Γράφει ο Ινκόγκνιτος
Το γεγονός ότι η απόφαση του πολιτικού γραφείου του ΑΚΕΛ να προκρίνει τον κύριο Μαυρογιάννη έναντι του κυρίου Αχιλλέα Δημητριάδη ως τον υποψήφιο που θα στηρίξει το κόμμα της αριστεράς, λήφθηκε κατά πλειοψηφία και δεν ήταν ομόφωνη, ήταν αναμενόμενο ότι θα δημιουργούσε περαιτέρω αντιδράσεις. Τόσο εντός του ίδιου του ΑΚΕΛ, κυρίως όμως στον κόσμο της αριστεράς. Αντιδράσεις που ήρθαν να βαρύνουν ακόμη περισσότερο το ήδη βεβαρυμένο κλίμα στην Εζεκία Παπαϊωάννου
Κάτι η αποτυχία σύναψης συνεργασίας με το άλλο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, το ΔΗΚΟ, κάτι η δυστοκία στην εξεύρεση υποψηφίου, και τέλος η συμπερίληψη στη «μικρή λίστα» των εν δυνάμει υποψηφίων του μέχρι προ μιας εβδομάδας στενού συνεργάτη του Νίκου Αναστασιαδη, Ανδρέα Μαυρογιάννη, έφεραν δυσαρέσκεια και μουρμουρητά. Μουρμουρητά που δυστυχώς για το ΑΚΕΛ εξελίσσονται σε φωνές.
Αν δε, λάβουμε υπόψη ότι ανάμεσα στους μειοψηφούντες του πολιτικού γραφείου που στήριξαν τον κύριο Δημητριαδη ήταν και ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος, τότε αντιλαμβάνεστε ότι η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής που άρχισε χθες και θα συνεχιστεί και σήμερα, είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Το αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας στην κεντρική επιτροπή θα κρίνει πολλά στη συνέχεια.
Ας δούμε όμως πως οδηγήθηκε το ΑΚΕΛ στη σημερινή κατάσταση. Λίγο πριν την εκλογή για ανάδειξη Προέδρου της Βουλης των Αντιπροσώπων, ο Νικόλας Παπαδόπουλος φέρεται να είχε προτείνει στον τότε ΓΓ του ΑΚΕΛ, Άντρο Κυπριανού, ένα είδος οδικού χάρτη που θα οδηγούσε μέχρι και τις προεδρικές εκλογές του 2023. Το ΑΚΕΛ να ψηφίσει τον Νικόλα Παπαδόπουλο για τη θέση του Προέδρου της Βουλης και το ΔΗΚΟ να ψηφίσει για το ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, υποψήφιο που θα υποδείκνυε το ΑΚΕΛ. Δυστυχώς για το ΑΚΕΛ, τα πολιτικά αντανακλαστικά του τότε ΓΓ του, δεν λειτούργησαν ως έπρεπε με αποτέλεσμα να αναδειχθεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου ως μέγας τακτικιστής εκλέγοντας την κυρία Αννίτα Δημητρίου στην προεδρία της βουλης. Μετά απ’αυτο θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο από το ΑΚΕΛ, οτι το ΔΗΚΟ σε μια ενδεχόμενη συνεργασία στις προεδρικές εκλογές δεν θα συζητούσε οτιδήποτε άλλο πέραν της υποψηφιότητας Νικόλα Παπαδόπουλου. Από τη στιγμή που το ΑΚΕΛ δεν ηταν διατεθειμένο να στηρίξει μια πιθανή υποψηφιότητα Νικόλα Παπαδόπουλου, όφειλε να είχε κάνει το κατάλληλο scouting και να έχει έτοιμο υποψήφιο, προπαντώς όμως δεν έπρεπε να σπαταλήσει τόσο χρόνο συζητώντας με το ΔΗΚΟ, το οποίο από ό,τι φαίνεται είχε έτοιμο το πλάνο Β´.
Πλέον το ΑΚΕΛ μπροστά του εχει δυο επιλογές. Αυτή του κυρίου Μαυρογιάννη και αυτή του κυρίου Δημητριάδη. Αντικειμενικά ομιλούντες η επιλογή του κυρίου Μαυρογιάννη είναι προβληματική. Μια πιθανή στήριξη του θα ισοδυναμούσε με αυτοαναίρεση για το ΑΚΕΛ. Όταν τα τελευταία πέντε χρόνια η αντιπολιτευτική σου στρατηγικη χτίζεται στην αποτυχία του προέδρου Αναστασιάδη στο Κραν Μοντανά, μια αποτυχία που συνίσταται στην αποενοχοποίηση της Τουρκίας και καταλογισμού ευθύνης στην ελληνοκυπριακή πλευρά απο τον ίδιο το ΓΓ του ΟΗΕ, δεν μπορείς να συζητάς καν το όνομα του τέως διαπραγματευτή και εξ απόρρητων στο κυπριακό του Νίκου Αναστασιαδη. Θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε το κόμμα της αντιπολίτευσης να κάνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στο ΔΗΣΥ.
