Της Μαρίνας Αρμεύτη*
Είναι εύκολο να γράψεις όταν αντλείς από τον θυμό. Τα λες και ξεθυμαίνεις. Βγει δεν βγει κάτι εσύ τα «είπες» κι ένα «ουφ» ξεφυσάς ξαλαφρωμένος. Και συνεχίζεις να τραβάς κουπί ώσπου να αντιληφθείς πως πελαγοδρομείς ανάμεσα σε διαβατήρια, πλυντήρια, “this is Cyprus”, Cypra, σφαγεία ζώων, σφαγεία ανθρώπων, σφαγεία συνειδήσεων, μπλόκα, ταλαιπωρία, πειράματα, ο πολιτισμός στον αναπνευστήρα, η ελπίδα στον αναπνευστήρα, η Αμμόχωστος εκπνέει όπου νά ‘σαι. Και πόθεν έσχες χωρίς παραστάσεις και λίστα Γιωρκάτζη στα κρυμμένα. Και συνεχίζεις να τραβάς κουπί σε ένα πέλαγος αποχαυνωμένων. Καναπές, κουβερτούλα, δουλειά, μάππα, νύχια, παιδιά, καμιά λαθραία έξαρση ανώδυνου-τάχα-φλερτ, καμιά αγωνιστική έξαρση για παντός είδους συνωμοσίες, 5g, covid 19 και βάλε… Κι εσύ τραβάς κουπί και πουθενά ένα καράβι, ένας φάρος έστω, μια στεριά, ένας θεός ξέρω γω. Και γράφεις και ξεθυμαίνεις. Την άλλη μέρα δουλειά, το νοίκι, μισθοί, άγχος, θυμός, αγωνία με τον παλιό ιό και τα Κοινωνικά πειράματα. Είσαι ένα χαμπστεράκι σε τροχό. Καμία φορά βγαίνεις και στους δρόμους. Πλακάτ, πανό, «παραιτηθείτε», νιώθεις περήφανος, νιώθεις ηλίθιος, δεν ακούει κανείς μα ωστόσο κοιμάσαι πιο ήσυχα τα βράδυα. Εσύ τουλάχιστον «έκανες το καθήκον σου», λες και σβήνεις το φως.
Εγώ όμως θα σου πω ένα άλλο παραμύθι. Δεν έκανες το καθήκον σου. Απλά το ξεφορτώθηκες. Τι να κάνεις; Ξέρω γω;
Εγώ μια διάγνωση ψιθυρίζω εδώ μόνη μου, στα κύματα. Αλλά να σου πω κάτι; Αν αποφασίσεις να ξεβολευτείς θα βρεις και τη λύση.
*Φιλόλογος-Ποιήτρια
**Κύρια φωτογραφία από Άκο Αβραάμ
