Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Πρόπερσι ήμασταν σε ένα σπίτι που ψήναν σούβλες τζαι ήρταν κάτι κορουδες που δούλευαν μπαρ-γούμεν σε κάτι τοπικές μπυραρίες. Η μία είχεν τα με τον Αρκόγιαννο. Έτσι ήταν γνωστός. Είχε και τατουάζ “Arkogiannos”. (Το προφίλ του κυρίαρχου πρέπει να το κάμνεις ορατό). O Αρκόγιαννος είχε μάντρες, πολλές τσούρες, κτηνοτρόφος δηλαδή, και εβάωσεν την μιτσιά στη μάντρα να γαλευκει.
Τζίνη έφευκεν του και χώνετουν στις δίπλα μάντρες, έβρισκεν την τη νύκτα, ετσακώνονταν, εδίαν της κανένα δυο πάτσους, έλεεν της εγώ σε έκαμα άνθρωπο κόρη, κώλε τίτσιρε…. Επίστευκεν τον για το θαύμα που της επρόσφερε και το dependency, έκαμναν σεξ, έλεεν της μετά: Εν θέλω να σε δέρνω ρε μωρό, εβρίσκαν τα (τζίνη μόνο μπαρ ήξερε να κάμνει ως δουλειά στη ζωή της, για αυτό τον επίστευκε). Ο Αρκόγιαννος εγόραζεν της φουστάνια. Και κυρίως, το Σάββατο που επούλαν τα γάλατα και τες αναράες του, έπαιρνεν την μπουζούκια που της άρεσκαν πολλά. Ενώ επηενε με πέντε Αδρωπους τζινος, έπαιρνεν την και την κορούα. Ήταν οπως το πιστοποιητικό, ο βουλοχέρης της σπουδαιότητας του η κορούα. Εφόρεν το φουστάνι το ζεπρέ που της έπιασε, έπρεπε να του ξανανταποδώσει το θαύμα που της έδωκε. Εγόραζεν ο Αρκόγιαννος 30 πανέρια γαρύφαλλα που τη λουλουδού να λούσει την κορούα, που ‘ψαχνε πάντα τον άντρα τον βαρβάτο τον κουβαλητή, εξαργύρωνε προοπτική αποκατάστασης στα γαρύφαλλα του Αρκόγιαννου.
Τζίνο ονειρεύκετουν. Άλλες ονειρεύονται μόντελιγκ. Τζαι οι δύο περιπτώσεις να καταξιωθούν για την εικόνα τους. Ο Αρκόγιαννος σαν άλλη Βίκυ Καγια ήξερεν το. Και δικαιούτουν να τη ξεφτιλίζει.
Έλουνεν της τα γαρύφαλλα, τάχα έδωκα σου το χαλάλι σου τωρά, τζαι εβάραν της ύστερα το πρώτο πισκάλιο, μόλις άρκεφκε το τραγούδι που του άρεσκε. Είχε μπουκωμένο το τσιάρο και εβάραν το πρώτο παλαμάκι, αργά, δυνατά, βαρβάτα, ακουετουν σαν τον πάτσο, μετά πιο γλίορα, εδίαν ρυθμό. Εξεκίναν και πισκάλιαν παλαμάκια και γύριζε πάνω της. Ήταν το σήμα. Εδειχνεν της με τον δείκτη – το δεύτερο πιο μεγάλο δάκτυλό (το πρώτο εφύλαεν της το σαν δώρο, σαν την τύχη της που εν στα χέρια του, σαν το πέρασμα στα μπούτκαμπ, σαν το κόκαλο που διας του σκύλου άμα του πεις πήδα, ή δωσ’μου το χέρι σου, ή λαξε, και κάμνει το). Έδειχνε της το τραπέζι να φκει και λάλεν της: Τωρά, χόρεψε μας.
Όπως το λέει η Ζέλεια πιο κάτω. Όπως το αρκούδι που φκάλλει ο γύφτος στις πλατείες να χορέψει.
Να τον θαυμάσουν οι αδρώποι του στο τραπέζι. Εδίαν της το σήμα τζαι ‘συρνεν της λία γαρύφαλλα και τζινη έβκαινε και ‘καμνε τσιφτετέλια να κραθκιεται ως η favourite του governor.
Όπως οι κορούες στο GNTM. Προσβάλλουν τες, νομίζουν εξαρτάται η τύχη τους που τα χέρια τους και σιωπούν καθυποταγμένες.
Φταίει ο Αρκόγιαννος, φταίει η κορούδα που νόμιζε αν δεν έχει Αρκόγιαννο εν θα ‘χει κάτι άλλο; Φταίει το GNTM; Φταιν οι κορούες που νομίζουν χωρίς την Καγιά και την ανοχή εν θα ‘ρτει το μέλλον τους; Φταίει η κοινωνία που τες εγκλώβισε στην ανάγκη της εικόνας; Φταίει η λοβοτομή ότι το γυναικείο σώμα εν εργαλείο; Εν ένα ερώτημα.
______________________
Ταυτίζω τουντο στόρι με το supremacy στόρι που έβαλε η Ζέλεια Γρηγορίου:
“Έλα Κυπρία, είπε το ξόανο η τσατσά η Καγιά, στην κυπρία που πήγε στο GNTΜ (έκαμα το google για να δω ποιοι ήταν τζείνοι οι τέσσερις κακές αδελφές κακές γυναίκες καραγκιόζηες της ελληνικής σόου μπιζ). “Έλα Κυπρία, κάνε μας κάτι”, είπε η Καγιά, κι αναδίπλωσε μέσα από τις στάχτες του φοίνικα το ελλαδικό υπεροπτικό ηγεμονικό βλέμμα επί της καθηλωμένης κυπρίας, γεμάτο αυτο-λαγνεία και περιφρόνηση μαζί για την κυπρία. Κάνε μας κάτι Κυπρία, όπως λένε στο αρκούδι χόρεψε, όπως είπε ο νταβατζής στη ρωσίδα πριν τη σαπίσει στο ξύλο άμα ο πελάτης θέλει θα το κάμνεις τζαι που πίσω. Γιατί μάνα μου δεν τους έκαμες κάτι τζαι συ, γιατί δεν ανασήκωσες το μεσαίο δάχτυλο στο δεξί τζαι να τους πεις ένα κυπριακό ασσσιχτίρ;”
