το γεγονός ότι γράφω εδώ καμιά “σοφία” της στιγμής- συμπεριφέρθηκα και εγώ συχνά στη ζωή μου με τρόπο επιζήμιο και βλαπτικό για Άλλους ανθρώπους.
Ακόμη κι αν αυτό αφορά τα ίδια τα παιδιά μου ή άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Που πάει να πει, μην θεωρήσετε ποτέ ότι τα επαγγελματικά, διανοητικά ή ακαδημαϊκά επιτεύγματα είναι ικανά να μας λειάνουν τόσο που να μην “κόβουμε” τους Άλλους. Συχνά μάλιστα και οι επιστήμονες που έχουν μάθει να στηρίζονται στο μυαλό τους, όπως άλλοι “στηρίζονται στα δυο τους χέρια” ή άλλοι στο σεξ ή στο γραμμωμένο σώμα τους ή άλλοι στις εξαρτήσεις, έγιναν αυτό που έγιναν γιατί όταν ήταν παιδιά δεν “στηρίχθηκαν” στις συνδέσεις με την οικογένεια τους. Είναι δηλαδή πολύ τραυματισμένοι άνθρωποι.
Παρ΄ όλα αυτά ή ίσως και εξαιτίας, κοιτώ τον τωρινό εαυτό μου με μια συμπόνοια και μιαν αυτοσυγχωρητικότητα, που με κάνει να σπάω αυτή την αλυσίδα της “ντροπής” και του τραύματος, που κύριος οίδε πόσες γενιές πίσω ξεκινά.
Γιατί ξέρω πια πως αυτός ο πόνος που προκάλεσα δεν ήταν παρά η αντανάκλαση του δικού μου πόνου. Όπως και ο δικός μου πόνος δεν ήταν παρά αντανακλάσεις του πόνου των δικών μου άλλων. Σαν ένας θαμπός ή σπασμένος καθρέφτης που εύλογα αντανακλά την θαμπάδα και το σπάσιμο του.
Γιατί ξέρω πια πως υπήρξα ένας τραυματισμένος και εύθραυστος άνθρωπος, χωρίς σύνδεση με τον πυρηνικό μου Εαυτό και άρα χωρίς σύνδεση με τους Άλλους.
Θέλω να πω, πληγώνουμε τους άλλους γιατί πονάμε κι αυτό δεν είναι καθόλου δικαιολογία ή διαφυγή.
Είναι η αναγκαία αναγνώριση της αλήθειας μας που θα μας βοηθήσει στη συνέχεια να μην πονάμε για να μην πληγώνουμε.
Που θα μας βοηθήσει ακόμη να μάθουμε ότι δεν είμαστε ο πόνος μας, αλλά “κάτι” πολύ πολύ ευρύτερο απ’ αυτό. Κι αυτό το “κάτι” χρειάζεται να το ανακαλύψουμε ξανά και ξανά κάθε στιγμή.
ΥΓ. Μην ξεχνάτε να γυαλίζετε συχνά πυκνά τους καθρέφτες σας και να τους κρατάτε καθαρούς και ακέραιους.
