Έχει κρατήσει τη ζωή από τα κέρατα. Κι η ζωή ήταν ένας μαινόμενος ταύρος. Δεν ήρθαν εύκολα τα πράγματα μα δεν γούσταρε και να κλαίγεται. Λίγοι κι εκλεκτοί ήξεραν τι περνούσε. Όχι, δεν διεκδίκησε ποτέ έπαθλα ηρωισμού. Τέτοια μίζερη εγωπάθεια δεν την συγχωρούσε. Διέθετε, αδιαμφισβήτητα, δύναμη, εξυπνάδα, ικανότητες και ταλέντο. Ιδιαίτερα στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων. Εξελισσόταν συνεχώς. Γινόταν σφουγγάρι, απορροφούσε κι ομόρφαινε.
Όμως…burnout λέγεται αυτό. Κάπου εκεί στα πενήντα! Ξέφυγε ο ταύρος, ή μάλλον επέλεξε να τον αφήσει να φύγει. Αρκετά. Δεν ήθελε να προσπαθήσει για τίποτε άλλο πια. Δεν ήθελε να πείσει κανέναν πελάτη, δεν ήθελε να ευχαριστήσει κανένα αφεντικό, δεν ήθελε να είναι ούτε “το καλό παιδί” ούτε το κακό ούτε τίποτε πια. Δεν ήθελε ούτε να εντυπωσιάσει ούτε να χειροκροτηθεί. Ήθελε απλά να κοιτάξουν την δουλειά τους όλοι. Ήθελε γαλήνη.
“Μα οι υποχρεωσεις; Τα παιδιά; Τα δάνεια; Το lifestyle; ” Δεν ήθελε να ακούσει τίποτε. Δεν νοιαζόταν εξάλλου. Το μόνο που είχε σημασία ήταν πως δεν μπορούσε να ανοίξει ξανά το στόμα να πείσει. Κυριολεκτικά εμετός ερχόταν. Πονούσε το στομάχι ενώ οι φωνητικές χορδές αρνούνταν να υπακούσουν. Αρρώστησε. Αρρώσταινε. Άκουγε το μέσα να ουρλιάζει. Άκουγε τους έξω να κρίνουν. Έβλεπε τα “πρέπει” να κουνάνε το δάκτυλο επιτακτικά κι έβλεπε την καρδούλα να ανθίζει στα “θέλω”.
Και να σου πω την αλήθεια; Θέλω να δω αυτό το πλάσμα να τα βροντάει όλα και να φεύγει! Όχι για χάρη μιας ψευτοεπανάστασης μα για χάρη μιας, κάποιας έστω, αυτοπροστασίας.