Δεν νοείται να κατηγορείς τον απερχόμενο πρόεδρο για χειρισμούς που έφεραν τη Κύπρο ένα βήμα πριν την οριστική διχοτόμηση και εσύ να κατεβάζεις ως υποψήφιο τον άνθρωπο που μέχρι πριν απο μερικές μέρες σε διαδυκτιακή εκπομπή έλεγε ότι οι χειρισμοί του προέδρου στο κυπριακό, επι της ουσίας ήταν σωστοί! Αν αυτό δεν είναι αυτοαναίρεση και αυτοακύρωση τότε πραγματικά δεν ξέρω τι είναι.
Από την άλλη, μια πιθανή στήριξη της υποψηφιότητας Αχιλλέα Δημητριάδη δημιουργεί ερωτηματικά για το πόσες ψήφους μπορεί να αντλήσει από χώρους πέραν της αριστεράς σε περίπτωση που περάσει στον δεύτερο γύρο. Όμως είναι μια υποψηφιότητα που εκφράζει τις δεδηλωμένες τουλάχιστον, θέσεις του ΑΚΕΛ στο κυπριακό.
Ανάμεσα σε αυτά τα δυο ονόματα έχουν να επιλέξουν τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Εκτός και αν…υπάρξει και μια τρίτη επιλογή όπως εγκύρως πληροφορούμαι. Κατά τη χθεσινή πρώτη μέρα, τεθηκε το θέμα αυτόνομης καθόδου του ΑΚΕΛ στις προεδρικές εκλογές. Είτε με μια προσωπικότητα από τον χώρο της αριστεράς που θα καταθέσει ένα αριστερό πρόγραμμα διακυβέρνησης, είτε ακόμη και υποψηφιότητας αυτού του ίδιου του ΓΓ, του κυρίου Στεφάνου. Υπό τις περιστάσεις ίσως θα ήταν η πλέον ενδεδειγμένη και έντιμη λύση για το κόμμα της αριστερας. Όμως, με πολύ περιορισμένες πιθανότητες επιτυχίας, καθώς το ταβάνι της δυναμικής της είναι αμφίβολο αν θα ξεπεράσει το 35%. Για μια τέτοια προσπάθεια θα έπρεπε να προηγηθεί σοβαρή προετοιμασία τα τελευταία 5 χρόνια.
Θα έπρεπε η αντιπολιτευτική στρατηγική του ΑΚΕΛ να ήταν πολυδιάστατη, θα έπρεπε να είχε περάσει από το επίπεδο της κριτικής, στην κατάθεση ρεαλιστικών, κοστολογημένων προτάσεων, για μια σειρά από θέματα. Θα έπρεπε να είχε αρχίσει μια προσπάθεια αντιστροφής του αρνητικού κλίματος που δημιούργησαν παραλείψεις, αστοχίες και λάθη της πενταετίας 2008-13. Έστω θα έπρεπε να είχε αρχίσει να απαντάει με πολύ πιο πειστικό τρόπο σε όσα αρνητικά του καταλογίζει η κυβερνητική παράταξη.
Τώρα το μόνο που έχει να προσφέρει μια τέτοια υποψηφιότητα, είναι η διαφύλαξη της συνοχής και ενότητας του κόμματος. Κατά τα άλλα είναι σαν να ρίχνει λευκή πετσέτα πριν ακόμη την αναμέτρηση. Αυτή είναι η μια ανάγνωση μιας πιθανής υποψηφιότητας από τον χώρο της αριστεράς.
Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση. Μήπως κάποιοι εντός του ΑΚΕΛ στήνουν ένα σκηνικό εκβιασμού προς τον ΓΓ, Στέφανο Στεφάνου; Θέτουν από τη μια το όνομα του κυρίου Μαυρογιαννη, με τις πιθανότητες για είσοδο στον Β’ γύρο των εκλογών να είναι ελάχιστες, κυρίως όμως να είναι μια υποψηφιότητα που θα φέρει το ΑΚΕΛ προ του φάσματος της διάσπασης και αποχώρησης ή αποστασιοποίησης σωματικών στελεχών του, και από την άλλη μια αριστερή υποψηφιότητα που ναι μεν θα διασφαλίζει την ενότητα και συνοχή του κόμματος, αλλά παράλληλα θα είναι μια αποτυχία που θα χρεωθεί στον νέο του ΓΓ.
Το κατά πόσο θα επιβεβαιωθεί ή θα διαψευστεί το πιο πάνω, θα φανεί από την επιμονή ή όχι κάποιων ότι ο ΓΓ θα πρέπει να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας.
Το μόνο σίγουρο, ότι το κόμμα της αριστεράς επικοινωνιακά έχει ξεκινήσει με αυτογκόλ. Τώρα αν το καράβι του ΑΚΕΛ οδηγηθεί σε ήρεμα νερά ή αν θα βρεθεί στη μέση μιας τέλειας καταιγίδας, που ίσως να μεταφράζεται σε αμφισβήτηση του ΓΓ, θα φανεί στο αποτέλεσμα της σημερινής ψηφοφορίας στην Κεντρική Επιτροπή.
