Γράφει η Ανθή Ερμογένους*
Ο Μακρόν δεν κέρδισε με τις ατζέντες πολιτικής του και η Λεπέν δεν έχασε. Η Γαλλια που πέρασε διαφωτισμό, η Γαλλία που πέρασε αναγέννηση, η Γαλλία η ψυχή των κινημάτων, σε επίπεδο κράτους ζει εδώ και λίγα χρόνια έντονη καταστολή του πνεύματος αυτού μεσω αστυνομικοκρατίας. Άρα ας συγκρατήσουμε λίγο τα λάβαρα της νίκης και ας μην λέμε παραπάνω κουβέντες σαν τους φούρνους.
Το να χάνει η Λε Πεν είναι ένα πράγμα, το πανηγύρι για νίκη Μακρόν είναι άλλο. Οι εκλογές αυτές δεν μπορούν να μεταδοθούν απλά με φουσκωμένα περήφανα στήθια για νίκη Μακρόν έναντι Λε Πεν. Και καλά νίκη της δημοκρατίας εναντίον της ακροδεξιάς. Ο Μακρόν δεν έγινε ξαφνικά ο μεγάλος δημοκράτης ηγέτης. Από τη στιγμή που σε όλη την Ευρώπη, εδώ και αρκετά χρόνια, όλοι έχουμε να επιλέξουμε και να ψηφίσουμε τον λιγότερο κακό, αυτό, οφείλει να αναδείξει το έλος. Οι διαφορές στο πολιτικό πρόγραμμα των δύο απέχουν ελάχιστα. Αν έχεις να επιλέξεις μόνο μεταξύ ενός «ακροκεντρώου» με συγκεκαλυμμένες απόψεις και της ακροδεξιάς, τότε ο ενεστώτας των πολιτικών επιλογών και της Ευρώπης είναι πιο προβληματικός από ό,τι φοβόμασταν. Ποια η διαφορά των δύο; Η διαφορά είναι στο ότι η Λε Πέν κάποτε μίλησε ανοικτά για τις θέσεις της με τους μετανάστες. Ο Μακρόν απλά δεν μίλησε. Και όταν δεν λες κάτι, δεν υπάρχουν πιθανότητες να εντοπιστεί λάθος φράση.
Καταρχήν ας το πάρουμε απλοϊκά. Το 42% της Λεπέν ισοδυναμεί με σχεδόν μισό πληθυσμό ακροδεξιάς πρόθεσης. Κυρίως αντιστοιχεί σε 10% αύξηση από τις προηγούμενες εκλογές. Υπέροχη εποχή για τους απανταχού Χιτλεροτσολιάδες. Ξέρουν ότι είναι θέμα χρόνου η επικράτηση της ακροδεξιάς. Ότι έγινε απλά ένα postpone. Και ότι μια χαρά θετικά πάει το scheduling.
Άλλο. Το να αναμασά κανείς τη σαχλαμάρα, ότι οι πολλοί μετανάστες έγιναν πρόβλημα και «φταίει» για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία (ή οπουδήποτε) είναι τόσο ποταπό όσο το να λες φταίνε οι μαύροι για την ύπαρξη του ρατσισμού, φταίνε τα παιδιά για την ύπαρξη της παιδεραστίας. Αυτή τη στιγμή αν δεν το καταλάβατε, δεν ξεριζώσαμε την ακροδεξιά. Την αναβάλαμε. Εκείνοι που σπεύδουν επίσης να αναλύσουν την ψήφο στην ακροδεξιά ως ψήφο διαμαρτυρίας, και όχι ως εκκολαπτόμενους (ή από καιρό έτοιμους) ρατσιστές, ναζιστές, φασίστες και ακραίους είναι λάθος. Λάθος και επικίνδυνο γιατί τους αποδίδεις λύπηση, δικαιολογία, άλλοθι και χαϊδεμα στην πλάτη. Είναι σαν να τους λες, εσείς καλά κάνατε, το κράτος σας απογοήτευσε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από ένα απογοητευτικό κράτος, προτιμάς ένα επικίνδυνο;
Η ακροδεξιά είναι τρίτο κόμμα (σε πολλές περιπτώσεις δεύτερο με ελάχιστα ποσοστά μακριά από το να γίνει πρώτο) σχεδόν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Και κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι, η ακροδεξιά, σε ολόκληρη την Ευρώπη, τρέφεται μεν από την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους (βλέπε Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρο, κλπ), κυρίως όμως (και εδώ είναι που πρέπει να αναλύσουμε χωρίς απλοϊκές προσεγγίσεις) η ακροδεξιά στηρίζεται, επιδιώκει σε αυτό.
Κάτι ακόμα, ακόμα κι αν δεχτώ ότι ο Μακρόν είναι πιο «δημοκράτης» από τη Λε Πέν, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως είναι πολύ καλός Πολιτικός. Πως το εννοώ; Ότι ως καλός πολιτικός θα αναγνώσει σωστά τα σημεία, θα διαβάσει σωστά τα αποτελέσματα και -πολύ φοβάμαι- ότι αυτή η πολιτική του δεινότητα θα τον καθοδηγήσει συνετά για την καριέρα του, στην εφαρμοφή πιο ακραίων δεξιών πολιτικών γιατι το ποσοστό είναι μεγάλο και όχι αμελητέο. Η στροφή σε πιο ακροδεξιά πολιτική είναι αναπόφευκτη και εντελώς αναμενόμενη.
Δεν θα δεχτώ όμως αμάσητη την υγιή, δημοκρατική φύση, ούτε την αισιοδοξότερη εκλογή του Μακρόν. Μάθετε κάτι. Εάν πχ στην Κύπρο δεν εκλεγόταν ο Θεμιστοκλέους με το ΕΛΑΜ και εκλεγόταν κάποιος με ηπιότερο προφίλ, με το προφίλ καλού και αγαθοεργούς παιδιού με πιο πολιτισμένο στυλ (και αυτό ισχύει παντού και σε όλες τις χώρες), θα είχαμε κάτι μακράν επικινδυνότερο στο μέλλον. Γιατί μάθετε, πως τις ακραίες ατζέντες, μας τις περνούν ηπιότερα, ομαλότερα, πιο αθόρυβα, εκείνοι με τους οποίους δεν ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε, παρά οι εντιμότεροι, πιο ειλικρινείς και πιο ξεκάθαροι εχθροί. Ένα ηπιότερο προφίλ μας εξασφαλίζει όλο το άλλοθι που χρειαζόμασταν για να το ψηφίσουμε. Μας εξασφαλίζει το “δεν κατάλαβα” αργότερα. Προεξοφλεί τη δικαιολογία.
Δεν ήθελα την εκλογή της Λεπέν, όπως κανένας δημοκράτης άνθρωπος, αλλά για να μην ξεχνιώμαστε, και να λέμε παραπάνω πράγματα πάνω στον ενθουσιασμό της στιγμής λες και γιορτάζουμε την επιστροφή στην κανονικότητα της δημοκρατίας, αυτή κάτω είναι η δημοκρατία του Μακρόν ⬇️
